Каде што спие љубовта

Не ти кажав никогаш што чувствувам. Не затоа што немав чувства или не сфаќав дека ги имам. Секогаш кога ќе те погледнев покрај себе, секогаш знаев точно што чувствувам. Не знам да кажам точно дали се плашев од чувствата, од тоа дека доколку ти кажам никогаш повеќе не би ме гледал во исто светло. Или можеби не сакав да ме гледаш расплакана или онака во несредена и лоша емоционална состојба во која со болка ги гризам усните додека не ги раскрварам за да не се откријам. 

Се обидов да глумам пред себе дека не ми значиш толку. Но, знаеш тоа е исто како да се обидував да се убедам себеси дека небото е црвено иако јасно го гледав во таа совршена сина варијанта. Чудно е како и по олку време ми треба само да ги затворам очите и повторно да ја почувствував таа љубов како ме влече кон тебе небаре сум во самиот вртлог. 

Не си признавав долго дека умеам повторно да сакам. Се плашев од себеси, се плашев да се погледнам во огледало и да забележам дека очите повторно ми сјајат и го немаат тоа сивило што ме одалечуваше од сите. Се плашев од вистината што повеќе не ја познавав или можеби дека сум заборавила да сакам и би те повредила.

Свесно и го забранив местото на среќата во животот затоа што мислев дека повеќе нема среќа за мене. Се плашев да си дозволам да бидам среќна затоа што не знаев што ме очекува утредента. Не сакав да застанам на половина пат и повторно да морам да се враќам назад собирајќи ги остатоците од душата и молејќи се да ги најдам сите парчиња во некоја добра состојба. Беше во право оној ден кога ми кажа дека имам премногу фобии од светот. Се сеќаваш, оној ден кога цврсто ми ја стегна раката и ме погледна како да сакаше да ми кажеш дека секогаш ќе бидеш тука покрај мене. А го сакав тоа. Сакав да те гледам секој ден покрај мене, иако не на истиот начин. Сакав да ми бидеш тоа Сонце што ме грее дури и во дождливите денови. Сакав да си ја поматам свеста за постоењето и повторно да научев да сакам. Се плашев дека нема да ти бидам доволна, бев она стакло кое ги одбиваше сончевите зраци и се плашеше да осети топлина.

Не ти кажав многу работи. Не ти кажав дека си најубавото нешто што ми се случило во животот, дури и во оние моменти кога чувствував дека срцето полека се распукува во градиве. Не ти кажав дека светот е најубав во оние нијаси во кои ти ќе го обоеше. Или дека сакав да се изгубам во страста во очите твои кога се прашував што е тоа што ја буди. 

Не знаев дека љубовта е како розата, убава и полна со трња, но дека бев спремна да се изгребам и да крвавам за да ја држам розата во раце. Или дека не можам да очекувам да дојде среќата а да седам на место и да се плашам да ризикувам. Наместо тоа ги собирав парчињата стакло од сопствениот одраз што го искршив и не се осмелував да те погледнам во очи. Се плашев од срцево кое чукаше забрзано во твоја близина, се плашев од исклишираните приказни што си ги создавав...

Полесно беше да те одалечам од себе, наместо да ризикувам. Верував дека беше побезбедно. Заборавив дека срцето не заборава, без разлика со колку пепел ќе се обидеш да го задушиш пламенот. Остануваат тие искри кои еден ден се будат и те гушат.  Останува неискжаната приказна и чувства што можеби некогаш сум ги прочитала во книга. Останува она што срцето го посакува и твоето име кое останува тој немир што ниту годините не го носат со себе.

Повремено ќе наминам на сите места на кои сме биле заедно. Понекогаш ми се чини дека не гледам двајцата и се чудам како сум можела да си ја забранам среќата, кога сум била таа насмеана девојка на која светот ништо не и можел. И тогаш само ќе ги затворам очите во обид да се изборам со горчливите солзи и безнадежноста. Понекогаш сонувам дека ќе те сретнам по некоја улица сосема случајно. Дека можеби нема лутина кон мене и дека би надвладеале убавите спомени. Но, веќе во другиот момент повторно се плашам да и погледнам на вистината во очи. 

Беше во право кога велеше дека за да добиеш нешто, мораш да дадеш многу. Или цел живот да се прашуваш што ако...Или кога ќе ми кажеше дека секогаш во животот ќе згрешиш, свесно или несвесно. Многу пати ќе бидеш повреден. Но, доколку имаш личност која ќе те чува во темнината и ќе биде твоја светлина, имаш повеќе од што можеш да биде свесен. Не секоја приказна мора да биде совршена за да ги исполни сите пукнатини што постојат во твојата душа. Можеби еден ден ќе сфатиш зошто сакаш некого и зошто и покрај тоа што си се плашела си тргнала на тој навидум непознат пат, можеби еден ден ќе се разбудиш во празна постела и ќе сфатиш дека си го прокоцкал животот затоа што си барал многу. И токму заради тие ситници ќе сфатиш дека не си погрешил. Дека повеќе не се плашиш од зајдисонцето затоа што имаш со кого да ја поминеш ноќта...

,,А сега животот е само притока која ме носи со себе"

Понекогаш онака знам да се навратам на неа во спомените. Лажам, често знам да ја побарам во тој чуден хаос од спомени кои си играат со главата. И секогаш е толку реална и насмеана што се прашувам дали изминатите години биле лага. Дали можеби и шишево ракија во ракава е лага и тој сопствен одраз што бесно ме демнее од огледалото е лага?
Се сеќавам јасно на првиот ден кога ја видов, иако долго време глумев дека сеќавањето ми е матно за тој ден. Мислам дека уште од тој ден се заљубив во неа, иако бев оној циник кој ниту пет пари не даваше за љубовта. Не ги сакав нејзините исклиширани романтични фантазии, можеби делумно затоа што знаев дека никогаш не би се вклопил во нив. А сакав да се вклопам, сакав да бидам дел од нејзините розови фантазии и да ме гледа мене со светлина во тие нејзини немирни очи. Подоцна дознав, дека и сите фантазии не и биле баш розови и таа се борела против сопствените демони, можеби и повеќе од што самиот јас го правам. 
Ја сакав затоа што беше нежна, кревка и строга во исто време. Тоа само на нејзе и успеваше и повремено на мајка ми. Можеше да ме убеди да го украдам светот за неа и ќе го сторев тоа без никакво размислување. Сакав да го прегрнам нејзиното кревко тело онака цврсто и заштитнички како да сакав да ја одбранам од целиот свет. Сакав да се загубам во нејзиниот мирис, не парфем, туку мирисот на кожата која беше секогаш толку мека под мојот допир. Ја сакав затоа што ме потсетуваше на слобода, на долги бескрајни плажи и ѕвездено небо, затоа што го истакнуваше најдоброто кај мене и секогаш беше тука покрај мене. Можеби и повеќе од потребното.
Сега сфаќам дека безгрижно сум се однесувал кон работите кои ми биле важни, а сум им придавал значење на небитни работи. Мислев дека секогаш ќе го имам утрешниот ден да и кажам дека ја сакам. Секогаш ја собирав храброста и секогаш ме напушташе кога ќе бев покрај неа загубен во нејзината појава. Мислев дека утрото ми е загарантирано, никогаш не помислив дека светот може да ти се урне еден ден под нозете. И искрено, се плашев дека не ја заслужувам, дека никој реално не е доволно добар за неа. Еднаш ми кажа луто да не ја преценувам, но не можеше да се види низ моите очи. Некогаш и свесно ја повредував, иако мене ме болеше повеќе од неа. За мене таа беше Сонцето и дождот што ми даваа надеж и виножито во мојот мрачен свет. Никогаш не очекував дека Сонцето може да згасне и дождот да пресуши.
Но, се случи и невозможното. Таа замина засекогаш. Чудно е кога понекогаш си водам замислен разговор со неа и се обраќам со - Онаа која веќе ја нема. Можеби повеќе би одговарало, мојата насмевка, затоа што со неа згасна и насмевката. Долго време ми требаше да го прифатам фактот дека повеќе ја нема. Мислам дека сеуште го немам прифатено. Чудно е, како да е чадот од цигарите, снемува за миг и ми остава солзи во очите и празнина во градиве која сеуште зјае. 
Деновите се мрачни, тишината ужасна. Ме прогонува насекаде, иако никому не признавам. Сакам да живеам со нејзиниот призрак, подобро ми е тоа отколку да останам сосем сам. Понекогаш, ќе гледам некој филм и се прашувам дали би и се допаднал. А солзите течат по лицето и пред да се свестам. Животот стана притока која ме носи со себе и не се противам. Станиците минуваат пред очиве, но знам дека на ниедна не сакам да се симнам. Никаде ја нема неа. И често ќе се напијам, ќе си го отрујам телово со цигари, но во тие моменти најмногу сум сигурен дека сум жив. На моменти ми се чини и дека ме прекорува.
Никогаш не помислив дека во еден момент може да се урне се. Небаре животот е кула од карти и доволно е само малку ветар да се уништи сета мака. Да знаев, ќе постапев поинаку. Немаше да го чекам возот кој никогаш не доаѓа. А сепак, тука е. Во спомените, срцево, во другите луѓе. Пожива е дури и од мене. Понекогаш се прашувам дали е ова само кошмар и утре повторно ќе ја видам и ќе ја прегрнам силно. Или можеби јас сум тој што не постои, само едно нејзино сеќавање. И секогаш останувам на тоа можеби кое не ми носи надеж...

Збогум

-Јас... - Гледаше во него збунето, нервозно гризејќи ја долната усна и обидувајќи се да се насмее онака безгрижно. 

-Што е? - Збунето ја гледаше обидувајќи се да открие што е тоа што ја мачи. Не можеше да го увери таа насмевка дека се е во ред.

- Сакав да ти кажам збогум. - Зборовите ја оставија таа горчина во грлото што ја мразеше. Се чувствуваше слабо, ги мразеше сјајните ѕвезди и полната Месечина, го мразеше тој збунет израз на неговото лице кој значеше дека не разбрал ништо, а самата знаеше дека никогаш нема да може да му објасни се...

-Каде ќе одиш? Несигурно ги поткрена веѓите, обидувајќи се да го објасни тоа студенило што наеднаш го обли. 

-Некаде далеку. -Слегна со рамениците како тоа да беше најочигледното нешто што можеше да му го каже.

-Но, зошто вака одеднаш? Каде? 

-Не е одеднаш. Едноставно, така мораше да биде. - Подголтна, обидувајќи се да се соземе. Сега најмалку што и беше потребно беше да се јават сите тие емоции што ги криеше изминатиов период.

-Јас... Не сфаќам ништо. - Упорно гледаше во нејзините очи, во кои не можеше да прочита ништо освен некое студенило. - Кога ќе се вратиш?

-Не се враќам повеќе... - Се насмевна тажно, чувствувајќи ги солзите на врвот на клепките. Сакаше да ги затвори очите и да се препушти на ветрот, да заборави на животот и болните удари, да заборави на тајните кои ги криеше и и создаваа само проблеми и болка. Сакаше да заборави на се и да може како некогаш да се насмее искрено.

-Чекај... - Со неверување гледаше во неа, обидувајќи се да ги разбере последните зборови. Таа заминува засекогаш? Но...- Не можеш да си заминеш. Не сакам да си одиш. - Гласот му трепереше, мразеше што се прикажува во ова емоционално светло кое не го сакаше никогаш.

-Тоа е. Едноставно, понекогаш нашите желби и оние на животот не се совпаѓаат.

-Зошто? -Повторно тоа неминовно прашање кое не му даваше мир. Сакаше да знае се, сакаше само да ја прегрне и да не ја пушти да си оди. Сакаше да остане тука...

-Затоа што така мора да биде. Не можам да ти објаснам ништо убаво. Мислам, немам ни што да ти кажам. Знаеш веќе, постојат порази кои мораш да ги прифатиш и да не се бориш со нив. Не затоа што не посакуваш, сакаш да му се развикаш на светот во лице, да знае колку те повредил, но знаеш дека битката е изгубена и ја трошиш енергијата за ништо. И мораш да прифатиш...

-Не сакам. - Одмавна бесно со главата, свесен дека се однесува како мало дете. Но, не сакаше да го прифати тоа што таа му го кажуваше. Можноста да не ја види повторно, едноставно му ги кинеше бесно градите и му оневозможуваше правилно да дише.

- Но, мораш. - Му подари една од оние горчливи насмевки кои и оставаа лузни во душата. 

-И што ова е збогум? Кажуваш чао засекогаш и никогаш повеќе ниту те гледам, ниту те слушам, ниту ништо???  Треба да заборавам дека воопшто си постоела? 

-Подобро ќе биде така и за двајцата. Едноставно... Едноставно, човек мора да стави точка пред приказната да стане премногу болна.

-Не те разбирам.

-Подобро е да не разбереш. -Слегна со рамениците збунето. Како да му каже каде е тоа некаде далеку кога ни сама не знае каде е тоа?  Како да му каже дека не сака да замине ни самата, но мора да замине некаде засекогаш. И таа сака да остане овде, но едноставно...

-Зошто воопшто почнуваш нешто и не го довршуваш? Не сфаќам...

-Затоа што нема што да се доврши. Само залудни желби... 

Ја прегрна збунето, чувствувајќи ги солзите како полека се слеваа низ неговото лице. Имаше толку работи што сакаше да и ги каже, сакаше да ја замоли да остане, да не заминува така ненајдено, сакаше да и раскаже за сето тоа што го научил за светот, за тоа дека таа беше негово Сонце, но нешто во нејзиниот глас и очи го предупредија да не започнува. Не му се допаѓаше тишината, не му се допаѓаше светот со тие глупави правила кои не ги разбираше колку и да мислеше дека сфатил нешто. Само уживаше во слабото тело припиено до неговото, во нејзината топлина,  свесен дека ова му е последен пат да ја почувстува блиску до себе.

Таа збунето ги пушти солзите да се разлеат низ нејзиното лице, свесна дека маскарата и е разлеана, а душата скршена. Не сакаше да заврши ова вака. Имаше многу работи што сакаше да ги каже и направи. Имаше многу што сакаше да открие, да осознае и освои. Но, повторно стоеше таа препрека што животот ја ставаше пред неа, а знаеше дека нема начин да ја премине. Го стегна посилно, губејќи се во чувството на топлина кое го почувствува по подолго време. Нема да го види повторно, подобро е така за двајцата. Нема да стојат тие неискажани зборови и болка. Нека ја памети насмеана и среќна, не во таа ужасна состојба кога ќе  заминува. Знаеше дека тоа е малку себично, но барем ќе биде среќен. Брзо ќе ја заборави, иако сега нема да му изгледа така. Но, барем ќе ја памети како онаа девојка која го сакаше светот, насмеана и среќна...

-Плачеш? - Зунето ги избриша солзите од нејзиното лице, чувствувајќи се поразен.

Само отсутно кимна со главата, свесна дека не може да ги сокрие емоциите. Повторно ја прегрна, длабоко воздивнувајќи. Во тој момент не сакаше да биде на ниту едно друго место. Знаеше дека животот никогаш нема среќен крај. Но, овде во неговата прегратка, иако скршена и свесна за болката и иднината, беше среќна на некој чуден начин...

Девојка од мастило

Понекогаш целиот свет се сведува на неколку можности. Понекогаш дури ни целиот свет не е доволен за исполнување на твоите сништа. А во некој друг случај како мојот се наоѓаш заробена во една малечка кутија која ја нарекуваш соба и се обидуваш да излезеш од меурот што полека те оделува од надворешниот свет. Нервозно со раката преминувам преку неисчешланата коса, лицето ми е послабо од обично, можам да се кладам дека подочњаците ми се доволно големи за да ги забележи некој што би поминувал покрај куќата и онака случајно би погледнал кон мојот прозорец. Дури ни чудниот мирис на расипано вино и непроветреност не ме тераат да се разбудам од таа чудна кома во која сум западнала и се борам против некое чудовиште во мене што гладно се бори да излезе на површината. Искрено, не се сеќавам на последниот ден кога имам јадено, се наоѓам загубена во спомените и датумите кои отсутно си ги менуваат шарите пред уморниве очи. Не можам да се сконцентрирам на ниту една точка подолго од пет секунди, ми се чини дека главата ќе ми експлодира секој момент. Усните ми се суви, ја чувствувам сопствената беспомошност која очајно води борба со тврдоглавоста која не сака да попушти. Ја палам цигарата и уживам во чадот кој ми ги полни градите и за миг ја носи беспомошноста. Во тој еден краток момент чувствувам дека мислите се враќаат на своето место во оваа празна црпка но и тоа за жал трае само некој краток момент.Воздивнувам и шприцам некој парфем што не паметам од каде се нашол на мојата работна маса која е расфрлана со обични дрангулии, искинати хартии или згужвани во некоја топка, обетките кои не ми текнало да ги вратам во нивната кутија, чашата од која пиев црвено вино и сеуште го има тој црвен отпечаток од карминот. Го земам гломазниот прстен со црни камчиња и маѓепсано го испитувам додека гладно се борам помеѓу желбата за чист воздух и чадот од цигарите кои ме турка во некоја безизлезна состојба која почнува да ми се допаѓа. Се чувствувам пропаднато додека ги чувствувам солзите на врвот од клепките и не знам дали се од беспомошност или од некое сеќавање со кое не можам да се справам.
Ја оставам цигарата да догори во пепељарата и го земам пенкалото кое љубопитно сјае со таа негова чудна металик боја. Ги затврам еден миг очите и се обидувам да дојдам до некој дел од мене кој повеќе не знам дали постои. Долго време помина од последниот пат кога успешно си играв со зборовите како да беа само мои. Сега ги чувствувам збровите како се вртат околу мојата глава како некој зарѓан рингишпил, обидувајќи се да се слеат на празниот лист хартија кој осамено зјапа во мене. Не се осмелувам да напишам нешто, се плашам однапред од неуспехот и овој синдром на „празна страница“ што ме зафати и мене. Се обидувам да почувствувам нешто во мојот облик на халуцинации, но не добивам некое чувство освен обична исцрпеност и премореност. Се губам во црните штикли немарно фрлени на подот, на марамчињата со црна маскара и пудра, во спомените за пред некоја вечер кога светот и јас ми се чини си го кажавме последното збогум. Се губам и во чашата која за жал сега нема вино, во мирисот на влага, на пот и цигари, мирис на расипаност и безнадежност, гнилеж и очај...
Пред да сфатам зборовите сами излегуваат од моите прсти, се губам во умешноста на пишувањето, на неколку букви кои се спојуваат во зборови а потоа во реченици. Посакувам за миг и јас да бидам девојка од мастило, да живеам во книгите, да оживувам додека некој читател ќе ја чита книгата и одново и одново ќе се губам во истите авантури. Посакувам моќ, авантура, желба, среќа, болка, очај и немири. Посакувам клиширани љубовни приказни, неискусни писатели, крвта и потта кои се разлеваат по страниците а никој не ги забележува. Запирам на средина од приказната, чувствувајќи се наполно исцрпена. Станувам бавно од столот од каде што којзнае од кога се немам помрднато и одам до купатилото каде што набрзина се туширам. За миг ми се чини дека ја повраќам сопствената свест, барем она мало делче на реалност кое ми останало по целиот алкохол и си дозволувам да се отпуштам. Потребна ми е масажа, потребен ми е сон и некој добро да ја зачисти собата. Го отворам прозорецот и уморно се струполувам на креветот. Ги затворам за миг очите, повеќе го нема оној страв од сликите што ќе испливаат пред очите.
Ја прегрнувам перницата и воздивнувам. Го земам мобилниот и го вртам неговиот број, сфаќајќи дека очајно посакувам да му го слушнам гласот. Не знам како, не знам ни зошто, но има нешто во неговиот глас кој ме доведува во некоја состојба на смиреност и ми ја враќа реалноста. Ги чувствувам и солзите кои се слеваат по лицето пред тој да ми одговори, станувајќи свесна дека се имам претворено во едно мало девојче кое се плаши од светот и љубовта и сето она срање насобрано пред вратата што не можам да ја отворам и да излезам во надворешниот свет.
Неговиот глас ми буди некои чудни емоции, ми се допаѓа таа нота на збунетост и поспаност, можам да го замислам како отсутно размислува што да каже, но секогаш ги пронаоѓа вистинските зборови. И не ми се потребни јунаци од книги, ниту фраери, доволен е само овој миг на иснпирација кој тој го вдахнува во мене, тоа чувство на адреналин кое си игра со моите вени и по после толку време ме прави да се чувствувам жива. Но, уште поважно помеѓу облаците го пронаоѓам своето Сонце кое успешно ги брише сите дождливи денови. И во тој скапоцен момент што си го дозволувам да бидам среќна без никакви прекршени правила од листата на општеството, насмевката ми е повторно онаа детска и безгрижна...

...

Останавме само на тоа малку што го имавме и некако дозволивме да замине. Две загубени насмевки се сретнаа во некоја чудна приказна која на многумина би им немала смисла. Бевме на спротивни страни кои не можеа да ја најдат таа заедничка точка што беше потребна за приказната да си го добие тој посакуван тек. 
Не беше причината недостиг на љубов или премногу љубов. Беше едноставно, две личности кои по некоја случајност се сретнуваат и се заљубуваат. Не е дури ни дека љубовта си имаше рок на траење кој помина. Едноставно, со текот на времето човек сфаќа дека понекогаш подобро е да се продолжи само напред без гледање во минатото.
Не е дека не ми недостасува или не се гледаме повеќе. Но, повеќе не е тоа истото. Го нема тоа испреплетување на прстите и двете насмевки кои го топлеа срцето, ја нема цврстата прегратка која ме заштитуваше од сите стравови, ниту искажаните зборови кои остануваат заробени во некој сегмент од меморијата кој понекогаш се плашам да го вклучам. Ги нема повеќе оние кои не веруваа во љубов, но некако стигнаа да создадат некоја приказна. Сега останува само некој здодевен разговор од типот како си, што правиш... Не разговараме за тоа како сме поминале, што сакаме од денот, што е светот за нас. Ја нема ни онаа искрена насмевка, сега се само две стегнати извештачени насмевки кои не прилегаат на нас. 
Не е приказна за губитник и побдник. Никогаш и не била. Само убави спомени кои и да сакам не можам да ги избришам. Оние лошите веќе одамна ги имам заборавено. И чудно е, кога на некој момент ќе ми текне на начинот на кој ќе се насмееше искрено, начинот на кој ме гледаше, на светот склопен во неколку твои зборови. Почудно е што сето тоа е само некој залутан спомен кој истовремено ме насмевнува и ми предизвикува солзи во очите. 
Но, едноставно понекогаш крајот е неизбежен без разлика што ќе сториш за да го спречиш. И двајцата го знаевме тоа. Не е ниту дека љубовта избледува како некој лош парфем, само што ја трупам во тие спомени кои сакам да ги зачувам иако со текот на времето ги чувствувам како си заминуваат од мене. Сакам кога ќе се сретнеме да не бидеме странци кои не се познавале никогаш и да ги избришеме сите убави чувства. Понекогаш едноставно мораш да ги пуштиш работите пред повеќе да те повредат и тебе и оној другиот. Понекогаш токму најболниот чекор е оној вистинскиот...

Во едно време...

Понекогаш ќе ме престигне некој спомен за него кој сум мислела дека е заборавен. Онака случајно или неслучајно ќе ми прелетаат некои слики од него, некои моменти кои мозокот ги успорува онака како за инает. Ќе се отвори некоја стара рана, но повеќе не боли на оној начин, само ќе предизвика некоја чудна носталгична насмевка. Тогаш погледот ќе ми се сретне со сопствениот одраз од огледалото само што таму сум навистина среќна и насмеана во неговата прегратка. Знаеш, ќе ми текне на сите оние денови кога ќе се обидев да го отрезнам затоа што испил повеќе. Секогаш ќе реагираше на различен начин, некој пат ќе трескаше глупости и ќе се бунеше, друг пат ќе ми испееше некоја романтична песна, трет пат ќе заспиеше на моето рамо разочаран од светот. Или ќе ми текне колку сакаше да игра кошарка кога ќе поминам покрај она познато игралиште каде што тој глумеше најголем фраер во мaало додека ќе правеше најразлични финти со неговиот баскет. Понекогаш кога ќе го слушнам неговиот глас, едноставно не знам како да реагирам. Во тој момент ми се чини дека е покрај мене и можам да го гушнам и да потонам во неговата прегратка уживајќи во неговиот омилен Str8. Така, на моменти го барам него во странците во градот, но и некоја илузија дека сум го видела или слушнала неговиот мотор трае кратко.
Знаеш, ми недостасува се кај него, сјајните очи, моментите кога ќе испушеше неколку цигари онака како од шега затоа што беше нервозен, тоа што беше на моменти како мало дете изгубено по патеките од животот.
И само така, ќе се насмеам и сетам што значи да си заљубен. Срцето да ти чука на оној познат начин и насмевката да е искрена а не некоја извештачена фаца што ти станала навика. И ми недостасува тоа некој миг, иако сега повеќе не верувам во љубовта...

Бркајќи го невозможното...

Месечевата светлина немирно играше со контурите на дрвјата, правејќи сенките кои во некој друг ден ќе личеа на нешто повеќе, само сенки. Едно срце немарно трепереше додека пред себе го гледаше бледиот лист хартија и немирно го вртеше пенкалото во рацете не забележувајќи ги дамките од мастилото. Ги затвори очите во обид да допре со некој дел од себе кој можеби останал во кревкото тело и не се претопил во темнината која одлучно напаѓаше. Светлината полека згаснуваше, ветрот бесно се бореше со желбата на еден неоткриен дел да опстои. Мирисаше на гнили јаболка, на темјан и земја, мириси кои не можеше одеднаш да ги спои со сетилото за мирис. Болката си играше со нејзината глава која полека се препушташе на слатката симфонија на последната песна. За миг и се чинеше дека светот се преполовил а таа заглавила во чистилиштето каде што секој понатамошен чекор и предизвикуваше болка и ја тераше да се покори пред таа неминовна судбина која светот ја подготвил за неа.
Имаше илјада прашања кои си шараа приказни пред очите и не му дозволуваа на мозокот да се препушти на заносната музика која ја молеше да се предаде во нејзината последна прегратка. Илјада желби дозволија да бидат занемени, земјата цврсто и непоколебливо го згасна нивниот жар смеејќи се на својата победа. Игрите кои се претопуваа со општеството и судбината, само немо зјапаа во темната точка и телото кое полека се препушташе на вечниот пат. 
Ги отвори очите, забрзано дишејќи. Сопствениот поглед се соочи со сопствената сенка која ја имаше таа насмевка што надвестуваше триумф. Подголтна, губејќи се во едно име и желба кои останаа на модрите усни имајќи го тој горчлив вкус на лимон и загуба... 
Тоа беше ноќта во која носталгијата немарно си играше со жиците на харфата задоволно кинејќи ги. И последното дадено ветување за животот, желбите и црната господарка беше склопенo со едно тело кое лебдеше во воздух чекајќи ги последните искри од огнометот кој беше згаснат...

Во светот на соништата

Мислите се редеа полека во главата, а потоа нападнаа со сета сила. Илјада прашања, илјада слики со кои умот неограничено си играше, илјадници сцени вредни Оскар се одигруваа во главата таа ноќ. Само ќе ги затвореше очите и мислите долетуваа непречено, спремни да го одиграат почесниот танц за вечерта. Одеднаш светот и не изгледаше како толку сурово место, освен во одредени моменти кога болката беше толку силна и солзите и негативноста им го заземаа успешно местото на светлината и радоста. Но, оваа ноќ не беше во склопот на тие лоши денови кои успешно ги класифицираше пред легнување. 
Тоа беше момент кога можеше да биде било кој од светот, можеше да биде на најразлични места, со најразлични луѓе... Само ќе му дозволеше на мозокот да прошета на места за сега недостапни во реалноста и ќе соработуваше со насмевка на лицето кога пред неа сликите се менуваа со огромна брзина. Еден момент беше на едно место, следниот го освојуваше светот. Експлозија од бои, совршени слики кои се вклопуваа во замислениот живот каде што се беше возможно. Понекогаш се чудеше како човек може да биде заглавен во кревет неколку саати а истовремено да пропатува места за кои светот не слушнал, да доживее авантури подобри и од најдобрите филмови.
А тука беа и оние лошите денови, кога мозокот одбиваше да соработува и му дозволуваше на срцето да ја управува ноќта. Срцето како познат емотивец ќе ги развиеше најемотивните и најболните спомени и солзите веднаш се јавуваа без да почекаат да бидат повикани. Тогаш само ќе го префрлеше ќебето преку глава и пред очите се одвиваа добро познати спомени, успорени небаре животот е филм во кој таа самата беше главна ѕвезда.
Се трудеше да им избега на прашањата, се трудеше да биде што е можно подобар режисер на најдобрите сцени на кои дури не им требаше монтажа. За момент ќе ги прегледаше сите можни сценарија, ги бираше најдобрите и си играше со сликите и боите и ги делеше според нови спектри. Животот беше една трајна убавина на интересни животи испреплетени на некој необјаснив начин кој дури и сопствениот мозок не можеше да му најде идејно решение.
И сабајлето тука беше враќањето во неминовноста на животот и неговата суровост. Се до доаѓањето на ноќта и повторното патување на светот на фантазиите каде што целиот свет лежеше пред нејзините нозе и чекаше да биде освоен...

Која е твојата приказна?

Незадоволно се пробиваше во преполната просторија од кафичот, обидувајќи се да ги запре солзите и чувството на празнина кое ја нападна. Погледот за миг повторно се сретна со оној неговиот и се мразеше што реагира вака емотивно. Да, покрај себе сега имаше женска со долги нозе, манекенска става која задоволно го гушкаше, среќна што го има покрај себе. И мораше да признае дека изгледаа совршено, на оној начин на кој таа никогаш не успеа да се вклопи во сликата.
Ја отвори вратата и погледот и се сретна со еден дечко кому немарно му ја тресна вратата во фаца.
-По ѓаволите! - Исплашено гледаше во непознатиот кој го покриваше лицето со двете раце и изговараше некои сочни пцовки упатени на нејзина сметка. - Добро си?
-Очигледно не. - И одврати налутено, гледајќи ја незадоволно девојката пред себе. Веројатно, уште некоја уфурана мала која мисли дека светот се врти околу неа и нејзините високи штикли.
-Јас... Се извинувам. -Проговоре несигурно, мразејќи се што се најде во ваква ситуација.
-Не е дека извинувањето твое ми вреди нешто. - Бесно ги процеди тие зборови. Зошто и овој момент го потсетуваше на неа!?
- Слушај... - Длабоко подголтна, обидувајќи се да остане прибрана. - Ти се извинив, не мислев да го сторам тоа. Несреќа беше. Нема зошто да се однесуваш како некој кретен, стегнат во костим и вештачка насмевка.
- Да, типично женско однесување. - Погледот му се соочи со нејзиниот. Знаеше дека не беше таа виновна за оваа болка, но откако таа му го скрши срцето за него сите беа исти опортунистки кои се грижеа за ништо повеќе од себеси.
- Знаеш, немам намера да се расправам со тебе. Убаво ти се извинив. Еве, пак извини. Толку од мене. - Слегна со рамениците и се сврте во обид да дојде при себе. Вистина е дека дечкото беше згоден, но немаше желба да го трпи неговото надмено и намуртено расположение, кога и самата беше во такво.
-Во ред е. -Збунето одговори тој, чудејќи се на на себеси и попустливоста. Што беше тоа кај неа што го смируваше? Освен прекрасните очи во кои за миг се изгуби.
-Еееј? - Збунето гледаше во неа откако не му одговори, ниту се сврте да го удостои со поглед.
-Што е? - Погледна во него, соочена со сите свои демони на кои успешно им бегаше доста време.
-Не знам, ти кажи ми. Се случува нешто? 
-Не е ова таа приказна каде што се сретнувам со некој згоден тип и му се жалам за моите проблеми. - Ги прекрсти рацете и недоверлво гледаше во него.
- Значи мислиш дека сум згоден. - На лицето му заигра насмевка и тоа уште повеќе се совпаѓаше на неговото совршено лице. Ги имаше тие прекрасни зелени очи кои можеби во некој друг момент лесно би се загубила во нив.
- Не ми ги превртувај зборовите. - Сепак мораше да се насмее.
- Во право си, но се загубив во делот кога ме нарече згоден.
- Сега кажувам дека си и нарцис.
- Нарцисот е убаво цвеќе. - Задоволно се смееше. Беше заборавил како е да се остави намуртеноста настрана. - Слушај, дозволи ми да те почестам пијалак за комплиментите.
- Не... Не е добра идеја. - му одврати намуртено, повторно чувствувајќи ја кнедлата во грлото.
- Ми должиш за носот. 
- Знаеш дека не можеш да се сретнеш со непозната личност и да ја поканиш на пијалак.
- Тоа е проблемот? Даниел, во тој случај госпоѓице. - Ја подаде раката задоволно гледајќи во неа.
- Миа. - Ја прифати раката и збунето му се насмевна. - Но, ова не менува ништо.
- Сега ми го знаеш името, јас твоето. Не сме само странци.
- Слушај, не е само тоа. - Преврте со очите. - Изгледа ова ќе биде сепак приказна во која се жалам на проблеми. Внатре е бившиот со сегашната девојка.
- Уште позгодно нели? Ќе те види со друг. - Подголтна, станувајќи свесен дека се доближува до таа тема што не сака да ја чепне. Барем не сега...
- Не сум таков тип на девојка. Нема да се ставам во филмови дека ќе биде љубоморен или ќе му биде криво. И... Заслужува да биде среќен, иако... Иако тоа боли. - Една солза несвесно и се стркала по лицето.
- Уште го сакаш? - Збунето гледаше во неа. Зошто му беше пријатно во нејзино друштво?
-Јас... Не е дека љубовта заминува, само преминува во некоја друга форма. - Слегна со рамениците збунето. -Веројатно мислиш дека трескам глупости.
- Не. Слушај, не се грижи за тоа како тој ќе го сфати тоа што си со мене. Негово право. Во спротивно, ти ќе бидеш таа повредената и ти сама ќе се повредуваш несвесно. Остави за миг се, сите чувства и мисли. Не барам, ниту очекувам нешто. Само еден пијалак.
- Во ред. Под два услова. Да си платам јас пијалак...
-Но...
-Еј... 
-Во ред.- немоќно слегна со рамениците.
-И која е твојата приказна.
-Хахаха, толку е очигледно дека има приказна. Па... Скршено срце. Ајде, внатре ќе ти раскажам се. И да знаеш дека носот ме боли уште...
- Но...
-Се шегував. - Задоволно гледаше во неа, за прв пат чувствуваше дека не мора да биде онаа намуртена сенка, туку дел од стариот себе. И тоа по долго време го радуваше...

Последното патување

Ми кажа дека патува. Каде, не се обиде да ми одговори. Само рече дека местото каде што оди не е во склоп со моите географски познавања. Планирав да се побунам, но имаше некаква невообичаена сериозност во неговиот глас што решив да ги отфрлам сите сомневања. Можеби тоа беше носталгијата затоа што не ми кажа ниту колку дена ќе биде отсутен. Искрено, не ми ни текна да прашам, бев хипнотизирана од неговиот глас и колку тажен и мил беше. Го замислував со дневната брада, седнат во некој воз кој брзо менува слики пред неговите очи исполнети со некој благ превој на некоја тајна. Веројатно замислено зјапал низ прозорецот, загубен во експлозијата од бои и чувства додека ми раскажуваше за местото каде што е и каде ќе оди. Ми кажа дека од една дестинација до друга се стига само со затворени очи и изгубено сетило за слух. Раскажуваше за експлозија од бои која немарно си играла пред неговите очи, како светот истовремено да горел пред неговите очи молчејќи го за помош, но истовремено спокојноста на пределот не му дозволувала да преземе ниту еден чекор. Ми кажа дека звуците на тишината може да ги разбере само човек кој цел живот го поминал со ѕвоно закачено околу вратот кое не му давало никогаш мир. Го гледав јасно пред мене тој голем човек со меко срце и само сакав да сум покрај него.Раскажуваше за експлозија на ѕвезди и како повеќе светлината ја нема туку е заробена во дланките на темнината. Опиен бил од месевите зраци кои го земале во своја закрила додека бил потпрен на штурите столчиња на кои седел. Зборуваше тивко, но јасно како тоа да го разберам за што говори беше од круцијална важност за општеството. Го слушав внимателно, понесена од пределите за кои не знаев дека постојат. Во тој момент можев да му кажам се, за трет Њутнов закон, за убавината на тишината и непознатите предели и како се стигнува од едно до друго место со помош на мислите, за ѕвездите кои можеби во денешно време не постоеја. Се, освен она што сакав да го кажам а тој да го чуе.

Пред да ми спушти ми кажа да се чувам, да го сакам светот без потреба од анализа и поделба на местата според географија или некоја друга наука. Да знаев дека ни е последен разговор, ќе му одвратев низ солзи дека светот за мене е една целина и палета од бои, експлозија на ѕвезди само затоа што тој постои. Но, се што му кажав е да си помине убаво. Само толку за да се наруши еден совршен момент...

Тебе те нема повеќе...

Ноќта се губеше во стаклените очи кои гледаа исплашено во темнината што се простираше пред нив. Главата беше потпрена на работ од прозорецот, раката треперејќи покажуваше кон месечевата светлина. Една блага насмевка се изгуби на бледите усни кои се обидоа да прошепотат нешто пред да бидат зашиени со црниот конец на немирот. Ветрот од отворениот прозорец невино си играше со нејзината коса која совршено го врамуваше бледото лице. Остана само тишината да царува во ноќта на загубените и недокажаните зборови. Очите бледо зјапаа во една точка, но набрзо и тие се препуштија на тивкото гласче на вечноста која ги собираше и ноќва последните пријатели во својата колекција.
Тој пристигна подоцна од договореното. Ја згази штотуку запалената цигара, чувствувајќи го стравот кој одеднаш се појави. Забележа дека вратата е подотворена, дека светлата внатре се изгаснати, а неколку прозорци беа отворени. Несигурно стапна внатре и го запали светлото, чувствувајќи како срцето бие забрзано како да е на некоја рели патека. Се обиде да се смири, но хаосот во дневната го остави со подотворена уста. Сликите беа скршени, мебелот превртен, нивното куче Чико исплашено се криеше под сламената столица. Чувствуваше вртоглавица, му се чинеше дека го знае исходот на сето ова иако не сакаше да го прифати. Рацете му трепера додека збунето премина со раката низ косата. Не можеше да биде тоа што мисли. Најверојатно таа излегла во обид да се смири затоа што била лута што не дошол. Во кујната го виде јадењето на земјата, испревртени хартии и виното кое се слеваше како река по белиот килим. Ја зеде ламбата која беше на земјата и несигурно подголтна додека се качуваше по скалите. Му беше страв, солзите се наоѓаа на работ на очите и се закануваа дека ќе го уништат секој миг.
Ламбата му падна од раката, ужасен крик се јави од неговото грло додека се обидуваше да се соочи со вистината. Таа беше потпрена покрај прозорецот, ноќницата и беше искината, од грлото сеуште се слеваше топла крв. Падна на подот, неспособен да ги поврзе работите. Таа... Не!!! Не. Можеше.Да.Биде.Мртва.
Плачеше очајно, солзите како притоки се слеваа низ неговото лице, му се чинеше дека не може нити да дише. Се обиде да стане, но нозете го издадоа. Не можеше да биде мртва. Неговата сакана,најубава. Неговиот ангел. Му се чинеше дека болката беше толку силна и му ги кинеше градите немилосно. Се обиде да се потпре на ноќната масичка но едно парче хартија паднана земјата и го зашемети. Рацете му трепереа, се обиде да ги избрише солзите, но погледот му беше заматен додека читаше.
,,Се вплетка со погрешни луѓе. Следниот пат размислувај..."
Бесно удри со раката во ѕидот, но не чувствуваше повеќе никаква болка. Емоционалната беше поголема. Стана несигурно и погледот повторно му беше заробен кон неа. Беше прекрасна и на ова последно патување. Не можеше да биде ова точно. Само некој заебан сон. По ѓаволите!!!
Удираше бесно во ѕидот се додека не се умори. Како да прифати дека повеќе нема да ја види нејзината насмевка... Нема да се загуби во нејзините темни очи кои беа чиста спротивност од неговите. Нема да му го направи утринското кафе, ниту ќе го слушне нејзиниот глас. Нема да ја набљудува сабајле како спие целосно отпуштена, ниту како се средува за на работа. Нема да ги бакнува нејзините усни и совршените јаболкници. Нема да ја гледа како танцува додека подготвува ручек. Нема да биде со него во постела...
Бесно одмавна со главата и се загуби во месечевата светлина која го осветлуваше нејзиното лице. Бесно ја стегна во својата прегратка и ја молеше да се врати. Таа беше негова, само негова. Ја сакаше по ѓаволите!!Требаше тој да биде на нејзино место. Да можеше...
Последните зраци на Месечината останаа заробени во тие стаклени очи. Тој неуморно плачеше и ја молеше да се врати обидувајќи се да ја склопи реалноста која за него беше надвор од секој домен. Светлината си замина засекогаш. Во ноќта само една нова ѕвезда неуморно светеше се до појавувањето на Сонцето. Солзите доаѓаа и се губеа како мали бисери лепејќи се за телото. Тишината остана како нем соучесник на последните зборови кои се губеа во една симфонија. А играта на светлината и убавиот ангел се загубија на патот кон една вечност....

Македонија- идеална земја за живеење... за спомениците на Плоштад

Започнува политичката нервоза. Или започната е таа веќе одамна, само сега пропагандата е на она повисоко ниво. Сакаш на форуми, Фејсбук или кафичи разгорена е темата за нашава политика и престојните избори. Си има и луѓе што си кулираат, си го наредиле во животот па си уживаат во Сонцето кое еве конечно решило малку да не израдува. И ете, муабети од тип -За кој си брат? Се знае брат (или ВМРО или Есдеес). И ете ја тука започнува таа битка кој е во право, кој направил повеќе, кој си го сака народот повеќе. И тука пука филмот, иако реално си седиш и се правиш дека си од оние кои политиката е нуклеарна физика. Барем ќе бидеш поштеден од сето тоа долго предавање и плунката која онака несакајќи ќе ти се залепи за лицето.
Е па брат, еве сега ти кажувам за НИКОГО не сум. Ниту сум видела аир од нив, нити нив ги интересира за тебе иако можат да ти продаваат приказни дека ти си нивната иднина, дека тие работат за тебе. Да братче работат, да можат и државата ќе ти ја продадат за добра цена. Еј, па чекај нели го прават тоа?!
Да се биде политичар не ти значи ништо повеќе од тоа да си го наполниш џебот што е можно повеќе, на народот да му ги замачкаш очите небаре се овци за стрижење ( според муабетиве тоа и се!). Не се замараат со твојата состојба, дали ти одвај крпиш од месец до месец, дали децата ти се болни а ти не си здравствено осигуран затоа што сме јака држава.
Не можам да не ги ставам и двете партии во ист кош кога исти се со некои недостатоци различни кај едните и другите. Едните почнаа со уништувањето на нацијата , другите го завршија. Што ќе се изградат неколку споменици, ќе се фрлат милјарда евра онака и после со тоа се направило нешто?! Што да се замазнат очите на народот за исперените пари? А и народот нема пари за леб, се радува како мали деца на играчки. Остави тоа што шефот си е поврзан со партијата и не дава редовно плата, остај тоа што цените на производите се високи, имаме споменици да им се радуваме.. 
А децата дома ќе се снајдеме бе некако. Некој со партиска книшка ти го земал местото на работа. Оди, честитај му. Или бездомниците кои немаат кај да преспијат и секој ден е борба за опстанок?! Не ги гледаш нив, спомениците ги сокриле под себе...
Ајде де. Сериозно со овој муабет? Некој,кој до вчера не знаел да пишува и одвај завршил средно со тебе сега министер ќе биде. А ти мачи се со факултетот, ќе те чека некоја работничка за ниска плата или пазарот не ти бега. Позитивна вест,.има субвенции за земјоделците...
Е па наместо да се вложи во земјата, да се направи секаде асална канализација, водовод и патишта, наместо да се има место за секој барем да преспие некаде ќе се градат споменици. Спомениците се иднината на Македонија! За да се заскрие срамот во заднина...
И младите не постојат. Чисто онака знаеш. Додека стидентите живеат некој мизерен живот во студентските домови (пардон, ако воошто си го заслужиле името) пензионерите ќе одат на скијање. Не велам дека треба да им се скратат правата или поволностите што им се дадени, но да се помисли и малку на младата сила на земјата не ќе беше лошо. И после зошто сме сакале да заминеме во странство?! Со ваков,однос што го добиваме, се чудам како воошто некој,живее во земјава. Ете на пример актуелна тема е Студентскиот дом Гоце Делчев и условите (пардон НЕуслови!). Насекаде низ светот се изнесе веста само нашите медиуми си молчат затоа што во Македонија се е рај. Малку да се заинтересираше власта за домовите не ќе беше лошо. Или се водат по политиката направено е, го имаме (па и пред педесет години ако сака нека е) не му треба реставрација. За поважни нешта се потребни парите. На пример споменици треба да се изградат, да се префрлат пари на сметка, да се поткупат телевизии и луѓе, да се замолчи народот.
И што ова е таа земја за која се бореле предците? Да биде Македонецот угнетуван зошто е Македонец? Да не може да се изјасни слободно што е?! Ајде, ставете другиот јазик да ни биде национален, искинете ги и запалете ги македонските знамиња... Затоа што народот се кара која партија е подобра или која турска серија вечер ќе се емитува, политичарите раскарани кој е крив,кој прав и кој повеќе направил... Сакате да ви кажам што направивте?! Ја продадовте земјата, си го продадовмте идентитетот, младите не се важни, народот помалку голта што ќе му се каже. Направивте човек да не може да биде МАКЕДОНЕЦ во своја земја, да бидат сите раскарани меѓу себе наместо да го бранат своето. Направивте тоа што евтино продадовте се што било скапо платено па сега предците се вртат во гроб гледајќи ја вашата јака политика. Гајле ви е вас за народот, важно имате пари во џеб или на сметка. Тоа е целата приказна. А народот нека се мачи да преживее во овој крпен живот како што би рекол Стале Попов. На сосема погрешен пат сме тргнати, но еј нема врска. Иднината на спомениците останува. Народот никој не го прашува веќе одамна.

Последниот ден

Седеше незадоволно на својот кревет, обидувајќи се да да се сконцентрира на задачите по математика. Ги протри очите, чувствувајќи се исцрпено. Сакаше да гледа телевизија, но знаеше дека мајка му ќе му се налути ако претходно ја нема напишано домашната. А и подоцна беше прашање дали ќе ја добие потребната дозвола. Искрено посакуваше што е можно побрзо да порасне и да замине некаде далеку со својата мајка каде што нема да ги следи злото. Ги отвори очите и незадоволно погледна низ прозорецот од каде што слушаше детски извици. Најверојатно сите негови врсници се надвор и играат, додека тој е тука закован како под некоја казна да решава некои си измислени глупости кои не гледаше како ќе му бидат од корист. Барем не сега...

Денеска повторно му ја забележаа модрицата на десната рака а тој како по обичај мораше да измислува дека се степал со некого. Не знаеше дали му веруваат, повеќе не го интересираше, само ги чувствуваше солзите во очите. Не сакаше да создава лажни слики за себе пред сите, не сакаше да го гледаат како насилник... Понекогаш посакуваше еден момент да му биде дозолен да го потроши сам на себе, без многу да го испрашуваат кој е, што е, што му се случува... 

Се врати во реалноста, незадоволно прегледувајќи ја својата соба. Не наликуваше на соба на дете на негова возраст, немаше ништо свое во собата. Како да живееше онака провидно, чекајќи го совршениот момент да избега и да не мора да зема ништо со себе.

Ја слушна вревата која одеднаш настана во дневната и незадоволно ги отфрли книгите од себе. Ја подотвори својата врата, спремен повторно да биде понесен во тој кошмар со кој секој ден се соочуваше.

-Каде е јадењето? - Го забележа својот очув кој повторно беше пијан и оптегнат на каучот како некоја дебела мачка која го чека Сонцето за мрзеливо да се протегне. Погледот му беше изгубен како секога, очите закрвавени, го чувствуваше мирисот на алкохол кој се ширеше наоколу. 

-Во кујната.- Мајка му одговори мирно, иако лесно можеше да забележи дека трепери. 

-Донеси овде да јадам. И направи нешто салата да замезам со ракијата што ни ја донесе Дејан пред некој ден. - Гласот му се губеше монотоно со програмата која ечеше во собата. Се напреграше да слушне се, не забележа дека рацете му се стиснати во тупаници. Знаеше реално дека не може да стори ништо против него кога ќе го нападне во таа негова полусвесна состојба. Имаше само девет години, а тој личеше на оние дебели китови или моржови кои ги гледаше повремено на телевизија.

Ја гледаше мајка му како се труди да му удоволи како секој пат, рацете и трепера додека му ја носеше чашката полна со ракија и салатата. Ги затвори очите, но се што гледаше во таа темнина беше ударите што тоа копиле и ги задаваше на својата мајка. Како можеше да го нарече татко кога реално тој не беше тоа!? Беше еден обичен човек со кого ја делеше куќата и се трудеше да им ги уништи нивните животи. Не се сеќаваше како беше пред да дојде тој човек во нивниот живот, но сега знаеше дека животот беше едно ужасно поглавје со кое не знаеше како да се справи. 

Изненадено ја крена главата кога го слушна кршењето на чинија. Мајка му се држеше за образот и низ лицето и течеа солзи, тој беше станат и изговараше најразлични пцости кои требаше да бидат недостапни за неговите уши во наредните неколку години. Гледаше како беста ескалира, како ударите беа се побројни, како плачењето и болката на мајка му ја исполнуваше просторијата, но се чинеше дека никој во комшии не слуша ништо или ова веќе стана секојдневност со која се помирија. Но, тој не можеше само да седи и да гледа како тоа копиле го уништува животот на мајка му и неговиот. Го болеа нејзините врисоци за помош, го болеше фактот што е немоќен да стори нешто за да избегаат од канџите на ова суштество што требаше да биде човек и тоа полицаец и да ги брани невините. 

Не знаеше од каде смогна сила, но ја зеде тешката вазна и нечујно се доближи до него кршејќи ја од неговата глава. Тоа беше доволно за еден момент тој да се зашемети, но реално не можеше да реагира. Мајка му низ плач се обидуваше да ја состави искинатата блуза која и виснеше на голото тело, а тој зашаметено ги гледаше и двајцата. Срцето му чукаше брзо, знаеше дека нема да се спаси овојпат, дека нема да помогнат молбите од мајка му да не го чепка. Боите беа поинтензивни, чувствата во него некако пред ерупција, но рацете сеуште ги држеше во тупаници. Ги чувствуваше неговите раце врз своето слабо тело, молбите на мајка му да прекине, неможноста да се отргне од светот. Се обиде да направи нешто ,да се извлече но реално стисокот беше премногу силен за да успее. Само почувствува како тој го оттурна од него и одеднаш беше повлечен во некој вртлог. Ја чувствуваше болката еден миг, но веќе во следниот му се чинеше дека е повторно во својо мек кревет и се припрема за спиење. Ги затвори очите и се препушти на бездната која го повикуваше да се приклучи во светот на темнината засекогаш...

До следниот пат

Незадоволно играв со прстите од дрвената маса (да беше другар ми до мене, можеби би знаел поточно од кој материјал е, но него го немаше) и ја слушав заразната мелодија во позадина иако не знаев која песна е. Сепак потпевнував некои стихови, во обид да се снајдам, иако реално се што успеав беше да ја упропастам песната. Добро е што никој не ме слушаше, лошо би било да му ја пренесам песната во ова лошо светло кое излегуваше од моето грло. Гледав во прстенот кој задоволно се протегаше на средниот прст затоа што реално само тука го собираше затоа што ми беше поголем ( или пак поверојатно, прстите ми се тенки па ниту еден нормален прстен не може да се фати на нив). Го мразам тој процес на чекање, отсекогаш било така и реално ретко се случувало да закаснам некаде. Се обидов да се олабавам, да заборавам на миг на проблемите кои ми тежнеа, па дури и на повреденото колено кое за среќа не ме болеше. Можеби, беше подобро да го земам мобилниот, па да бидам уште една од сите кои „дремат“ закачени на интернет во обид да им помине времето. 
Но, реално немав некоја желба тој момент. Тешка приказна сум јас, илјада пати ми имаат кажано а јас не можам да не се сложам со нив. Наместо тоа ги набљудував луѓето во близина, нивните весели разговори, мирисот на кафе и опојни парфеми, згодни луѓе облечени во некое совршено издание. Реално не е дека припаѓав во тој опоен свет на хаос и убавина, но ми се допаѓаше да бидам еден нем посматрач кој се чини дека за еден момент можеше да ги прочита сите. Или поточно би било дека ги сместив луѓето во некои мои приказни, во свет каде што не се знае што да очекуваш, но барем дејствието е неизоставен дел. Се насмевнав задоволно на дечкото што седеше спроти мене, иако знаев дека е доволно занесен да ме забележи. Не знам што беше тоа што ме привлече кај него и што хипнотизирано го набљудував. Не е дека беше некој си презгоден дечко што би го приметиле во некоја топла, но имаше нешто кај него што те тераше да го набљудуваш (прикриено колку што се може!). Замислено зјапаше во листот пред себе, во десната рака држеше молив, челото му беше набрано што значеше или дека е изненаден или се обидува да се сконцентрира (во случајов изгледа беше второто). Усната му беше стегната во права линија, очите не можев да ги забележам, но претпоставив дека беа темни како неговата блуза. Носот му беше правилен, ја забележав тетоважата на десната рака иако не можев да ја разберам. Претоставувам дека пишуваше нешто, најверојатно кинески, но јас и јазикот тешко дека сме во некое блиско сродство. Ме интересираше што се наоѓаше на листот хартија, што беше тоа што толку го занесе и однесе во тие непознати предели што беа недостапни за мене. Со раката премина преку косата и се напи од кафето. Ми се насмевна, имаше некоја пријатна насмевка (не онаа совршена, но реално привлечна) што ме натера да се вцрвенам затоа што сфати дека љубопитно го испитувам. Не знам реално што беше тоа кај него што беше толку интересно што човек не можеше да го тргне погледот од него. Во ред, тетоважата си имаше дел од таа привлечност, но тоа одеше до нешто подалеку што не можев да стигнам до таа вселенска вистина која се распрскуваше пред очите.
Реално, се загубив понатаму со пристигнувањето на другарката, пиењето на кафе, дискутирањето за некоја нова песна, престава, последна прочитана книга, за политиката која се врти како што ќе му дојде на некој си господин што се прави паметен... Погледот свесно или несвесно ми бегаше кон дечкото кој сеуште беше занесен во својата работа, но сега на лицето ја забележав таа насмевка како да е задоволен од тоа што го работи. Посакав да дознаам што е тоа, посакав да го дознаам неговото име, но љубопитноста одеше до тука и немаше да и дозволам да ја пречекори таа граница на пристојноста која мозокот сакаше да ја игнорира. Забележав дека го испи кафето, си го плати, ја облече кожната јакна (моторџиска!), си ја зема папката каде што претпоставив дека ги ставил хартиите и ми се насмевна пред да замине или можеби мојот мозок тоа онака несвесно си го посака па си замисли дека се случи. Реално, знаев дека тој е само уште едно лице од многуте со кој човек секојдневно се сретнува, дека можеше да биде убиец, силувач или не знам уште што (на некој друг подобро би му одело набројувањето), но интересно е кога еден човек од сите може да ти го задржи вниманието и да те натера да се запрашаш некои навидум безначајни прашања кој понекогаш можат да допрат и до важни теми. Но, чудно е што беше тоа што тој беше позначаен од останатите (и притоа не говорам само физички).
Кога ја побаравме сметката, келнерката ми донесе еден лист хартија со една нацртана девојка која по некоја чудна случајност на Космосот или не знам какви слични глупости личеше на мене. Ми кажа дека е од дечкото што седеше спроти мене, но не ми беа потребни дополнителни описи да сфатам кој е тој. Значи, најверојатно се е во ред со мене и таа насмевка не била производ од некоја моја фантазија. Образите ми добиваат некоја чудна црвена боја додека срамежливо го земам парчето хартија и ја забележувам пораката на дното од хартијата.
„Некои луѓе ги сретнуваш само еднаш, но доволно е нивниот лик да не те остави на мира. Ги викаат музи, но реално до сега не сум верувал во тоа. Не сум тип кој е по романтики, ниту излитени фрази, но денес чувствувам потреба што не можам да ја објаснам со зборови. До следниот пат (затоа што знаеш, велат дека следниот пат некогаш ќе се случи)...“

Духот од минатото

Несигурно влезе во издавачката куќа каде што требаше  да се одржи големата презентација на книгата „Животот не е сон“.  Доста слушаше за книгата на телевизија,  книгата ја нарекоа една од најдобрите на деценијата, а младата писателка ( Па ,добро веројатно со нејзините дваесет иседум години можеби би можеле да ја наречат млада... ) една од надежите напишаниот збор. Им се насмевна несигурно на луѓето кои срдечно го поздравуваа како да го познаваат цел живот. Понекогаш , навистина мразеше што е познат ,не можеше да се навикне на славата. Да, обожаваше да игра кошарка и беше навистина добар во тоа,но кога мораше да се соочи со славата му одеше тешко.  Со раката помина низ светло кафената коса, надевајќи се дека за момент ќе може да изчезне незабележан во толпата . За миг се праша дали донесе правилна одлука што дојде тука . Не ја познаваше авторката, но самото име Леа го потсетуваше на една девојка што требаше да биде загубена во лавиринот на неговите тајни и спомени на кои не сакаше да се навраќа.  Се насмевна збунето додека со погледот ја бараше Симона во салата која речиси беше полна со луѓе кои меѓусебно разговараа и занесено ја чекаа „непознатата“ писателка. Добро , веројатно беше добра штом имаше олку голема заинтересираност. Се поздрави со неколку свои пријатели  , со некои луѓе што не ги познаваше чувствувајќи дека повторно плови на немирните води на славата. И најпосле каде е Симона!? Се обиде да се врати во сегашноста ,но нешто не му даваше мир. Не се чувствуваше пријатно тука, чекајќи ја девојката која во последен час му кажа да тргне без неа затоа што шефот ја задржал на работа. Најпосле и онака беше нејзина идеја да дојдат овде, на промоција на книга за која никогаш не слушнал.Се сети како лежеше во креветот , одбивајќи да стане и да се покори на времето кога Симона влезе со неговата пошта (која патем и онака цел живот мразеше да ја чита ) носејќи едно розево парче на хартија кое беше официјалната покана  за промоција на книгата. Го молеше да дојдат како некое мало девојче. Не знаеше зошто таа имаше толку голема желба да оди на некоја глупава промоција , но секако дека таа успеа да го убеди. Прекрасно поминати моменти во креветот...

Се насмевна збунето , враќајќи се во сегашноста, во полната сала. Од страните стоеја изданијата на книгата. Црна корица со црвено испишани букви и некој странец опкружен со темнина. Чувствува дека  тој е странецот, дека по некоја чудна забуна на животот повторно се навратил на оние моменти од средното училиште  . Дека повторно ќе ја сретне девојката што ја сакаше повеќе од се ... Девојката што ја загуби . Нервозно подголтна, сфаќајќи дека ништо не е исто. Никогаш не може да биде толку едноставно и толку прекрасно како што беше. И тој не можеше повторно да ги направи истите грешки како некогаш...

Збунето се сврте кога ги почувствува рацете на Симонаоколу својата половина. Го носеше нејзиниот омилен прстен ,оној  со жолтото камче што и го подари кога беа на одмор во Венеција. Кога се чувствуваше толку виновен што помисли дека ја гледа Леа...

-Дојде ? – Ја погледна со насмевка. Изгледаше прекрасно ,во елегантниот црн фустан со златни прерамки во кои и онака долгите нозе иизгледаа уште подолги. Ја прегрна , уживајќи во нејзиниот D&G парфем кој постојано го користеше.

-Еве ме. Одвај успеав да се извлечам. Знаеш дека господинот Попов е навистина строг шеф. Се обидов да му објаснам дека денес треба да заминам само половина час порано ,но тој инсистираше дека немам такви права. Па , те молам како немам права.Зарем не сум и јас вработена како и сите други !? Но,ете успеав да го убедам откако се согласив да ми одбие 100 денари од платата. Како тоа да е многу важно ... – Се намурти спојувајќи ги веѓите .

-Мило ми е што успеа да се извлечеш . –Одговори Бојан додека се обидуваше да се справи со сите овие информации. Добро ,како некој може да држи ваков реферат. И тоа безначаен ...

-Да,супер. И како е овде? Има важни личности ? –Се обѕрна наоколу, сакајќи да се снајде во просторот. Мораше да и признае дека беше прилично добрa во тоа.Како да уживаше во вниманието што останатите и го посветуваа.

-Па,знаеш.Како секоја промоција .

-Не е ова како секоја промоција драги.Ќе дојде ипремиерот . Знаеш колку е важно ова?

-Очигледно не ...- Промрморе повеќе за себе, иако му беше драго што немаше да биде во центарот на вниманието.-Ја познаваш писателката?

-Хм,не . Мислев дека вие се познавате штом си добил покана. Но,верувам дека е некоја важна личност.Критиките за нејзината книга се совршени.

-Добро,ќе видиме ...-Зеде шампањско од келнерот што поминуваше и едната чаша и ја подаде на Симона. Му се насмевна онака заводливо. Пивна од  шампанското и уживаше во совршените меури што му се слеваа низ грлото. Не знаеше што чувствува кон Емилија . Сега внимателно ја набљудуваше ,долгите нозе, нежните раце , совршените гради , сините очи , русата коса средена до перфекција ... Да,беше совршенa но сепак  не беше тоа што го сакаше . Не беше ТАА. Не беше неговата Леа. Се согласуваа , заедничкиот живот во неговиот стан им одеше добро , беа слободни и уживаа во долгите и често бесони ноќи ,појадоците во кревет, туширањата секое утро со неа... Но , не ја сакаше !? Дури и по сите овие десет години ,ја немаше заборавено првата љубов . Сите следни девојки ги споредуваше со неа. А кога ќе се сетeше како ја загуби повторно се чувствуваше како последен глупак на светот кој ништо не направил од животот. Да,стана познат кошаркар, но што му носеше тоа? Имаше пари , безбројни патувања , илјадници девојки ,но го немаше мирот што му беше потребен. Не можеше ниту да ја врати неа. Добро,дефинитивно беше погрешна одлука што дојдоа овде. Името на писателката гопотстуваше на едни времиња кои требаа да бидат загубени на некое далечно и недостапно место. Леа Смит. Не знаеше која беше таа , не знаеше ни самиот што бара овде . Да ,дозволи да биде понесен од еден момент (добро ,еден совршено прекрасен и неверојатен момент! ) ,но сега не  беше доволно тоа . И се насмевна на Симона,кога ја почувствува нејзината рака во својата. Добро, Бојан време е да се вратиш во нормала. Очигледно го имаше пропуштено почетниот говор на премиерот кој стоеше гордо на сцената. Навистина ли пропушти толку додека се враќаше на своите и онака невозможни фантазии!?

Ја подигна чашата заедно со останатите додека „непознатата “ писателка влегуваше од златната врата позади сцената. Самошто...  Го загуби здивот за миг додека гледаше во писателката која излезе на сцената. Тоа беше таа. Неговата Леа... Но ,како !? Ги протри очите обидувајќи да се увери самиот себе дали е ова вистина . Таа беше тука ,на неколку чекори однего ,поубава од кога и да е .И навистина постоеше . Беше променета, но тоа беше истата девојка која ја сакаше сите овие години.Затоа што да , конечно си призна себеси дека беше вљубен во неа .Сите одушевено и аплаудираа , и тој се приклучи .  Беше блед, чувствуваше дека ја загубил смислата за сето ова што се случува околу него ,но беше толку ... Неверојатно .Подголтна уште еднаш , впивајќи ја со погледот. Гледаше еден дух од своето минато . Девојката што мислеше дека е мртва и никогаш повеќе нема да ја види стоеше пред него...