Моменти исполнети со љубов

-Ало?-Одговарам во паника на телефонот,барајќи ја црната чанта насекаде низ собата и клучевите од автомобилот.Ги чувствувам солзите на врвот на клепките,одвај воздржувајќи се да не се разлијат низ лицето и да ја расипат шминката.

-Еј.-Слушам долга воздишка и глас што ми е познат,но реално моментално не можам да го поврзам со никого.Најтрагично е што не видов ниту кој ме бара.А со ваква расеана глава... И чантата!?Каде е па веќе и таа!?

-Да,слушам.Кажи.-Збунето го држам телефонот во десната рака и погледнувам во регалот.Ни таму ја нема. Сериозно,што се случило денес да не настанала некоја нуклеарна катастрофа? Или уште еден Марфиев закон- Ако се брзаш,дополнително ќе задоцниш затоа што брзајќи нешто ќе заборавиш!

-Добро,што се случува?- Слушам некоја тешка воздишка и нервозно пцуење затоа што не може да си најде тој некој цигарите.И во истиот момент нешто се крши во мене и се чувствувам како последна идиотка на светов.Мислам,како можеш да не го познаеш гласот на сопствениот дечко!?Се струполувам на креветот,изморена од денов од оваа нервоза која плива низ мене и моментално не знам како да ја исконтролирам.Ги затворам очите,вдишувам длабоко и се обидувам да се повратам.

-Ништо не се случува.Се брзав само.Зошто?Се случи нешто?-Го гушкам мечето што тој ми го купи кога славевме еден месец и сфаќам дека ми недостасува.Сакам да го видам,сакам да заборавам на тоа каде треба да одам и што треба да правам и да ме преплави таа убавина на тие мои најубави сафири.Ме фаќа носталгија,го знам тоа и сакам да му кажам се. Колку го сакам и колку ми е потребен.Но,го премолчувам тоа и продолжувам да зјапам низотворениот прозорец во крушата во дворот чии црвено-златни листови полека паѓаат на земјата.

-Не...- Ја чувствувам тишината и таа збунетост во неговиот глас.И знам дека е збунет,а јас мразам што сум причина за таа збунетост.-Што се случува сериозно?Денес ме игнорираше, само се поздрави со мене и продолжи некаде. И ееј,пази не сум љубоморен или слично,но не сфаќам.Направив нешто погрешно,нешто се случило?

Го замислувам како нервозно го испушта чадот од усните и тапка со десната нога,борејќи се против желбата да пцуе.И го сакам заради сето тоа,го сфаќам тоа сега.Уште посилно го гушкам мечето и сакам зборовите сами да излезат од моите усни пред да можам да ги запрам.

-Не се случува ништо.Се брзав едноставно.-Нервозно станувам од креветот и ја местам црвената постелнина.Погледот ми бега на ѕидниот часовник и сфаќам дека мора да побрзам.

-Нека биде така.Што правиш ти?

-Ништо ти викам ќе излегувам.-Секако,дколку ја пронајдам ташната и клучевите од автомобилот кои најверојатно се внатре.Подголтнувам збунето гледајќи се во  огледалото.

-Да не ти пречам?

-Не... Слушај,сериозно не е ништо.Само...

-Што е тоа само?Можам да осетам дека си нервозна и нешто не кажуваш.Знаеш дека можеш да ми веруваш и дека те сакам без разлика на се.

По ѓаволите,како знае да ги избере вистинските зборови па дури и во најпогрешните моменти.И солзите веднаш се слеваат низ образите како непоканети гости додека се гледам во огледалото,во тој мој замален одраз...

-Еј,што се случува?-Гласот му се менува и ја осеќам паниката која лебди во  воздухот.Како да му кажам дека сакам да биде покрај мене сега?И да му кажам што се случува...

-Ова...-Ги бризам солзите полека и се обидувам да се смирам.-Се случи нешто.

-Кажи ми.Почнувам да се грижам.

-Никола...Никола имал сообраќајка.-Солзите се слеваат низ образите и веќе не можам да ги запирам.Збунето гледам во таа девојка со долга разбушавена коса,лице речиси без шминка и збунет израз на лицето.

-Никола?Кој Никола?Оној...

-Да,тој Никола.-Кимнувам со главата,незадоволна што ја начнуваме повторно таа тема за бившите.Особено кога знам дека е љубоморен на него.

-Мхм.Што се случило?-Не знам дали е загрижен за него или едноставно љубопитен,но немам ниту сила за да размислувам.

-Не знам,ми се јави сестра му да ми каже дека бил на операција и дека е во сериозна состојба.Јас...Страв ми е.-Сфаќам дека треперам,дека сега најмногу сакам да бидам покрај него.И Никола да биде добро...

-Еееј,малечка...Сакаш да дојдам со тебе?

-Можеш?Не барам многу?-Срцето ми чука забрзано а солзите никако да запрат.Не,не и не.Не сакам повторно пред очи да ми играат сите оние хорор фантазии за тоа како е Никола.Сакам да биде добро.

-Ќе дојдам.Слушај,во близина сум ќе дојдам да те земам со автомобилот.

-Тука си?-Повеќе не ги примам ниту информациите,чувствувам само тапо пулсирање во главата.

-На кафе сум со друштво.Доаѓам.-Го замислувам како ја гасни нервозно  цигарата и нервозно поминува со раката низ косата.

-Те чекам.-Си климнувам со главата сама на себе и се губам во времето и во мислите што ги чувствувам како мои непријтели.

По неколки минут го слушам неговиот автомобил пред куќата и немарно излегувам,заклучувајќи ја вратата.Го гледам тоа мое познато лице и не знам како би се чувствувала да му се случи нешто на него.А тука е и Никола кој покрај се секогаш остана значајна личност за мене.Тонам во неговата прегратка,во тој познато допир кој ги брише солзите од лицето и наплив на љубов кон него.Ги слушам неговите утешни зборови кои сериозно ми се голема подршка и му се заблагодарувам што е тука покрај мене.

Во болницата е критично,ја гледам сестра му како плаче,Никле е сеуште на операција... И не знам како минува времето,покрај толку испиени кафиња и нервози,сета нервоза која ме убива.Ги затворам очите и се препуштам на неговата близина,на овој дечко кој и покрај се е тука да ме убеди дека се ќе биде добро.И наскоро дознаваме дека Никле е добро.Конечно можам да дишам и се струполувам во неговата прегратка.Додека солзите се слеваат по лицето кои не знам дали се од среќа или тага,но знам дека конечно сум добро.И во негова близина се е некако посветло.А во вакви моменти сфаќаш колку многу имаш.Додека ги бришете солзите еден на друг и тонете во сите прегратки , насмевки и бакнежи знаеш дека љубовта не се менува за ништо.И од тоа нема ништо подобро,од едни очи кои те потсетуваат дека нема ништо подобро од тоа да се сака и да бидеш сакан.И дека љубовта може да надмине се...