Човекот кој ме научи што е љубов

Сопствената тишина се претопува со музиката која ечи во звучниците и со солзите кои онака немарно се слеваат по образите. Се губиш за миг во сите приказни, во времето, во љубовта која избива од секој стих, од она што можело да биде, а судбината го скратила затоа што едноставно така и се присакало. И мразиш што болкава се губи во твоето грло, го мразиш и фактот што тој едноставно е заминат толку рано, што една ѕвезда сега свети јако на небото наместо да ја шири љубовта на земјата. Но, најмногу мразиш што животот е едноставно суров, што солзите се борат со реалноста и со фактот дека уште еднаш докажуваш дека си немоќен против судбината. Ги пушташ неговите песни, се губиш во сите тие искрени зборови кои и по толку години сеуште го имаат истото влијание врз мене. А солзите едноставно те потсетуваат на датумот, на тој немилосен пат кој се губи со светлината на неговите очи и искреноста на тоа срце.
За миг се губиш во „Морска ѕвезда“, во „Игрите без граници“ кои моментално ја губат својата смисла, во „Тајно моја“ која е некаде далеку, најверојатно некои „1200 милји“ од мене...И повторно солзите кои се неизбежен дел од целава приказна, од тагава која полека го гризе срцево,од немоќта да се направи нешто повеќе.Не можеш ни повеќе да ги бришеш солзите,само сакаш да се загубиш во тие совршени предели од песните,во тој ангелски глас,во песните кои се само молекула од неговата душа и се што ни остана.Не си свесен ни како поминале толку години,сеуште се чувствуваш како вчера,како срцето секој ден се стега под ледената вистина за тоа што некогаш било.
Сакаш да дадеш се што имаш да се врати Тоше,да се слушне уште еднаш тој ангелски глас во живо, да се претопиш во тоа ѕвездено небо, во тој божествен глас,во насмевката и хуманоста која го правеше Тоше ЕДИНСТВЕН.

И дождов кој се меша со солзиве...Одговара и времево на расположението,на тагава и болкава кои се претопуваат во ситните капки дожд и градат една совршена симфонија од сите омилени песни кои се од него.Чувствуваш како реалноста ти бега од рацете како зрнца песок. И на крај само песни и недовршена љубов... 

Во солзите кои се неизбежен дел од денот, трагата што ја остави на нас неговото заминување.И денес ќе кажам како што сум кажала многу пати: Тоше е нашата светлина,наша љубов,наша недоискажана болка,многу тага и без зборови за човек да може да опише колку многу загубил. Тоше беше ангел кој не научи што е љубов,искреност и хуманост. Не научи што значи да се има срце и да се сака цел свет без никакви барања само чиста искреност.

И денес кога светлината згаснува со капките дожд и болкава се претвора во едно виножито,се јавува само една мелодија која ечи во душава како немир и спокој истовремено...