Господар на зборовите

Белиот лист хартија стоеше на работната маса очекувајќи да добие некоја нова форма или да заврши изгужвано во купот на свиткани хартии кои се наоѓаа во корпата и надвор од неа. До собата допираше џез музика, не можеше да сфати од каде. Ги затвори очите и немарно ги протри, решен овојпат да избега на уморот кој незадоволно му ги затвораше очните капаци и онеспособуваше мозочните клетки да почнат да работат со она нивно препознатилово ниво. Се обиде да се освежи и да го почувствува воздухот од отворениот прозорец, но до него не допираше ништо. И онака надвор беше една обична жега, луѓето беа засолнети со нивните совршени куќи и животи, во изградената хармонија што го посетуваше на една лошо напишана книга во која дејството не постоеше. Ги искцрка прстите, го пушти Гоко да се прошета малку низ собата, претходно предупредувајќи го да не избега некаде далеку. Замислено гледаше во неговото ситно телце кое мрзливо се протегаше по неговата маса и како по обичај запре до мастилото како да можеше да допре до неговата преисушена инспирација. Чудно, како еден гуштер да може да знае нешто повеќе од својот гуштерски живот. Но и онака луѓето не знаеја ништо за сопствениот живот, па зошто би го изненадило и ова. Гледаше во црно-белите шари на неговото тело и размислуваше за хипнозата и тоа колку лесно може да се изгуби во некој си навидум свој имагинарен свет само гледајќи во ова чудно суштество кое никогаш не го напушташе. 
Ја протресе глава, станувајќи свесен дека малку почна да забегува а тие зборови кои останаа заглавени во тоа мочуриште од негови сеќавања не сакаа да се впишат на белото и сеуште нечепнато парче хартија. Еден збор, после можеби подобро ќе оди. Или ќе заврши со своите другари... Посакуваше да може да ја има во раце судбината на човекот, да застане онака бунтовно очи во очи со чудовиштето што ја исцрпуваше енергијата од неговите пори навидум наивно и без желба. Каде да ја пронајде сопствената душа? Каде беше скриена во таа полица на дрангулии кои се простираа во една далечна фантазија која не можеше а ја дешифрира!? Човек, девојка, една колиба, едно лице со извештачена насмевка... А еве го него, заробен во оваа соба немарно бушавејќи ја косата и играјќи со пенкалото обидувајќи се да добие барем една рунда со овој проклетник кој не му даваше мир и задоволно му ја стегаше душата од забава. Беше само една статуетка од многуте што онака дремеа и не се обидуваа да се помрднат покрај полицата. Го бараше сонцето да ја осветли оваа неговата бледа кожа и да донесе нешто ново, да ја разбуди оваа затапеност која не ја препознаваше. Или дожд... Било што само не ова стегнато срце кое не разбираше ништо повеќе од солзи и немир. Воздивна, чудејќи каде се загуби воздивот во собата. Гоко сега љубопитно зјапаше во својот господар со своите црни големи очиња како да сакаше да му преточи нешто од својот живот. Го исплази јазикот, а господарот се насмевна и нежно го помилува. Тоа беше тоа! Се врати назад во играта и избега од полето со ржта каде што демоните го бркаа во секој чекор. 
Напиша Метаморфозата на Кловнот и се загуби во сопствените мисли и сеќавања. И сето тоа исплива од една бура од спомени која реално не знаеше од која димензија доаѓа. Но, еве го повторно беше Господар на зборовите. Листот се полнеше со зборовите а една победничка насмевка и занесен ум светкаа во собата како пронаоѓање на долгозагубената тишина.... А Гоко се врати во својот кафез и задоволно се испружи уживајќи во попладневното сонце. И секој си го доби посакуваното. Барем овој ден...

Мислам, знаеш...

-Знаеш, вчера размислував.

-Е тоа би било прв пат!

-Што треба ова да значи? 

-Ах, знаеш ти веќе. Не е ни важно. Ајде продолжи. Што било толку важно? - Погледите се судруваат, но секако на лицето на соговорникот се појавува таа наивна насмевка како да не е виновна за ништо. Но, решавам да го занемарам тој детал. 

-Не е дека нешто е важно. Или не важно. Тоа е целиот проблем. Што ги класифицираме работите и често грешиме во тие наши избори на важни и неважни работи.

-Не е дека нешто те разбрав, ама нека ти биде. За ова ли размислуваше? Повторно со тие твои филозофии. 

-Не се некои си јаки филозофии. Не се ни филозофии. Општо, размислував за животот и за тоа какви сме луѓето.

-Еве те пак со тоа. А да напишеш една филозофска книга со сите тие твои прашања и одговори и да не се замараш премногу!? Или да седнеш да си учиш, затоа што испит те чека.

-Знам дека би требало, јасно ми е тоа. Но, што да ти кажам како да имам некоја бубачка во главава која не ми дава мир. Како некој глас постојано да ме прекорува дека ги занемарувам важните работи од животот...

-А да посетиш психолог? Ме загрижуваш со ова... - Пивнува од кафето и гледа во мене со поткрената веѓа.

-Човек, зошто ги испревртуваш моите зборови!? Сакам да кажам дека светов е чуден доволно и не ми дава мир. Дека обрнуваме внимание на некои си глупости, а токму тоа важното го занемаруваме...

-А што би било тоа важното според тебе?

-Да се биде ЧОВЕК. Знаеш, сите се жалиме на животот но реално речиси никој не се обидел да се стави во дискусија со него. Да сфати каде е проблемот...

-Па нормално дека нема. Не сака да го сметаат за луд.

-Метафорично велам. Ти стварно си станала на лева нога денес.

-Е добро де, си имав јака вечер.

-А да се пофалиш тогаш? Кога гледам дека муабетов не ни оди...

-Нема што да се фалам. Комшијата од другиот стан ми дојде вечерта на гости. Искрено, не знаев дека е таков ѕвер. -Ми намигнува, а јас само збунето и се насмевнувам.

-А нели беше оженет тој?

-Е добро  де, жена му била на некој семинар.

-Не, нема да коментирам веќе.

-Подобро не, зошто ќе се скараме. Продолжи ајде.

-Што да продолжам? Со филозофииве што не чинат ниту денар.

-Не го кажав тоа. Само... Не ми се размислува бе за некои тешки теми од рано сабајле. Сакам да се напијам кафенце како човек и да поиграм со кучето, да го прошетам. Да поразговараме за љубовта, за  модата. Не за проблемите на светот. Но, ајде кажи кој е заклучокот!?

-Заклучокот е дека нема заклучок. Дека нема да се мачам веќе да се преанализирам зошто сум направила вака, зошто не онака. Дека ми е доста од проблемите и од тоа да се жалам за секакви глупости. Знаеш да го барам влакното во јајцето.

-Споредбава ама ич не ти требаше. - Ме гледа со гадење а јас се насмевнувам.

-Знам. Но, тоа е вистината. Денес сакам да се посветам на светот.

-ТИ фали и тебе даска по глава. Ај не се замарај. Гледај сонце има денес. Олабави се. Подобро кажи ми што направи со оној твојон?

- Ништо бе. Си има девојка. Добро не ја смета за девојка. Зборуваме онака повремено, но не е веќе истото. Срцево не реагира веќе како некогаш. Можеби вака е подобро.

-Мислам дека ми кажа еднаш дека рамнодушноста не чини.

-Е па не чини. Реално целиот свет не чини ама што да му правам. Не за џабе пријател ми е Мерсо.

-Кој ти е тој?

-Еден чуден дечко, не го знаеш. Пријател на Годо.

-Не ги знам.

-Не е важно. -Слегнувам со рамениците и го допивам кафето.

-Сакаш да одиме да ја прошетаме Ава на кеј!? 

-Ајде. 

-И не се грижи. Ќе биде подобро.

-Да, знам...

Роденден на една Вечност

Каде си? 

Те молам, не заминувај 

фати ја ракава и врати се 

претопи се со последниов сончев зрак.

 А сепак те нема

 далеку си,

 ми остануваат само солзи и неподнослива тишина,

 само болка која срцево го раскинува.

Еден човек толку голем, 

една искра надеж што градиве ги пече,

 прашања без одговор 

остануваат до вечноста. 

Илјада зборови кажани, 

а сепак остануваме недоискажани, 

илјада солзи пролеани,

а сепак остануваат уште... 

До вечноста и назад,

врати се 

осветли го денот со твојата насмевка 

со уште една песна да ечи во тишинава. 

Не заминувај без зборови, 

те молам.

Немој... 

Остави ни барем утеха. 

Дојди во тишината, 

во последното изгрејсонце 

во оваа песна без зборови

во солзиве кои ме напаѓаат. 

А сепак малку е се, 

малку се зборови и солзи,

само еден ден и песна, 

само осаменост која во градиве зјае празна. 

Среќен роденден... 

Би сакала да може повеќе да се каже 

но еве љубовта твоја е сеуште овде 

во песните твои,топлиот поглед и вечноста... 

Каде е вечноста?! 

Кај еден човек-голем човек, 

во една насмевка 

и последните акорди на болката...

Сивата нијанса на светот

Автомобилот запре на црвеното светло. Искрено, не ни забележив веднаш, немарно гледав во црвените нокти, како на некој начин да се обидував да смислам било што да ја нарушам оваа претивка атмосфера која ми носеше само немир и солзи во очите. Ја забележувам стегнатата вилица и тоа рамномерно играње со прстите по воланот, нешта што ги прави несвесно кога е лут.
Некој тропа на прозорецот и отсутно го трга погледот од пред себе. На лицето му се појавува една тажна насмевка додека гледа во малото дете кое му ги нуди балоните во најразлични бои. Прифаќа да купи еден и задоволно го погалува по главата како да сака да му подари некој вид на утеха.
-Зошто го направи тоа?- Збунето гледам во него, обидувајќи се да ги откријам емоциите на неговото лице затоа што е отворена приказна за мене иако никогаш нема да признае. 
-Што тоа?- На кратко ме погледнува збунето, а потоа се враќа на сообраќајот. Вози внимателно и сосредочено, една од карактеристиките што ги сакам кај него. Што е како мало дете, со тоа големо срце како да сака да го збере целиот свет и сета топлина во него.
-Знаеш, што го купи балонот...
-Мислев дека сакаш балон.- Ми одговара саркастично, а на лицето ја забележувам таа речиси незабележлива насмевка за останатиот свет, тие мали дупчиња кои ги обожавам.
-Сакам балони. -Му одговарам едноставно. - Но, кажи ми. Зошто го купи балонот?
-Затоа што му беа потребни пари. Затоа што... Затоа што нема за јадење и се обидува да преживее...
Неговите зборови носат некој чуден немир во автомобилот кој речиси можам да го напипам со врвот на прстите. Знам дека не сака да разговара за неговото минато, ниту јас сакам да допирам некои стари рани но посилно е прашањето од мојата волја да замолчам. Во некој друг момент би ми се насмеал кога би му го кажала ова и ми рекол- Типично женски!
-Зошто секогаш ќе почнеш некоја ваква тема и ќе се повлечеш назад!? Зошто во очите твои забележувам препознавање?! Како да се поистоветуваш со момчето? - Гледам во него, чувствувајќи ја кнедлата во грлото. Можеби и претерав, ако го земам во предвид немиров кој се јавува во градиве и ме преколнува да се повлечам назад.
-Затоа...- Воздивнува длабоко и за кратко погледнува во мене кога запира на семафорот.- Затоа што ме потсетува на мене. Во тие денови за кои не сакам да разговарам... Но, можеби и треба да започнам. Да се ослободам од тој терет што го носам на плеќиве и понекогаш ми се чини ќе ме кутне на земја. И да знаеш, баш добра тема одбра за во автомобил. 
-Ако сакаш може да почекаме до станот? Или ако не сакаш, не мораш да ми кажуваш...- Слегнувам со рамениците, свесна дека само сакам да го прегрнам и да заборави на болката што ја гледам во неговите сини очи.
-Не, во ред е. Мислам, долги години ме мачи сето ова и се плашам да ги искажам своите стравови на глас. Како сето тоа што се случило да ќе добие реална слика пред моиве очи. Знам дека е реално и тоа е смешното. Што после сето ова не можам да го прифатам тоа. Знаеш, кога имав четиринаесет години ги загубив родителите и ме пратија во дом. Баба ми  не сакаше да преземе грижа за мене, не заслужува да ја нарекувам ни баба реално. Во домот беше претешко, јас бев бунтовно дете не сакав да се помирам со судбината, сакав да израмнам некои сметки со животот. Често бев казнуван за моите глупости, дали со одземање на оброци, дали со ќотек... - Еден момент гласот му ја губи цврстината и му трепери, а јас само сакам да го прегрнам. - Избегав од таму и немав каде да одам. Знаеш, тешко е да си бездомник, особено ако си детиште кое си мислело дека знае се за животот. Само сакав да се прехранам, да го поминам денот и чистев автомобили, помагав во работилници повремено иако бев гледан онака накриво. Знаеш веќе, бездомник и детиште, па сето тоа дали се дрогирам, дали парите ми се за некои цигари или не знам што. Можеби... Се плашам да помислам што би било ако би посегнел по дрога затоа што реалноста беше и онака сурова.
-Еееј... - Тажно гледам во него, целосно несвесна за моите солзи. И јас после сум се бунела дека животот ми бил тежок...
-Во ред е. Сакам да разговарам за ова. Потребно ми е. - Кимнува тажно со главата и ми подарува еден поглед со одобрување. - Понекогаш размислував да одам на психолог и да разговарам за овие теми. Да заборавам на пропалицата која сеуште се чувствувам дека сум.
-Никогаш не си бил пропалица.- Одмавнувам со главата.
-Знам. Но, знаеш има моменти кога не знам дали го заслужувам светот. Дали те заслужувам тебе.
-И јас се прашувам истото. И одговорот е ДА. Затоа и те сакам, заради таа борбеност што ја носиш во себе.
-Не знам. Има онака моменти кога сум среќен. И овакви моменти кога ќе погледнам некое дете кое нема проживеано а се соочува со оваа болка. Знаеш веќе,  да седиш на дождот на улица, да не знаеш дали ќе имаш да се прехраниш денот, дали можеби некој ќе му текне да се спречка со тебе затоа што му личиш на некој си крадец. Само прекори и гадење во очите на сите... 
Кимнувам со главата, иако реално не знам како е да бидеш во негова кожа. Не знам ништо повеќе за светот, освен овие бои што ме опкружуваат. Не сум била во тоа сивило како него.
-Да не беше тој да ми помогнеше да станам и да стојам цврсто на нозе, никогаш не би бил овде. Којзнае каде би завршил. Можеби би се предал некој момент... - Ги забележувам солзите во неговите очи,но сеуште е сосредочен на патот.
-Никогаш не си ми кажал кој е тој?
-Не знам, го викаат Годо. Дојде кога ми беше најпотребно и ми ја даде потребната утеха и еден нов почеток. Сериозно, не знам ниту од каде ме најде, ми кажа само дека верува во мене. И тоа беше една новост за мене, после сета омраза и злоба што ја почувствував од светот некој да ми верува и да ми открие еден непознат свет за мене. Светот кој мислев нема да се врати...
-Мило ми е што има такви добри луѓе. Мило ми е што те имам тебе покрај мене. - Забележувам дека сме пред нашата зграда и дека срцето ми трепери.
-И мене ми е мило што те сретнав. -Ми се насмевнува, иако сега знам дека има толку болка во една насмевка. Ми ги брише солзите кои ја уништуваат шминката, но реално не ми е гајле. Само го прегрнувам и се чувствувам толку сигурна во една таква прегратка каде што ми се чини дека лежи целиот свет и целата љубов и добрина на светов. - Затоа ти го купив балнот, затоа што не сите бездомници можеш да ги ставиш во иста категорија. Има некои кои реално се трудат да останат чисти и да опстојат ден за ден. Затоа што на секој му е потребен еден Годо кој ќе ги научи дека светот не се простира само во тоа сивило пред очите.
-Да, знам. И го сакам балонот. - Го милувам неговото лице а тој ги затвора очите и се препушта на мојот допир. Влегуваме набрзо во станот, овојпат свесна за нијансите и борбите кои настануваат во овој голем, но реално мал свет. Седнуваме на софата во дневната и лежам во неговата прегратка, слушајќи детално за тоа што му се има случено, за сите тие лузни кои го горат тоа негово кревко тело. И сфаќам дека немам право да се жалам ниту бунтувам против светот. Сакам да ја преземам таа болка, тоа срце да не мора да носи толку многу тага во себе. Но, само се препуштам на неговите зборови и на светот кој го откривам во сите негови бои. Знам дека не можам да говорам за нешто што не сум го искусила, но целата приказна е толку реална, што ја чувствувам како нож на кожава која се ежи од неговиот топол поглед. Го погледнувам балонот и размислувам дали тоа дете ќе има каде да ја преноќи ноќта. И решавам дека за светот се потребни многу личности како тој Годо кој ќе го променат светот во чиста и искрена љубов. Ги затворам очите и ја сфаќам својата цел во животот...

Во битка со животот...

Барам надеж во денов, во сончевите зраци кои немирно ми ја скокоткаат кожата. Ги барам оние долго загубени зборови кои ветрот ми ги зароби еден ден во својот студен здив. Знаеш, многу често човек се губи по патекиве на животот што се простираат пред очиве. Како да можеш да имаш се, да бидеш онаа личност што си ја гледаш во сопствените фантазии, но истовремено и да немаш ништо. Ова ти е животот кој се простира пред очиве, неколку скалила одиш нагоре и во следниот момент се враќаш неколку скалила надоле. 

Сакам да ги пронајдам солзите кои останаа загубени во времето, да ја пронајдам онаа детска насмевка и врева, надежта дека светот може да се промени со малку надеж и верба. Да ти кажам, сакам толку многу работи што не можам да им го најдам крајот. Немам доволно зборови да се доискажам, го чувствувам светот како чадот што излегува од оџакот на куќата спроти мојата, само така лесно испаруваат желбите од нашиве кревки тела. 

Чудно е кога ќе пораснеш и ќе сфатиш толку многу од животот, нешта што кога си бил во таа твоја наивна форма не си бил свесен дека постојат. Сега само се чувствуваш како марионета, една постапка ја правиш самиот ти со многу напор се бориш да избегаш од кукларот наречен Живот, но тој во следниот ги враќа конците во своите раце и бесно те стега со своите ладни прсти да не се осмелиш повторно да избегаш. Би сакала да кажам дека знам се, да можам да се насмеам и да не се грижам за болкава која се јавува на секој агол од градов, да се занесам во тие бели облаци кои денес совршено се вклопуваат во она сафирно небо кое ми носи некои чудни спомени. Но, наместо тоа ветрот ми носи чудни спомени, чудни чувства кои не можам веднаш да ги дешифрирам. Знам само дека светот се протега во многу различни бои, но за жал се повеќе тоне во тоа сивило и монотонија кои сами си го наметнуваме. Еве ги маските на лицето, навидум безгрижноста со кои ги криеме солзите кои се слевале на нешто лице минатата вечер, таа секојдневна борба за парче леб. Еве ја иЛицемерноста ми се смее во лице затоа што знае дека води во таа борба против искреноста. Зависта танцува некаде во близина со Лагата, Вистината и Болката се кријат во обид никој да не ги види нивните разорувачки солзи. А ние тонеме во илјадници приказни што самите ги измислуваме да му биде потопло на срцето. Е па не му е. Еве го сеуште се стега пред неправдите, размислува за еден ангелски лик кој му создава болка и покрај сите години. Размислува како би било да може да се смени нешто повеќе.

И сепак еве сме. Заедно под небото, гледаме во Сонцето со душа исполнета со болка и солзи во очиве. Ја чекаме  Надежта  да се врати во срцава... Но уште поважно, се губиме во сопствената зафатеност со цел да заборавиме на болката која не прави човечки суштества кои умеат да сакаат. А денов се претвора во пламено црвената боја во која тоне хоризонтот и се распрскува на сите страни како пламени со цел да не насмее. Една насмевка се губи на лицево како доказ за надежта која е во близина. Продолжуваш да чекориш, во присуство со надежта  дека нешто ќе се промени. Се до некој друг ден, кога Вистината брутално ќе те натера да клекнеш пред Животот... 

Сакаш да знаеш кој е мојот изговор што се однесувам вака!? Изморена сум!

Сакаш да знаеш кој е мојот изговор што се однесувам вака!? Изморена сум! Изморена сум од лаги, од лицемерие, од тоа што замислуваш дека си совршен, дека го имаш сфатено светот и дека знаеш едноставно се. Изморена сум од светот што се протега пред моите очи, пред самодеструкцијата која си ја наметнуваме, од болката што излегува од сечиј поглед. Сериозно, знаеш од кога не сум забележала некој да се смее искрено без болка во очите. Па,дури и кај децава... Изморена сум од градов, од луѓето што ме опкружуваат, од лажните пријателства, лажни ветувања. Сакам да заминам некаде далеку и да се одморам, да ги оставам мозокот и фантазијата да си работат нормално а не да постои оваа бариера што дури и сега ја чувствувам. Изморена сум од оваа грутка што ми стои на градиве и не можам да ја разберам, како целиот свет да ме задушува, како едноставно да сум си го потрошила правото да бидам среќна. Знаеш што сакам!?  Време, сакам да се наспијам како човек, да земам да прочитам една добра книга на раат за да ми ја врати вербата во човештвото а не уште повеќе да ја разниша. Сакам да не се замарам за ситници, да не размислувам дали утрешниот ден ќе донесе нешто ново што ќе ја разбие монотонијава. Изморена сум да слушам лаги како да не знам дека не ја говорат вистината, изморена сум од сето тоа преправање, од солзиве кои се на врвот на клепкиве, но некако ги задржувам. Изморена сум од губење, од тоа примање удари од животот небаре сме боксерски вреќи а не човечки сушстества. Мразам што луѓето се менуваат како што се врти политиката, што човек не може да биде оној вистинскиот затоа што нема да се совпадне со мислењето на мнозинството и нормите што ги поставило ова оштество. Изморена сум од празнинава која зјае во градиве, од болкава која се собира и секојдневно го крши срцето, од солзите на недолжните, од самиот свет кој е бескрупулозен и суров и само гледа да те уништи. Изморена сум од времево, сакам сонце, сакам плажа, сакам насмевки, сакам време. Сакам да се отпуштам и да заборавам на сите проблеми. Да заборавам за еден момент на обврските и нормите што ме чекаат да ми ја треснат вистината во лице. Сакам едно топло кафе, една добра книга и една насмевка. Светов да престане да глуми лудило, а болкава да се претвори во радост. Затоа што изморена сум од тебе и од сите како тебе кои всушност не знаат ништо.
Ете, тоа е мојот изговор зошто се однесувам вака. Кој е твојот?

Една насмевка ве молам!?

-Едно кило прегратки ќе ве замолам?

-Молам? - Продавачката ја подига збунето веѓата и престанува да ги грицка црвените нокти. Гледа фрапирано во мене, како да сум најнижото битие на планетава, кога го трга погледот од романчето што го чита на некои мали паузи како оваа.

-Едно кило прегратки, ве молам. Потоа, две кила насмевки и пола кило бакнежи... -Одговарам сериозно и немарно преминувам со раката низ косата. Се чувствувам прилично ослабено и знам дека не сум повеќе оној што мислеше дека светот може да го зграпчи во прегратка. Напротив, последниве месеци прилично доста се променив. 

-Сериозен си? - Збунето го бара мобилниот во џебот, за во случај јас да сум некој лудак кој можеби планира да ја ограби. 

-Прилично да.- Одговарам сериозно, не сфаќајќи зошто луѓето гледаат закана во човек кој само бара малку среќа,насмевка и љубов да му подели на светот. Ги забележувам погледите на луѓето кои пазаруваат, насочени кон мене, сите ме одбегнуваат како да сум заразен. Чудно е кога еден ден се наоѓаш на врвот а потоа ненајдено паѓаш на дното каде што те пречекува само осуда. 

-Извинете, но не продаваме тоа. - Ми одговара делумно сериозно, иако во очите и ја забележувам таа смеа како да сака да ми покаже дека нешто очигледно ми фали.

-Во ред, благодарам.- Кимнувам со главата и излегувам бавно од продавницата, чувствувајќи се слаб.

 На себе ги чувствувам обвинувачките погледи и погледите на сожалување, тоа задоволство што не се на мое место, на овој бездоник кој не знае каде му е местото па решил малку да се прошета во нивните мали суредени животи и да се помеша со нив. Подголтнувам, чувствувајќи ја горчината во грлото и солзите во очите. Којзнае дали ќе го најдам што го барам. Го забележувам својот одраз на излогот од продавницата кога излегувам надвор и се борам гладно за воздухот затоа што оддеднаш се гушам. 

Не сум повеќе оној истиот, сега сум заменет со некој странец, со темна и неуредна брада, мрсна коса, две захгубени сини очи, валкано лице, облечен во еден изветен црн мантил кој го добив за подарок пред некои два месеца кога сеуште бев во она мое старо расположение. Кога сеуште мислев дека ѕвездите ми се сојузници. Чевлите се пред распаѓање, но барем можам да ги користам уште некое време, фармерките не ги ни препознавам. Но, самиот јас сум најголемо изненадување. Сум станал непрепознатлив костур, прилично доста сум ослабнат и ја забележувам сопствената безживотност што ме плаши најмногу од се. Морам да го најдам потребното, пред целосно да згаснам.

Чекорам по улиците на градот, следен од погледи на гнасење и жалење, погледи на омраза кои ми создаваат само болка. Сега ми е јасно зошто мојот пријател Мерсо е рамнодушен кон светот, така нема шанси да биде повреден од студенилото на светот и осудите кои ме прогонуваат. Ова повеќе не сум јас, но добро е да се знае дека кога луѓето најмногу ти се потребни ги нема тука да ти помогнат. А некогаш, бев најпријатно друштво за сите луѓе... И во следната продавница што ја наоѓам зад аголот го нема потребното. Ги чувствувам солзите на врвот на клепките кога излегувам, овојпат речиси понижен од продавницата. Сонцето грее слабо, но неговите зраци ги чувствувам само како мраз на кожава кои полека ми го ладат срцето. Можеби ова е крајот за мене, после два месеца барање, повеќе ја немам мојата способност да им го подарам на луѓето тоа што им треба. Сега сум само уште една сенка, која си ја бара својата магија. Само што се чини дека мојава е засекогаш изгубена...

- Еве една прегратка чичко. - Едно малечко девојче трча кон мене и ги префрла малите рачиња околу моите раменици. Задоволно гледам во неа, чувствувајќи како една солза се одделува на лицето. Нејзината насмевка повторно ми го грее срцето. И повторно сум самиот јас.

-Еве кај си. -Нејзините родители излегуваат од продавницата каде што бев пред само некој миг и задоволно ја земаат во прегратка. -Се надевам не ви досадуваше господине?

-Не,никако. -Задоволно ја погалувам по главата и забележувам дека повторно сум истиот човек. Облечен сум во сиво сако и сиви панталони, сина кошула, косата ми е суредена, брадата ја нема, а очите сјајат на истиот начин. И намигнувам,како тоа да ќе биде само наша тајна.

Задоволно чекорам по улиците, додека луѓето задоволно ме поздравуваат, како да се среќни што ме гледаат. А јас се смеам во себе за моето враќање. Кога ќе го видам Мерсо, ќе му кажам се. А во меѓувреме,има многу луѓе што чекаат на мене. Морам да побрзам...

Крајот...

Малку се зборовиве што ми лежат на срцево. Малку се и солзиве кои се насобрале во очиве да ме потсетат на реалноста. Малку е се што постои околу мене а не можам да го дофатам. Мал е животов, мала сум и јас. Еден човек од многуте, едно зрнце песок на километарска плажа, една капка дожд која ноќва онака немарно ти го милува лицето. Искрено, малку е се особено зборовиве кои немаат смисла. А зошто би имале, кога ова сме ние, марионетки на сопствените чувства и мисли!? Избледени бои, размачкани кармини, капка лош парфем кој испарува, една чаша вино која се крши во рацеве и се соединува со крвта. За на крај да се чувствуваш себеси како странец во сопственото тело, како... Како животот да е оддалечен од тебе милион години како небото и ѕвездите. Ти останува само да ги затвориш очите и да се загубиш на немирот кој лежи во градиве и те прогонува. Да почувствуваш како крајот те влече кон својата бездна, а животот се обидува да те разбуди од сопствениот кошмар. Еден чекор те дели помеѓу крајот и почетокот. И една чудна смеа се губи во твоето бунило и те остава како заробеник во решетките на општеството кое се смее на твојот неуспех. Сакаш да бидеш гасеница како некогаш, да можеш повторно да ја доживееш својата метаморфоза. Но, сега си таа пеперутка која останала без своите крилја и не може да го започне најважниот лет. А тој кловн со извештачена насмевка кој те зјапа упорно, стануваш самиот ти...

Животни лекции...

Има многу работи што би сакала да ти ги кажам лице во лице, да не оставам вака празни зборови позади себе во еден дневник затоа што знам дека зборовите сами по себе нема да имаат голема смисла. Посакувам да можев да бидам со тебе во најголемите моменти во твојот живот (би сакала да можам да бидам покрај тебе во целиот твој живот), но знам дека е невозможно. И уште од сега знај дека те сакам најмногу на светот и дека ти си причината затоа што одново и одново за заљубувам во светот. Доволно е само да те погледнам и едноставно да сфатам зошто се борам секој ден да украдам од судбината некој момент повеќе да го поминам со тебе и татко ти. Но, ќе бидам мирна кога ќе заминам затоа што ќе имаш некој покрај тебе кој ќе ти ја подари целата своја љубов и внимание. Понекогаш знае да биде  кретен,но верувај тој е најдобриот човек што постои. Да не должам многу, сакам да ти кажам некои работи што ги научив од животот и се надевам дека и тебе ќе ти бидат од корист.

Не секогаш очигледните работи се точни. Понекогаш треба да си дозволиш да земеш одмор и време, да размислиш за се убаво и да се разбереш себеси.

Слушај го секогаш срцето. Дури и тогаш кога разумот ќе ти каже дека грешиш и најверојатно ќе биде во право, дозволи си да си згрешиш. Од искуствата да учи, иако во тој момент нема да ти изгледа така и ќе бидеш само повредена.

Дозволи си да сакаш. Без разлика колку пати срцето ќе ти биде скршено, не се откажувај од љубовта. Еден ден ќе најдеш прекрасен маж кој ќе те сака и почитува за тоа што си. 

Учи од сопствените грешки. Но, пред се живеј го животот. Патувај, смеј се, уживај во пријателствата што ќе ги стекнеш. Уживај во секој ден и лекциите што ќе ги научиш со секое ново искуство. Читај книги, пиј кафиња, прави го она што тебе те прави среќна а не останатите. И секогаш смеј се, затоа што насмевката може да излечи се.

Никогаш не се кај за стореното, потруди се да станеш подобра личност, дали кога ќе се погледнеш во огледало ќе бидеш онаа личност која сакаш да бидеш.

Верувај во себе. Затоа што ти си единствена, некој ќе го види тоа. Биди среќна и исполни го секој ден од животот со среќа. Види го сонцето и тогаш кога си опкружена со мрачните облаци.

Кога си тажна и мислиш дека целиот свет е против тебе, сети се на мене. Побарај ја на небото најсјајната ѕвезда, замижи и тогаш ќе бидам покрај тебе. Секогаш ќе бидам со тебе, секогаш ќе те сакам. И верувај му на татко ти без разлика колку и да те изнервира и мислиш дека прави нешто само да оди против тебе. Тој те сака , ќе сака само ти да бидеш среќна и заштитена. Верувај ми, нема ништо поголемо од родителската љубов.

Сакај искрено. Дури и тогаш кога ќе ти се причини дека нема тоа смисла, верувај дека има. Само искрената љубов може да ги победи сите препреки, да ги излечи сите рани . И смеј се, затоа што тоа ти е најјакото оружје против светот и неговите бесмислености.

Не чекај нешто да се измени, биди самата промена за светот. Биди таа сјајна ѕвезда на која не мора сите да и се воодушевуваат, но ти самата ќе знаеш дека ти си таа личност што сакаш да бидеш.

Уживај во сонцето. Уживај во убавите моменти. Уживај во дождот додека ги носи сите проблеми од твоите раменици. Сакај ги сите годишни времиња, сакај ги личностите што ти се најблиски и покажувај го тоа секојдневно. Уживај во добра прочитана книга, во твојот омилен пијалок (ако си како мене, тоа би било кафето), уживај во твојот омилен филм, во излегувања, патувања, откривањето на светот. И кога ќе дојде времето, ќе уживаш во една личност која ќе ти ги прошири сите хоризонти и која ќе те научи за светот повеќе од што некогаш си можела да замислиш дека можеш да знаеш. 

Погази ја гордоста и достоинството само ако мислиш дека личноста вреди за тоа. Не дозволувај гордоста да се испречи помеѓу тебе и среќата затоа што тоа нема да ти донесе ништо повеќе од осаменост. 

               

           Што да ти кажам повеќе што веќе не кажав!? Биди секогаш дама. Секогаш биди искрена, биди достоинствена, не се предавај во најтешките моменти, сакај искрено и без предрасуди. Барај ги ѕвездите и бори се да ги дофатиш затоа што само небото е граница за тоа што не можеш  да го имаш. Оди и подалеку од тоа. Дозволи и на фантазијата да те однесе на места непознати за другите. Не дозволувај другите да го диктираат твојот живот, застани гордо на нозете и бори се за сето тоа што веруваш. Кога врне дозволи му на дождот да ја однесе болката и сите лоши спомени, кога Сонцето грее насмеј се и дозволи и на топлината да ти го згрее срцето. Уживај во музиката, во сите природни убавини, уживај во светов ваков каков што е, но потруди се да одиш кон подобро. Зацртај си ги целите и бори се за нив, но не оди преку се. Почитувај го и сакај го тоа што ќе те научи татко ти затоа што тој е паметен човек кој знае многу повеќе за светот од што и самиот ќе признае. Никогаш не се откажувај, без разлика дали работите ќе изгледаат безнадежни. И кога ќе се заљубиш и срцето ќе ти биде скршено, разговарај со блиските пријателки, тие секогаш ќе бидат тука да те ислушаат. Секако биди и ти секогаш тука за нив. Секогаш барај ја причината за насмевка па дури и во најлошиот период. Ако не ја најдеш сети се на мене. Сети се дека минатото не можеш да го промениш, но иднината лесно можеш да ја освоиш. Гордеј се со тоа што ти. И биди секогаш насмеана (не знам колку пати ти го кажав ова, но вистина е). Светот е поубав кога ќе додадеш насмевка во секојдневнието. Чекори храбро и гордо. Не се плаши од ништо. Знаеш... Гледај го светот со тие розови очила за сонце, но не се плаши да ги извадиш очилата затоа што ќе ослепиш од сонцето. Ништо во светот не е невозможно. И на крај ќе сретнеш некој кој ќе те сака таква каква што си и нема да бара да се промениш за да се прилагодиш на неговиот свет. Ќе создадете заеднички свет. Чувај го и сакај го. Верувај, секој момент од животот е подарок. Ништо не трае вечно во овој свет, но има моменти кои ќе ги замрзнеш во своите спомени и за кои вреди да се живее. Е тогаш, ќе знаеш што ти зборувам. Тогаш Сонцето ќе грее посјајно, нема да ти пречи дождот, ќе ја гледаш светлината на крајот од тунелот. И ќе го зграпчиш светот со двете раце да го земеш во својата прегратка...

Зборовите кои останаа неискажани...

Сакам да ти кажам дека те сакам. Ете, го кажав тоа што ми стоеше во грлово како грутка и ме давеше цело ова време. Те сакам. Само што штета што ти не си сега тука да го слушнеш тоа, туку си го водам разговоров со мојот фиктивен лик што во мислите си ти.

Знаеш, доаѓа време кога се чувствуваш толку осамено и поразено од светот што се околу тебе си ја губи смислата, боите избледуваат, се бориш да ги задржиш спомените во срцево затоа што само тие останале како утеха. А верувај, не е многу. Едноставно сфаќаш дека животот ти поминал низ прстите како да е само ситно парче песок кое не си можела да го задржиш. И сфаќам дека љубовта имаше име кое сега има и горчлив и сладок вкус на усниве...Спомениве се само капки дожд врз кожата, го имаат тој ладен допир што истовремено те плаши и те буди од таа заблуда во која си западнал. Како... Како оддеднаш срцето да станало камен и повеќе не стигнуваат емоции до него. Деновите ги поминуваш онака автоматски, го правиш тоа што е очекувано од тебе, подаруваш од твоите лажни насмевки затоа што знаеш дека никој нема да ја примети разликата. Ти повеќе не си тука покрај мене... И не знам зошто боли ова олку, зошто ми ги кине градиве, зошто остануваат толку недоискажани работи, толку зборови кои се губат во солзите што си ги дозволуваш секоја вечер додека бесно ја стегаш перницата и ги гледаш вашите моменти како да се некој долго загубен филм. 

Сакам да кажам дека светот запира и почнува покрај тебе, дека Сонцето за мене изгрева во твоите очи, дека ти си моето лето во оваа студена зима, дека ти си мојата искрена насмевка... Сакам да кажам дека без тебе светот е едно обично место кое ја губи смислата, дека деновите се само попатни станици на кои не сакам да се симнам затоа што доаѓам на места кои не ги познавам ниту ги сакам без тебе. Го сакам сето она романтично бла,бла што го нарекувавме, не ги сакам ни ѕвездите ниту месечината само тебе. Сакам времето да застане, ѕвездите да згаснат, сонцето да се изгуби... Те сакам тебе покрај мене, го сакам и дождот и снегот и мразот, сите работи кои некогаш сум ги мразела. Едноставно, без тебе се ја губи својата смисла. Па дури и овој навидум совршен ден. Ти кажав, деновите се само една монотонија која ме зафатила, светот е едно оргомно и пусто место, а душава и срцево не се мачам повеќе да ги сфатам.  Сега знам се што сум се плашела да разберам или не сум признавала. И зборовите мои ќе останат неискажани, освен во овој мој разговор кој не постои. Можеби така требало да биде. За некои нешта нема враќање некој чекор назад, остануваат заклучени во минатото. Како нашите денови, како оние моменти на слабост кога ти вртам со скриен број само да ти го слушнам гласот. Боли тоа, колку и нема да признаам. Колку и да се смеам и глумам дека летам во облаци. Но, тоа е. Зборовите и така никогаш ми немале смисла. Или можеби смислата веќе оддамна им била загубена. Сеедно е сега...

Така да си знаеш!

И сега вака, убаво ќе ме ислушаш, после ќе се извиниш ама јас ќе си заминам и ќе ја треснам вратата после мене затоа што реално не ми се потребни повеќе извинувања. Слушај еднаш во животот убаво, а не да ме гледаш како да ме разбираш и со паметот да си леташ некаде далеку? Јасно ти е? Не ми треба да ми кимнуваш со главата како некоја си покорна коза, можеш да кажеш едно да и да се насмееш љубезно. Но, очигледно тоа би бил преголем напредок за тебе. Очигледно е дека сакаш да живееш во твој свет на огорченоста каде што ти си главниот лик, сите околу тебе се само кретени кои сакаат да те повредат? Што знаеш ти, те молам? Затоа што еден дечко те напуштил ми кажуваш дека светот ти се срушил и сега си станала една мисирка!? Ова демек е крај на светот, па сега треба да си го кренеш носот во тие твои облаци и да ми глумиш некоја разгалена принцеза!? Оф, заборавив ти не глумиш ти си таква. Научена си се во животот да ти е подарено на тацна. Демек ти знаеш како е да се живее во сиромаштија од ден на ден? Не знаеш ти како е да знаеш дека можеби нема да имаш пари да ги прехраниш децата, дека ќе земаш заеми и заеми и ќе тонеш во долгови во душа. Не знаеш ти како е да се будиш покрај своето парализирано дете и да се обидеш да му угодиш, да знаеш дека секој ден надежта му е се помала, да плачеш преку ноќ затоа што не можеш да поднесеш да го гледаш такво. Не знаеш како е да немаш кров над глава, да живееш под некој мост и да немаш парче леб за јадење. Не знаеш како е кога татко ти или мајка ти се алкохоличари и те малтретираат, па секое утро се будиш порано за да излезеш дома пред тие да се разбудат и да смислуваш изговори на училиште од каде дошле модриците. Не знаеш како е да гледаш темнина во целиот свет што те опкружува и да не можеш да ја пронајдеш светлата точка, да бидеш загубена во тој свет на различни карактери и желби без пријатели, да бидеш само ти осамен без чувство дека припаѓаш некаде. Не знаеш ти како е тоа дека не можеш да им обезбедиш на луѓето што ги сакаш живот каков што заслужуваат затоа што толку ти се силите.
Не знаеш нели? Нормално дека не... Не е дека мене ми се има случено се ова, но не сум огорчена со тоа малку што ми е дадено и не си летам во облаци како тебе, не глумам некоја арогантна женска и пол и ги нервирам сите околу себе со своето присуство затоа што не знаеш од каде ќе почнат проблемите. Па чекај жено, нели знаеш дека треба да шириш позитива, дека не можеш цел живот да го поминеш во тие твои ѕидови што си ги создала околу себе и да дремеш со таа злоба во душата да им посакуваш зло на другите затоа што ти не си среќна. Не, не сега слушај ме. Те знам доволно добро, доволно се изнаслушав до сега, доволно ти ги трпев тие промени на расположението, иако повеќе од времето си во тоа твое намуртено издание демек не знам што ти се случило. Е добро де, насмеј се еднаш, поздрави ме со љубезен збор а не само со тоа твое викање кое не води до никаде. Ме слушаш? Ете, така со ДА, а не со кимање на главата како да си некоја статуа. Се рзбравме? Од сега не сакам да те слушнам како ми викаш, наместо тоа ќе си позајмиш некои љубезни зборови од речник, ќе ми се насмееш. И на сите останати. Ова ти е за твое добро, да си знаеш. Се разбравме? Е, така. Ај, чао...