-Имаше многу моменти кога се чувствував како да не припаѓам во среќни денови.Како таа насмевка да не беше никогаш искрено за мене,туку за некоја од девојките кои ќе ги сретнеше и онака без срам му се нафрлаа иако јас бев до него.
-Е добро де.И што ако?
-Не знам да ти кажам.Мислев тогаш дека не сме еден за друг, дека сме само странци кои по случајна игра на судбината се сретнале и вљубиле. Мислев дека ако продолжиме заедно и двајцата ќе завршиме со скршени срца...-Ја подигам шолјата кафе и гледам во чистото небо,во сончевите зраци кои онака немарно ја греат мојата кожа и ме потсетуваат на неговата прегратка.
-Затоа ли го остави?-Сања гледа во мене додека ужива во своето кафе,косата немарно отпуштена и притоа мижи ,затоа што и смета сонцето.
-Не знам. Најверојатно...- Слегнувам со рамениците и ги чувствувам солзите во очите,додека немарно го влечам тенкиот сив џемпер што сум го облекла. Иако е Октомври и тоа како е денес топло и пријатно.- Сакам да кажам дека не е така,но тоа е.Мислам... Мислам дека во суштина не сфаќав што гледа тој во мене кога можеше да ја има секоја. Зошто баш јас?
-Повторно ли со тие филозофски прашања?Зошто љубов,зошто јас...Зошто едноставно не се соочиш со тоа дека за некои работи нема објаснување,само се случуваат.А тој,те сакаше иако таа твоја црпка исполнета со недоумици не може да го разбере.
-Сега го знам тоа.Или така мислам.-Незадоволно ги скрстувам нозете и потонувам во столицата. Зошто и таа денес ми е толку неудобна?Зјапам збунето во црвените рози кои се на пат да станат само спомен на убавина се до следната година. И љубовта е таква, станува само сенка од она што било,ако не се грижиш за неа.Ако како мене не веруваш во светот.Ја оставам црвената шолја на масата прекриена со чаршавот што ми личи на атлас и кој некогаш го обожавав.А потоа погледот ми бега кон изгризаните нокти,обоени во некоја чудна сина боја која требаше да ме орасположи,но наместо тоа само ме потсеќа на него.На тие негови очи,толку длабоки и искрени,толку насмеани и нежни кои успеваа да продрат до најзаспиените и неразивиени делови од душава и да ме убедат што е љубовта.
-Ај,батали ова подобро.Ти како си?Како е Беки?
-Добро е Беки.Срце како секогаш.Скока,трча,ужива во есенва и да се брка со лисјата.И јас сум добро.Покрај факултетов и скриптиштава што се купчат пред нас како да се доведени со некоја поплава.И те молам,не заебавај кажи ми што се случи.Нема да ме оставиш на половина приказна.-Сања ги прекрстува рацете на атласот-чаршав и гледа заинтересирано и непоколебливо во мене.Ја мести косата и еден прамен праќа позади увото и нејзините обетки во форма на пердуви се појавуваат.Лесно,можам да сменам тема,но искрено и не сакам и неа да ја вовлечам во ова мое нерасположение.
-Оф...-Воздивнувам длабоко и пивнувам една добра голтка од кафето,мојот благ нектар.-Па,вчера се видовме.
-Да?-Сања ја поткрева веѓата.-И?Што ти кажа?
-Ништо.Ме запозна со девојката.
-Девојката?Зарем има девојка?
-Има.И тоа девојката е супер.Многу е убава,долга црна коса,темни зелени очи,висока,долги нозе,елегантна...Што да ти кажувам,прекрасна е.
-Добро,знаеш дека не е се во изгледот.-Сања се обидува да го изнесе најдоброто од ситуацијата.
-Знам,но оваа му е посебна се гледа.Девојката си има се и го сака.Го видов тоа од нејзиниот поглед.Како да се гледаш во огледало,како да знаеш дека и таа го сака на оној чуден начин на кој ти не си дозволи.
-А он?Што направи?
-Ништо.Застана се поздрави со мене,не запозна,правевме онака некој неповрзан муабет,а после девојката најави дека мора да си оди.Он остана да прави муабет со мене.
-Ме заебаваш?Ја остави сама да си оди?-Усните на Сања се формираат во едно О.
-Па,се имала договорено со другарките.И зборевме за факултетот,за како ни е,за девојката.
-Што ти кажа?
-Нејќеше многу да разговара на таа тема.Не знам.Се чувствував како во старите денови.Како повторно се да е исто меѓу нас.Но,се си има крај.И можеби и двајцата уште чувствуваме нешто,но јас тоа го фрлив во канта,свесно или несвесно.И се загубив во тие очи,во таа возбуда,во тие чувства кои веќе не можам да ги идентификувам. А јас го сакам.Мислам за џабе кријам,го сакам искрено и покрај се.И покрај она збогум кое би сакала да го повлечам еднаш засекогаш.
-Што планираш да направиш сега?
-Ништо.Што да се правиш.Можеби ќе одам на кафе со Филип.Но,сега знам дека јас и тој сме завршена тема.Без чувства или со чувства.Ова е реалноста,не може човек да се крие во своите соништа. Понекогаш сам си крив што светот добива сива нијанса наместо посакуваната боја...
И повторно се губам во сончевите зраци,во птиците кои немарно прелетуваат,во луѓето кои се тука во близина,во тие очи кои ги носам во потсвеста и таа негова совршено искована насмевка која носи бура на емоции.И на крај во Сања...
Гледам во синото небо,во чувствата кои се мешаат,во телефонот кој ѕвони и чиј број веднаш го препознавам.И додека треперам несигруно се јавувам.
-Ало?
-Не си заминувај повеќе.-Го слушам неговиот несигурен глас,а низ лицето ми течат солзи.Има нешто во гласот во што ме тера да се вратам назад и да ги оставам сите несигурности назад.
-Нема...-Одговарам низ солзи и гледам во црвените рози кои никогаш не ми биле поубави...
No comments:
Post a Comment