Очи во очи со љубовта

-Ееееј.Ееееј.Почекај ме...-Задишано трча по него,а тој како по обичај оди напред,не гледајќи никого позади себе,со слушалките во уши,музика до максимум,една шармерска насмевка и рацете во џеб.

-Не слушаш?- Со насмевка гледа во него и внимателно со раката преминува преку косата како да сака да се увери дека се е во совршен ред кај неа.

-Еееј.- Задоволно се поздравува со неа и тоне во нејзиниот парфем што отсекогаш го обожавал.Ги вади слушалките, ја гасни музиката и подголтнува несигурно.Зошто се чувствува толку несигурно покрај неа?Па,дури иако лесно може да ја прикрие со една од неговите насмевки кои ги чува за специјални прилики.-Каде си ти девојко,се изгуби?

-Ааа да сега врти ми муабет,а кога те вика човек не слушаш.-Задоволно се смешка и се губи во неговите очи кои ја нудат бескрајноста.Сериозно,зошто е толку лесно да заборави на проблемите покрај него?

-Сериозно?Музика слушав.-Збунето ја крева левата веѓа и сериозно гледа во неа додека одат кон автобуската.

-Ајде,ајде простено ти е.-Гледа во него,погледот неприкосновен е кон тоа негово лице.И се обидува да избега,да се насочи кон есенските пејзажи,но едноставно...

-Па,како си ти?Што правиш?

-Што може?Факултет,учење,глупости... Искрено,посакувам да можам еден викенд да избегам од се и да се одморам малку.Да оладам глава како што викаш ти.-Седнуваат на клупата додека го чекаат автобусот.

-Па,може да искочиме.Од кога се обидувам да ве убедам.Ајде,ајде ќе се видиме.Како на факултет?Некој дечко?

-Па,не знам.-Збунето црвенее,несвесна за тој фактот.Како да му објасни дека и покрај се не може да го заборави,секако некако успева да и се провлече низ мислите.-Ти како си?

-Пристојно менување на тема.Добро сум јас,знаеш веќе.Факултет,обврски,журки,ваму,таму.Ми се расипа моторот па на поправки го носам. Се прави што се може.-Ги шири рацете и срамежливо и го потргнува праменот што и паѓа.-И не ми кажа,што е со дечково?-Зошто е љубоморен вака оддеднаш?Па тие немаат ништо повеќе...

-Ништо нема.Не знам,онака...Што знам па Никола.-Незадоволно  превртува со очите.Не сака да разговара на тие теми,некако чудно е да му раскажуваш на некој што ти значел и сеуште нешто ти значи за чувства што се раѓаат.-Туку ти подобро кажи ми како е...?

-Џенифер?-Задоволно се насмевнува.Секако дека нема да го запамети името.

-Ова,да...

-Добро е.Си оди онака.Не можам да ја сфатам понекогаш,посебно кога ќе ја удрат бубачките...Но,добро е.-Сака да и каже дека не е како неа,дека не е се едноставно како што беше помеѓу нив.Дека не може да ја разбуди таа негова искрена насмевка.Дека му недостасува...

-Ајде,одиш?-Збунето гледа во неа затоа што не станува,иако автобусот доаѓа.

-Не,чекам 22а.

-Офф,заборавив ти по иста релација си.-Слегнува со рамениџите,обидувајќи се да го прикрие разочарувањето.-Па,ајде да се видиме.И со среќа со дечкото.

-Ќе се договориме.-Го гушка и ужива во неговата близина,во тој познат парфем и насмевка.И додека и мавта од горниот спрат додека седнува,задоволно се смее.Како му успева ова?

Сериозно,како успева да ја насмее иако е поспана и да заборави на недостатоците на светот и своите несигурности.Тој размислува за неа додека се вози со автобусот и колку е разубавена.Му недостасува,го знае тоа,едноставно се е толку јасно.И кој е тој нов дечко ...?Се надева дека барем тој ќе постапи поразумно од него и нема да дозволи да ја изгуби за глупости...

Набрзо доаѓа и 22а и таа размислува за илјада глупости и низ главата се врзуваат некои нови филозофии.Љубовта,животот,утринскиот пејзаж пристоен да се најде во некој добар опис во книга,онака со златни лисја кои немирно треперат,насмевки на лицата на луѓето,замислени погледизаљубени парови,сафирно сино небо и сонце кое срамежливо топли.И мирис на есен,на костени,мистерија,убавина,тишина и немири.И едно лице кое не се заборава така лесно.

-Еееј...-Се поздравува кога стигнува на факултет задоволно со Андријана.-Што правиш?

-Еве ништо.-Андријана се насмевнува и седнува на столчето.-Ти?

-Еве,се видов со еден дечко.-Слегнува со рамениците.

-Добро и?

-Ништо,стари приказни.

Заборава да и каже дека изгледа навистина убаво денеска затоа што влегува тој.И тие две насмевки кои се раѓаат во тој момент кажуваат се.Очите и сјајат и заборава на сите непријатности.Ги затвора очите за момент и се препушта на пријатното столче.Посакува да може да напише некој добар текст,да не и биде толку досадно.Но,се што успева да сфати е дека минатото и иднината изгледа немаат исто име.И за прв пат тоа не ја разочарува...