Чаша вино и немирен ветар,
ноќва се пејат песни досега неслушнати,
ноќва во ѕвездите е запишана тагава,
две солзи и едно скршено срце.
Ноќва се пие да се заборави,
да се однесат ветриштата подалеку одсоништата,
да се затворат очите
да се препуштиш на тишината која ечи како симфонија.
Сега сме само странци,
две лица без тело и глас
јас и чашава вино за пријател
ти и твојата иронија.
Како ден и ноќ,
како тага и тишина,
насмевки и солзи
и виново кое повикува на заборав.
Не,оставете ме!
Оставете алкохолот да си поигра соболкава,
оставете болкава полека да ги сече вените,
тишината да се претвори во осаменост.
Историја која стои во срцево,
осамени фотографии на патот на заборавот,
денес среќа-утре бол,
денес јас, утре ти.
И повторно тишина
парчиња стакло кои се спојуваат со црвенатрага,
изгризани усни до болка
и на крај светлина...
Тука сме
на почетокот и крајот
една несредена писателка и фраер
една приказна за оган и мраз...
No comments:
Post a Comment