Љубовни одлуки ;)

И ќе се преправам дека повеќе не се интересирам за тебе. Ќе глумам дека никогаш не сме се познавале, ќе ги проголтам сите солзи и навреди и ќе ја кренам гордо глава. Ќе се насмевнам онака како што ми кажа дека ја сакаш мојата насмевка секој пат кога ќе поминам покрај тебе,но таа насмевка секогаш ќе биде посветена за некој друг. Ќе го замрзнам срцево и ќе станам Челичната Лејди која демек никогаш немала срце. Ќе го засакам небото уште повеќе затоа што тоа ќе биде биде единствената поврзаност со тебе. Ќе ги оставам сите мои недоумици за светот и ќе се преправам дека ништо повеќе не ме интересира. Ќе зачекорам под дождот со црвен чадор надевајќи се дека ќе ме забележиш во купот од девојки што те опкружуваат,иако тоа никогаш нема да ти го признаам. Знам кога би дознал,би ми кажал дека вакво детско однесување ми е под нивото,но нема врска.Свесна сум и самата и посилно е тоа од мене. Сакам да зачекорам под небово без болка во срцево и без ништо да ме потсетува на тебе. Сакам да пишувам текстови кои на многумина ќе им бидат тешки да ги сфатат,но мислите повторно бегаат кон тебе.Само да ги затворам очите и таму сум. И некоја глупава насмевка ќе ми избега на лицето,иако сум тотална несвесна за тоа. За една секунда се менува целиот мој свет и ти си виновен за тоа. Но,нема врска. Ќе помине долго време и нема да проговориме. Мене нема да ми дозволи гордоста и срцето кое ќе верувам дека се скаменило,тебе тоа фраерско однесување и ставот дека си подобар од сите. По некое време ќе се сретнеме на чај и ќе насмееме на сите глупости што сме ги правиле. Некако рацете ќе се најдат една во друга и усните ќе го пронајдат својот пат.Ќе се чудиме како сме дошле до оваа точка и ќе се насмееме. Целото тоа време поминато во молчење и одбегнување ќе ни се стори како една обична шега. Нема да има врска,ќе ми се насмевнеш и заедно со вцрвенети образи ќе се тркаламе во снегот како мали дечиња. Ќе се смееме како никогаш претходно и ќе го гледаме небото.И тогаш ќе ти текне да ми кажеш што чувствуваш.Јас ќе ти возвратам и ќе се чувствуваме како на седмо небо. Но,подоцна ќе сфатиш дека го сакаш стариот живот назад,јас ќе почувствувам дека повеќе не сум истата девојка и дека си ми станал поважен од пишувањето.Ќе се оддалечиме онака од инает и од погрешните проценки.Набрзо ќе сфатиме дека не сме демек еден за друг и ќе се разделиме секој по свој пат.По некое време ќе сфатам дека постојано размислувам на тебе,ти ќе сфатиш дека ти недостасувам. Но,само ќе продолжиме да се среќаваме со вештачка насмевка и со тоа надмено однесување.Нема да имаме храброст да проговориме,иако и двајцата ќе бидеме свесни дека си недостасуваме.И денес и утре и задутре. Но,нема да има врска. Демек... Јас ќе те повредувам тебе со некои приказни за новиот дечко,ти ќе се фалиш колку девојки си успеал да свртиш.И демек ќе си честитаме иако нема да го мислиме тоа...
Па,сега одлучи дали сеуште сакаш нешто со мене.Или едноставно оди си од мене или прегргни ме цврсто како да сум ти се и не и дозволувај на гордоста да биде посилна од срцето.

Мојот господин лажго

Дождот немирно си играше со нејзиниот прозорец,малите капки немирно се лепеа за него и течеа како нечистите води на Вардар. Можеше нејасно да ги види и контурите на дрвото во близина и златножолтите лисја кој танцуваа со сите капки во некоја досадна мелодија. Не ја ни слушаше класичната музика која требаше да ја отпушти,но наместо тоа и предизвикуваше главоболка. Ги чувствуваше солзите кои се слеваа низ образите исто како дождот надвор и горчината која и тежеше во грлото. Ги гризеше немарно усните кој до пред некој момент беа внимателно вцрвенети и сјајни. За момент посакуваше да може да го врати времето назад неколку часови, да биде повторно во неговите прагратки и да не мисли колку може светот да се промени заради една фотографија.

Седеше на црната фотелја што ја купија заедно еден од оние сончеви денови. Поточно,се во станот ја потсетуваше на него,најразлични украси купени од Мадрид,од Венеција,од Рим... Нивните фотографии,сликани пред Колосеумот,сликани со Рафаел Надал,двајцата облечени во дресови од нивниот омилен фудбалски тим... Толку спомени во станот,што наеднаш и стана загушлив. Го откопча првото копче од кошулата,несвесна што да стори.Мразеше што косата и е ваква несредена,што најверојатно изгледа како да излегла од некој урагн,кога девојката од сликата изгледаше толку млада,убава,насмеана...

А како да не биде кога беше во негова прегратка и тој се смееше со неа? Збунето ги избриша солзите,не забележувајќи ја темната трага на нејзината рака и гледаше во нив двајцата најверојатно излезени во некоја дискотека.

Имаше илјадници прашања што и се вртеа низ главата и секое едно од нив беше како отров кој се ширеше низ нејзиното тело. Зошто и го направил ова?Зошто ја изневерил со некоја,па колку и девојката да беше убава? Кога се случило тоа? Зошто ова толку ја болеше и се чинеше дека полека и го крши срцето на мали делчиња и и оневозможува да зема воздух?

Го отвори прозорецот и збунето гледаше во градот која се простираше пред неа,во едно мрачно издание,со тие оловносиви облаци кои вчера изгледаа како да се направени од памук, во тоа виножито од чадори,во дождот кој немарно и паѓаше на бушавата коса но таа не забележуваше. Во сите тие луѓе го бараше него,ја бараше неа... Се прашуваше што работи, дали е повисока од неа,дали можеби повеќе ја сака од неа,дали и таа повремено му припрема ручек!? Долго издиша,збунето стискајќи ја плочката која беше поткршена не забележувајќи ги капките крв кои се мешаа со дождот. Посакуваше да може да заборави, да не и текнеше да му го однесе омиленото сако на хемиско чистење за утрешната презентација на која требаше да одат заедно и да не испаднеше сликата. Посакуваше никогаш да не го запознаеше,да не паднеше на неговите шармантни зборови и уште пошармантната насмевка,тие сини очи кои беа како најчистото море на светот и предизвикуваа ужасна бура од емоции кога ќе го погледнеше. Требаше да остане онаа девојка-мраз која не умееше да сака, да не знае за болка и овој студ кој се чинеше и се беше всадил во коските. Сакаше солзите да се претопат со долги притоки дожд кој немирно паѓаа на земјата и да заминат со нив...

Но,единствено што доби беше едно крцкање на вратата што ја фати неподготвена. Целата се стресе од неговиот бакнеж на нејзиниот врат и бесно се сврти да се соочи со него.

Забележа дека изразот на лицето му се менува и дека од насмевка прераснува во шок. Но,ни тоа не беше одблиску исто како што таа се чувствуваше утрово. И ја зеде фотографијата од рацете кои не ги чувствуваше како свои и забележа дека пребледува.

-Не е тоа што мислиш...

-Токму тоа што мислам е!- Бесно му удри една шлаканица и ударот оддекна во собата. Не планираше да го повиши тонот,но исто така не планираше утрово кога се разбуди да најде фотографија која ќе и го скрши светот во кој живееше и го сакаше. Зунето гледаше во мажот кој мислеше дека совршено го познава,но сега сфати дека за него не знае ништо.

Забележа и дека очите му беа потемни од обично,не бесни туку тажни.Зошто по ѓаволите тој би бил тажен кога и го сруши животот? Како може да му верува после ова?

-Слушај,не ми значи таа ништо.Јас тебе те сакам.Само тебе.Знам дека сум кретен и се плашам од љубовта,но... Не сакам да те изгубам...-Очите му се насолзија и сфати што губи.Сакаше секое утро да се буди покрај неа,да ја гледа таа нејзина насмевка,да ја средува нејзината разлетана коса.Ја сакаше неа,бесна и тажна,среќна и љубезна.

-Ме изгуби веќе.-Му одговори тажно,не гледајќи воопшто во него. Ги чекаше тие зборови те сакам долго време,но сега веќе немаа никаков ефект.

Излезе од станот,притоа облекувајќи го црниот капут и го зеде црвениот чадор не обрнувајќи внимание на неговите зборови. Кога ја фати за рака,се наежи. Само збунето одмавна со главата и излезе надвор.

Ги чувствуваше капките дожд кои за миг се помешаа со нејзините солзи и го отвори чадорот. Чекорите и беа долги и брзи,не обрнуваше внимание на луѓето што ја опкружуваа,само одеше напред иако не знаеше точно каде.Сакаше да заборави на ова чувство на загуба која ја мачеше.

Тој збунето гледаше во вратата,чувствувајќи како нешто во градите се претвора во болка. Го допре кутивчето со прстенот што му лежеше во капутот и сфати дека се мрази самиот себе.Не му требаа такви глупости,му требаше само таа.Ги затвори очите и посака да биде капка дожд што ќе падне на нејзиното лице...

Луда ноќ

Саботна вечер. Или неделно утро во оние најраните часови. Зависи од тоа дали сте во вашите топли кревети и се препуштате на таа досадна и привлечна мелодија на сонот или сте излезени во овие доцни часови и уживате на свој начин. Свој начин не значи секогаш дека е соодветен,но тоа е друга приказна. Ноќните часови секогаш кријат толку тајни кои Сонцето мудро ги носи со своите зраци секое утро. Под Месечината обвиена во магла и пареи градот блеска како никогаш порано. Но,токму најинтересните и најинтригантите приказни се случуваат на вакви ноќи,кога денот и ноќта се спојуваат во една бледа розова линија помеѓу минатото и сегашноста. И Скопје си има своја историја.Но,ноќва е поразлично. Зошто не ме прашувајте. Едноставно е...

Дамјан во дискотека:

Бледо набљудуваше околу себе, обидувајќи се да се вклопи во друштвото со кое беше искочен. Се обидуваше да се отпушти,но дури ни чашата виски што немарно ја голташе во две-три голтки не помагаше. Понатаму во сите тие девојки ја бараше неа. Срцето му пропушташе неколку отчукувања кога ќе видеше некоја што личи на неа,но секако дека беше грешка. Зошто очекуваше и воопшто таа да доаѓа на вакви места,тоа воопшто не би личело на неа!? А сепак сакаше да ја види,сакаше да ја гушне,да и раскаже толку многу. Дури ниту музиката не помагаше да се освести од тој сон во кој беше западнал,само сакаше дел од реалноста што таа ја преставуваше.Се движеше несигурно во ритамот на музиката,свесен дека станува пијан. Сакаше да се опијани да заборави на се,да ја снема оваа чудна болка во градиве... Па,дури иако нејзиниот глас гласно го прекоруваше во главата. Не,не и не!!! Не сакаше фантазии и илузии. Не денеска. Доста му беше од сето тоа што му се случуваше. Се насмевна несигурно,посакувајќи да може да ја прегрне, да и признае дека ја сака.Да и каже дека неговите се разведуваат и дека му е доста од се. И да се ослободи од оваа проклета вина што го мачи цел живот како некое проклетство. Ги избриша несигурно солзите кои се насобраа врз неговите клепки и се препушти на музиката и пијалоците кои некако постојано се наоѓаа во рака. Играше со една девојка чие име не го знаеше,но тоа не му пречеше да ги бакнува нејзините провокативно црвени усни и да ја спушти раката на некои забранети места. Знаеше дека нешто не е во најдобар ред,но не можеше точно да се сети што е тоа. Играше,скокаше и уживаше во друштво на една непозната девојка,труејќи ја крвта со којзнае колку промили алкохол. Но,реално ништо повеќе во животот не му беше толку важно. Се изгуби боја и стана бледо,сите предавања и редовни глупости од животот.Само едно лице кое се мешаше со девојката која му седеше во скутот. Ја допи чашата и гу спушти усните врз нејзините,немирно гризејќи ги...

Теа во дискотека:

Несигурно гледаше во таблетите што ги извадија од чантата,демек е нешто најнормално на светот.Беа црвени,со нешто чудно во средината. Збунето гледаше во своите пријателки кои се смешкаа и си ја средуваа шминката.Ја чувствуваше горчината во грлото. Или тоа беше несигурноста!? Сеедно... Сакаше и на неа да и биде сеедно,да не мисли на предрасудите и да се замара со својот изглед. Барем еден ден.Таа отсекогаш беше примерната девојка,бубалицата која се крие позади книгите и својата несигурност. Денес кога се погледна во огледалото,можеше да каже дека е згодна со црвениот кармин,бледосиниот фустан кој совршено и ги откриваше долгите нозе. Се насмевна на својот одраз и ја намести косата до тоа мало парче на парфекција кое недостасуваше. Наскоро ќе се вратат назад во дискотеката,во таа„гунгула“ од различни луѓе и желби... И ќе танцува. За прв пат нема да се грижи дали на некого ќе му се допаѓа или не. Нека одат ако сакаат сите по ѓаволите со своите мисли. Рацете и трепереа додека ја земаше црвената таблетка и за малку не и падна. Се насмевна на нивните збунети погледи,како ова да не е новост за неа. Посакуваше да можеше да глуми подобро,но и ова се чинеше е доволно добро,затоа што никој не и обрнуваше внимание.Ја испи таблетата и се напи од својот коктел. Се насмевна на дечкото што задоволно гледаше во неа кога излезе од вецето.Изчезнаа сите предрасуди кои некогаш можеби ги имала кон дрогата и се препушти во некое чудно блаженство.Како да беше во некој зенит,заштитена од сета болка.И не се бунеше кога ги почувствува неговите раце околу својата половина.Само се предаде на животот кој онака немарно си играше пред нејзините очи во најразлични бои. И уживаше во смеата која произлегуваше од нејзината уста и од музиката која ечеше до нејзиното срце. Ех,колку е добро да се биде слободен...

Кристијан Морген-DJ на забавата

Гледаше во луѓето кои се наоѓаа на подиумот за играње и уживаа во музиката која тој ја пушташе.Се насмевна задоволно што тој конечно можеше да се пофали дека успеал.Го чекаа важни вакви забави во реномирани дискотеки во Белград,Загреб... 

Некогаш се беше многу поразлично.Тој беше син на еден обичен пијаница и мајка која не ја запознал никогаш затоа што заминала кога бил дете. Знаеше само за тепачки,за модрици кои го исполнуваа секој дел од неговото тело,за остатоци од искршени шишиња,тешки ноќи и денови... Подголтна несигурно и се напи од узото.Сакаше да побегне од тие спомени,сакаше да ги спакува и никогаш да не ги враќа назад туку да ги пушти по Вардар засекогаш носејќи го овој товар.Но,ова не беше ноќ за тоа. Гледајќи во сите луѓе кои го опкружуваа,се почувствува помалку осамено.Одвај го остави минатото,но сега можеше да препознае неколку луѓе слични на него. Знаеше дека храброста и упорноста е она што турка напред. И љубовта помага. Но,дрогирањето кое несомнено ќе се случи денеска овде беше само едно залудно трошење на време.Тој беше доказ за тоа. Се насмевна збунето и продолжи да работи.Беше среќен овде каде што животот добиваше своја смисла.Тоа му се допаѓаше...

Лидија во дискотека,во прегратка на Петар

Некогаш се прашуваше што е тоа што ги присилува девојките да станат придружнички за една ноќ.Да не каже проститутка,затоа што искрено тој збор едноставно не и се допаѓаше. Ја потсетуваше дека е нечиста,дека е само обична капка дожд од многуте,дека никогаш нема да се истакне по нешто. И сега ја чувствуваше кнедлата во грлото додека гледаше во збрчканиот старец во чија прегратка седеше како да е парче месо кое се продава пред гладните кучиња.Очите му светеа,рацете му беа постојано на нејзините нозе и гради... Не ја болеше веќе секој допир како не почетокот се навикна на тоа.Се навикна да биде постојано во центар на внимание кај останатите,да биде критикувана,ишамарана во очите на јавноста,да биде лесна девојка,спонзоруша,девојка која не вреди за ништо.Но,нека биде и тоа.И самата се чувствуваше така,и самата порано би го кажала истото кога би видела деветнасет годишна девојка како седи во крило на педесет годишен маж.Ги почувствува солзите во очите,додека тој палеше цигара и шепотеше некои грозни зборови за тоа што ќе и прави вечерва.Не сакаше ниту да размислува за тоа,колку е подалеку од неговиот кревет е подобро.Си ја измазни косата и се обиде да се насмевне немарно,додека и залепи еден грозен бакнеж кој можеше да го нарече силување. Се обиде да се смири и да се убеди дека ова го прави за мајка и и брат и кој лежи болен во болница и чека на операција на срцето.Само уште малку и се надева дека ќе биде крај.Ги затвори очите и реши да се изгуби и повторно да стане само убаво тело без чувства...

Друштвото:

Сите задоволно седеа на купче,секој со пијалок во рака и со своја приказна.Различни факултети,различна историја,една желба за добра забава. Насмевки на лицето,проблемите оставени дома,играјќи и повремено дерејќи се за другиот да ги слушне. Постојано туркани од другите,но за забавата нема граница. А денес беше таква ноќ.Ноќ кога штиклите ги убиваат нозете,ноќ кога се игра додека не се изгуби и последниот атол на сила,ноќ со насмевки и заборавање на љубовта,проблемите и се останато. Една убава ноќ кога ѕвездите сјајат срамежливо.Но,знаете во друштво како ова се е поубаво.Па,дури ни утнатите колоквиуми не го поматуваат расположението.Барем денес,за утре ќе видиме...

Како што кажав,ноќите како овие не се забораваат. Месечината срамежливо се протега над градот и е сведок за сите журки и сите грешки. Една девојка која никогаш не пробала дрога се тетерави под улицата се додека не се онесвести.И додека гледа во сјајот пред неа,сфаќа дека сака да има шанса да го врати времето и да не прави таква глупост.Еден дечко се струполува на земја,опијането гледајќи во небото над себе. Помислува на едно име кое нуди насмевка и болка во исто време. Друга девојка заминува во најнов модел на Мерцедес, но ниту тоа не помага да се чувствува повредна.Напротив,ја знае вистината таа е само обична... Проститутка. Друштвото ужива во својата ноќ надвор по долго време,додека  Dj-от е во врвот на својата дејност.

Доктор Симонов има многу работа со една надрогирана девојка која доживува криза и еден дечко кој е опијанет.Незадоволно се откажува од своето кафе  и слободната вечер за да спаси неколку млади животи.Понекогаш се прашува зошто го прават сите тие тоа,но се сеќава дека светот има многу различни страни. И денес и утре и задутре,ништо нема да се промени.Судбината и Кармата си играат со своите марионети,вешто влежејќи ги конците.

Кога денот и ноќта се спојуваат небото се спојува во една пламеноцрвена боја која не нуди утеха,ниту тага. А ноќта останува да лежи во спомените и во страниците на различни приказни.Кога би ги затвориле очите би го почувствувале ветрот и насмевките,болката и сите игри.За на крај да излезете од својата идила и да се соочите со оваа ноќ...

...

-Пст,молчи! Остави ме ноќва да живеам со лагава дека ме сакаш. Не сакам да слушам празни зборови, ниту да те држам до мене кога знаеме и двајцата дека не го сакаш тоа. Не сакаш девојка покрај себе на која ќе и се врзеш подолго време, го видов тоа во твојот поглед кој постојано шеташе од една до друга девојка и во твоите демек љубезни гестови. Не си ти таков,не мораш да се преправаш само за мене, навикната сум луѓетода не се такви како што се преправаат. Ееее,колку предавства и лажни пријателства видело моево срце, навикнато е веќе. Не си ти за романтики и лаги, не си да се будиш покрај мене и денот да ти почне со насмевка затоа што ме гледаш. Соочи се како што се соочив и јас, ти си едноставно птица која сака да лета. Секогаш во друштво со некоја убава девојка, но секогаш сам. Не ти држам предавања, ниту те обвинувам тоа си ти, ова сум јас. Нема да лажам ги сакам старите црно-бели филмови, сакам да имам некој кој гордо ќе ме фати за рака и ќе ме престави пред светот како негова,сакам денот да ми почне со една насмевка и топол бакнеж,сакам да имам некому на кому ќе му правам појадок и со кого ќе уживам во светот. Но, нека биде вака. Утре ќе си заминам од твојот живот, ќе се знаеме само на здраво. Нема да ти пречи, иако сега можеби ти изгледа онака апсурдно и си се убедил дека ти значам повеќе од што си признаваш. Не,не говори, да не не се разделиме со солзи. Само ноќва сипи ми чаша вино,пушти ја твојата омилена музика да ечи од звучниците и тргни ги завесите од отворените прозорци во светот. Загасни го светлото и дозволи да се загубиме во месечевиот сјај и да потонеме во нашите желби. Заборави на утре и денес и сите денови. Само заспиј на моите гради без никакви каења и без помислата дека ова е крај. И да,молчи. Остави ветрот да ги избрише сите недоумици. Смеј се како секогаш и погледни ме онака шармантно како што само ти можеш и умееш. Не ме гледај вака збунето и со насолзени очи како да сме си значеле нешто. Ајде бе,направи нешто па нели требаше да бидеш фраерот?

Само така го среќавам по долго време. Времето запира,местото на кое сме избледува и онака филмски се приближуваме еден до друг. Чувствуваш како срцето ти чука во тој препознатлив ритам и за миг сфаќам што ме привлекувало кон него. Се враќаш во сите познати спомени, чувствуваш како сонцето повторно ти ја осветлува душата иако него го нема. Се насмевнувате,прстите ви се допираат и низ телото ми поминува истиот оној електрицитет и возбуда како некогаш. И во неговите очи гледаш дека и тој го чувствува истото и дека времето што поминало ништо не променило.Како вчера да било тој ден кога сте биле заедно и сеуште ги чувствуваш неговите бакнежи на твојата бледа кожа.Посакуваш да се имаш малку повеќе средено,иако си свесна дека изгледаш добро. Ги бришеш сите ноќи исполнети со солзи и нервози, сите прашања кои ти се вртеле во главата... 
-Како си? - Гласот не му е повеќе оној самоуверен и со доза ароганција,некако понежен. Но,тој поглед и тоа како ми е познат.
-Добро.Ти?- Одговорам со насмевка,наеднаш станувајќи свесна дека не сме сами. Ја гледам високата русокоса која стои до него и љубопитно гледа во нас. Ја чувствувам горчината во грлото,свесна дека таа му е девојка. Ги има сите карактеристики на оние пролазни девојки кои му минуваа во животот додека бевме другари. Висока,згодна(претерано згодна),плава коса,зелени очи,совршена насмевка... 
-Добро сум и јас. Ова е...
-Јана,мило ми е.- Го претркува и љубезно ми ја подава раката. 
-Мартина,мило ми е.-Одговарам онака збунето свесна дека светот повторно се руши врз мене со сите мои спомени. Но,сепак подготвувам една вештачка насмевка која не допира до срцево. Наеднаш се чувствувам толку глупаво затоа што дозволив надежта да се роди во мене.
-Ми кажуваше Ијан за тебе.Мило ми е што те запознав.
-И мене исто.-Одговарам збунето,не сфаќајќи што се случува.Како можел да и каже која сум?После се што имаме поминато... И...
Се губам во тој сјај во нејзините очи,неговата загубена насмевка како да не знае каде се наоѓа и чувствувам извесна победа што толку добро го познавам.Но,реално гледано тоа не ги менува работите во моја полза.Набрзина заминувам од нив и сакам само да изчезнам.Не знам реално ни кои зборови ги изговорив се губам во спомените и чуднава реалност која не можам никако да ја склопам. Ги затворам за миг очите и чувствувам како некој ме шлапа по задникот. Бесно се вртам и му трескам една добра шлаканица пред сите на дечкото кој го гледам прв пат во животот. Свесна сум дека сите погледи се свртени кон мене,но само бесно изговарам КРЕТЕН и излегувам надвор.
По ѓаволите со се! Мислат дека се машки и се им е дозволено? Каде отиде тоа почитување и љубов? Знам дека мојата отиде во рацете на Јана. И искрено,знам дека е прекрасна девојка.Јас би немала храброст да проговорам два збора ако сретнам некоја бивша од дечкото а не да направам еден фин муабет. Го вдишувам чистиот воздух и се потпирам за миг за ѕидот затоа што се чувствувам слаба. Требаше да знам дека ќе го сретнам,ги сака ваквите изложби. Кога бевме заедно,често одевме на вакви изложби и разговаравме за сликарските техники и за умешноста на артистот. 
Не сакам да мислам на тоа,но повторно се навраќам на се. На моментот на запознавање,оној несреќен ден кога го најдов претепан во трева и го однесов кај еден негов другар.И потоа се сретнавме,онака случајно... Не знам од тој момент знаев дека нема да ме остави на мир.Знаев дека се заљубив во него,во тие немирни очи исполнети со болка и искреност. Потоа следуваше првиот бакнеж додека дождот истураше и се криевме под мојот зелен чадор,сите прошетки по кејот,изедените сладоледи,упатените насмевки,готвење на неговото омилено јадење,возење со неговиот мотор. Само тој ме знаеше толку добро,секоја линија од моето тело,само неговиот допир ми предизвикуваше морници кои се пренесуваа низ целото тело.И го сакав тоа чувство,сакав се кај него. Малите црни очи,полната усна,белегот над окото што го добил во некоја тепачка,секоја бора на неговото лице,сите тие лузни кои ги криеше неговото тело дали добиени од тепачка или од таткото алкохоличар кој го матретирал. Знам дека на сите други им кажува дека му се добиени од тепачки,но јас ја знам вистината,знам колку многу мрази да разговара за минатото. И знам дека му требаше многу да се осмели да премине преку нашето пријателство за да бидеме заедно. Ја сакав и неговата црна мачка, Тринаесет, со сини очи,мрзлива и прекрасна. Знам колку ја сака иако не признава никого. Го имам гледано како ја гали и како и раскажува за минатото затоа што не сака да се соочи со тоа. И тие моменти знаев дека го познавам совршено,дека сум допрела до тоа скриено парче во неговата душа кое не се осмелуваше да го покаже никому. Сакав да го гледам како се смее додека ги пуштавме гулабите во паркот на слобода,како ужива да ги гали кучињата или мачките,како игра со малите дечиња... Знам дека во него се крие еден многу чувствителен дечко кој не се осмелува да го покаже. И знам дека сеуште го сакам. Не заради неговите пари,не затоа што излега божествено,туку заради таа негова емоционална осакатеност и тоа што не верува дека може да сака. Затоа што сум првата девојка на кого и ги има кажано тие зборови...
Ги отворам очите,несвесна за солзите кои ми ја бришат и онака слабата шминка.Гледам во Месечината која денес дава слаба светлина,заплеткана во некоја мрежа од желби и чувства.Посакувам да можам да се средам и да влезам внатре,да се преправам дека ми е сеедно.Но,не можам не сум таква.Знам дека можеби тој беше чуден,но беше мојот чуден дечко.А сега ја немам ни таа утеха...
-Еееј.- Ги чувствувам неговите раце околу мојата половина.Солзите почнуваат посилно да течат,но се прилепувам до неговото тело и ја спуштам главата на неговото рамо. Не ми е гајле за ништо,повторно ја имам таа слика од него како ја гушка својата мачка Тринаесет.
И во тој момент не ми е потребно ништо повеќе,никаков збор.Го гледам него во мојот замаглен поглед,како ми ги брише солзите и во неговиот поглед забележувам се што ми е потребно.Вечерва ќе биде со мене.Ги затворам очите и се препуштам на него. Во сите спомени,емоции и Месечината која срамежливо се надвиснува над нас.И тоа ми е доста.За денес,можеби и за некој месец.
Знам дека можеби ќе бидеме странци кога ќе се сретнеме како денес,но секогаш ќе бидеме истите.Јас негова,тој мојот чуден странец...

Желби ...

-Еееј,што правите?- Набрзина се поздравува со другарите и згодните девојки кои гледаа провоцирачки во него. Насмевката му е лажно прилепена на лицето и веќе му стана навика што речиси и самиот веруваше во тоа дека може да биде среќен. Да не го потсетуваа модринките и чудната болка која му стегаше градите и не знаеше како да ја објасни. 

-Давид,брат ти текна да дојдеш.- Се насмевна Марио, уживајќи во цигарата која му ги полнеше градите и му помагаше да заборави на проблемите. Му се допаѓаше тој чувство кога едноставно целиот свет се губеше под чадот што излегуваше од устата.

-Еве сум. -Слегна со рамениците и извади една цигара од џебот. Никола извежбано му го подаде упаљачот и можеше барем да си дозволи еден момент да заборави на сета тага и глупости кои му се вртеа низ главата.

-Од кога отиде на факултет те нема.Што стана академски граѓанин кој решил да се посветил на учењето?

-Не ме заебавај брат. Мислам учам онака повремено,но... Знаеш веке,журки,глупости...- Слегна со рамениците и погледна во небото. Колку сакаше да може да биде слободен и да ужива без грижите за минатото и иднината кои сега се спојуваа во една ужасна реалност...

Поседи некои добри четириесет минути а подоцна со Виктор станаа заедно со изговор дека ќе одат да купат нешто за носење. Му требаше барем малку време насамо со Виктор,да може да разговара со некого и да ги сподели сите овие глупости кои му се вртеа низ главата. Ги затвори за миг очите додека тргнаа накај Рамстор,во обид да се сконцентрира на зборовите кои му тежеа во грлото.

-Што се случило?Што ќе купуваме?- Виктор погледна збунето во него,обидувајќи се да долови барем нешто кај Давид што ќе му помогне да сфати за што се работи.

-Знам дека не можам да те излажам и тебе.- Давид се насмевна,но овојпат знаеше дека насмевката е искрена. Му фалеа „сеансите“ со Виктор сега кога се гледаа поретко. Обврски на факултет и се останато откако завршија. И ова чудно освестување за светот кое го удри во глава.- Ееех,не знам од каде да почнам. Многу нешта се случија и оваа бедна реалност од животот ми удри во глава. Избегав од дома...

-Што?- Виктор гледаше вџашено во него со подотворена уста, привлекувајќи неколку зачудени погледи кон нив. Збунето слегна со рамениците кон луѓето во близина и продолжи да оди покрај Давид.- Што си направил?

-Избегав од дома.Не можам веќе да седам таму човек. Не повеќе... Не знам како се случи ова,но од кога дознав дека мама е... Виктор,ќе те убијам ако кажеш некому за ова ти се колнам...

-Што се случило?Знаеш дека можеш да ми веруваш.

-Ја видов мама пред МТВ пред некој ден.- Зборовите му ја кинеа душата и повторно солзите навреа во очите.-Таа... Беше со клиент. По ѓаволите Виктор збеснав и го претепав кучкиниот син.Мислев... Мислев и се заканувал или слично.На крај дознав меѓу нејзините врисоци и крвта на рацете дека таа е... Проститутка. Дала отказ на работа и сега работи таму. И не знам се скрши цела доверба во светот што ја имав.Таа ми беше се,мислев дека можам да и верувам.А сега ова...

-А човекот?Што направивте?Да не те тужи?-Виктор со неверување гледаше во него.Добро,детево ќе има некогаш мир?

-Не,се договоривме некаде.Но,не можев да издржам повеќе. Ми се чини дека цел живот се срушил пред мене.А тато којзнае кај е. Повторно некаде избегал со оние пијаницине... По ѓаволите!- Ја чувствуваше горчината во грлото и тишината која го уништуваше.

-Кај седиш сега?Да не ти треба преноќувалиште?

-Отидов кај еден другар.Ми кажа можам да останам.И најдов работа како келнер.Не знам,ми се чини сите работи ми се лизгаат низ раце.Како повеќе ова не сум јас и немам контрола врз себе.Се губам полека. Направив една глупост вчера.И се јавив на Ана.

-На Ана?-Збунето ја поткрена веѓата.-Нели не ја сакаше ич?

-Не знам.Последниве денови размислував и сфатив колку сум неправеден кон неа.И сфатив дека некои чувства ми се измешале во градиве.Размислував за неа и само за неа. Без зборови само неколку чудни сеќавања на кои не можам да им најдам смисла. И фантазиите ми се само за неа. Ја сонував во бела ноќница и црвен кармин,бушава коса како се буди покрај мене.Никогаш во живот не сум бил поспокоен.Ми се чинеше дека можам да ги почувствувам нејзините бакнежи и... Сфатив дека ако сум во неволја таа е првата на која би и се јавила. И вчера се степав со едни и... Не знам,посилно беше од мене да го завртам нејзиниот број.- Слегна со рамениците. Ветрот му ја бушавеше косата и во сите девојки искрено се надеваше ќе ја најде неа.Зошто,не можеше да објасни. 

-И ти се јави?

-Не и спуштив пред да крене. Но,не знам што ми е.Како некој вирус да ми се вовлекол во телото.Што ми е со неа,не сфаќам.Нема ништо посебно,ниту некогаш сум ја сакал,ниту ми се свиѓала. Мислам дека полудувам.

-Брат,мислам дека само треба да разговараш со неа.-Виктор задоволно се насмевна.Конечно да му дојде памет...

Збунето слегна со рамениците и се препушти на ветрот кој му ја бушавеше косата,во сета гужва во која се губеше,во сите желби и глупости кои му се вртеа низ главата.Сакаше се да биде едноставно како некогаш,да не мора да се нервира за такви глупости. Сакаше телесната болка да стане поголема од оваа душевната,но знаеше дека тоа нема да биде возможно. Сакаше да ги затвори очите и таа да биде овде.Сакаше да заборави на се... Но,знаеше дека тоа се само желби...

Се извинувам!?

Хм,се извинувам... Извинете,ме слушате!? Ееееј... Може да добијам некаков одговор? Добро,никој не ме слуша? Сериозно? Човек се наоѓа во банка каде што треба да биде услужен и никој не ме слуша? Па каков е овој систем? Ееееј,луѓе постојам. - Мавтам со рацете во обид да добијам било каква реакција од жената која седи пред компјутерот, очила со црна рамка, штотуку фенирана и шатирана коса,излупен лак од кратките нокти. Погледот и фиксно насочен кон компјутерот и портокаловата уплатница (како што можам да забележам) и не покажува никаков интерес дека има некој во непосредна близина на кого му е потребно нешто. Е,па одбивам да бидам дискриминирана! А луѓево? Мислам, сериозно на никого не му прави некој да прави сцена во банка? Мене сигурно би ми пречело да сум на нивно место. Но,ееееј сакам да бидам слушната! Зошто сите ме игнорираат?

Чекам така некои добри петнаесет минути и откако не добивам никаков одговор, ја грабам црната чанта ја префрлам преку рамо и излегувам од банката гласно лупајќи ја вратата. Да видиме дали ова ќе се слушне! 

Одам по тротоарот кој е преполн со возила што морам повремено (ако не постојано) да се спуштам на коловозот,но се чини никој не забележува. Ги забележувам и отсутните погледи на лицата на луѓето,сите насочени пред себе, збунети и речиси тажни. Изненадено ги поткревам веѓите и збунето гледам наоколу. Еден човек шлапнува во вир,но се чини дека тоа воопшто не му пречи туку продолжува напред со поглед насочен во некоја точка која реално не можам да ја доловам. На една жена и паѓа јаболко од наполнетите торби со овошје,зеленчук и којзнае какви дрангулии кои се од здрав и „нездрав“ карактер. Го земам јаболкото и викам по неа,но не се врти. Се доближувам до неа и ја удирам по рамото надевајќи се дека ќе се сврти. Жената збунето се врти и гледа низ мене,слегнува со рамениците и продолжува напред. 

Е,добро де! Сериозно,луѓе цел ден ќе ме игнорирате како да не постојам!? Нервозно ги скрстувам рацете и бесно гледам околу себе,обидувајќи се да ја смирам нервозата. Но,повторно никој не обрнува внимание на мене. Ги чувствувам капките дожд кој оддеднаш се лепат на мојата кожа и превртувам со очите. Сериозно,може денов да стане полош? Брзам во обид да се засолнам под автобуската постојка,но таму е преполно и се обидувам да застанам иако само успевам да наврнам до коска. Е,добро де веќе. Ги чувствувам солзите во очите и некоја кнедла во грлото која не ми дава мир. Се обидувам да се разбудам одо овој сон,но очигледно е дека не спијам,туку се наоѓам во некој забегана реалност.

И тогаш се појавува тој... Срцето повторно ги добива тие чудни бранувања и желби и низ лицето ми се разлева некоја насмевка. Застанува до мене и задоволно се смее иако не сфаќам дали гледа во мене или низ мене. Се вртам и ја гледам згодната плавуша позади мене. Добро... Разочарано решавам да одам пешки до Рекорд,иако и тоа практично истура. Ми се допаѓа ова,кога времето скроз одговара со моево расположение кое денес е на најниско можно ниво. А и срцево ме стега,па не знам дали се тоа почетни значи за срцев удар или скршено срце. Шмркнувам и незадоволно продолжувам напред,во тоа виножито од чадори на Улица Македонија која искрено никогаш не ми изгледала подепресивна. Сакам да испијам некое кафе со некој што ќе ме ислуша,но моментално знам дека правецот ми е само дома да се пресоблечам. И да ја проверам реалноста или можеби сум во некој лошо снимен филм каде што светот отидол преку граница на нормалноста (мислам,подалеку од оваа нормалност што ја имаме.)

Трчам по автобусот и нормално попат ме тушира еден автомобил чиј шофер воопшто не реагира на бројните пцовки упатени до негово име. Мислам,по ѓаволите! Е,така е кога ја предизвикуваш кармата.

Се качувам на горниот кат и фала богу барем наоѓам доста празни седишта. Седнувам до Даниел,мојата некогашна симпатија и нешто чудно на поздрав излегува од неговата уста. Конечно,некој да сфати дека постојам! Сврзува неколку реченици,но утеха е да сфатиш дека некој забележува дека постоиш во овој тмурен ден. Надвор сеуште истура,така да настинката не ми бега...

Длабоко воздивнувам и започнувам со долг монолог за тоа како сум:

„Е па добро колку што се може. Мислам со фaкултетов што да очекуваш...Илјада обврски,колоквиуми,глупости,трчања лево-десно,нервирања за глупости. Не знаеш, онака досада но не од онаа добра летна досада кога можеш да прочиташ некоја книга или да се релаксираш покрај плажа(ееех,одмор како ми фали)... Но,оваа досада е од оние лошите,кога немаш време ниту да излезеш како човек,но не излегување обично,туку она да се отпуштиш и да заборавиш,да облечеш штикла 15 и да се нашминкаш како што треба. Добро,немам време ни нокти да налакирам како што треба. Знаеш дека не лакирам баш нокти,но немам ни време. А за гледање филмови или нешто друго... Е,тоа ти е друга приказна. Па и денес,се чини никој не ме слуша. Бев во банка да земам уплатница да уплатам за потврда за редовен студент,но никој не ми обрнува внимание.Како да не постојам. Па и оној дечконо што ти кажував дека ми се свиѓа и тој едноставно ме игнорира.Ниту едно здраво не знаеше да каже.А да не заборавам дека скенираше една згодна плавуша. Не се жалам за изглед,не ме гледај така чудно. И знам дека многу зборувам и не можам да прекинам,но човек не знаеш како е да си невидлив...“

-Да,да...Ајде ќе се видиме.-Го гаси мобилниот и задоволно се смешка гледајќи пред себе.Штоооо?

„Ееееј,ме слушаш ли? Даниел?“-Пукам со прстите но не ме гледа.Длабоко воздинувам и се чувствувам буквално за никаде. Ниту шаренилото на есента не помага да се разведрам. „Човек,сериозно на која планета си?Ме слушаш? Нормално дека не. Мислам сериозно,денес да не сте се разбудиле сите глуви? Е добро де,ќе ме слушне некој? Луѓееее и јас постојам.Ајде,нема врска и онака. Ќе земам нечиј чадор и ќе одлетам како Мери Попинс подалеку од Земјата. Сериозни сте? Ниту еден од вас не реагира!? Е,добро чао плането!“

Празнината што ја остави љубовта...

Поминаа неколку недели од нашата последна средба. Кого лажам, чувствувам како да поминале илјада години, како повеќе да не те познавам,ниту знам како изгледаш. Знаеш, кога љубовта заминува останува само осаменоста која полека ја руши твојата самодоверба и идеалите. Повеќе не си онаа иста личност која сакала искрено , без предрасуди,која си ја оставила и гордоста само за него. Остануваш без чувства, само со голема празнина во тебе која не ти допушта да ги правиш нормалните нешта кои претходно си ги сакал. Се чувствуваш за никаде, го гледаш тоа и во сопствениот одраз во огледалото, се обидуваш да се сетиш на неговиот глас, го бараш него во сите луѓе кои поминуваат покрај тебе. Но, со тек на време ја губиш и таа надеж што останала и сфаќаш дека нема да се врати. Дека тоа навистина било крај,а не некоја лоша шега што тој ја смислил. И го мразиш и него и животот и целата лошо искреирана приказна во која ти остана со скршено срце. Сега,сакаш повторно да го видиш да му ги кажеш сите зборови што ти лежат на срце , да ја оставиш оваа празнина која ти го стега срцето и ги истиснува полека сите чувства. Со текот на времето заминува и болката и доаѓа рамнодушноста,што не си сигурна дали е добар знак.Но,продолжуваш да чекориш напред, недоверлива и изгубена. И осамена затоа што не си дозволуваш повторно да веруваш. Но,најлоша е празнината што останува во тебе кога ќе ја изгубиш својата најголема љубов онака како од шега...

Подобро е вака... :/

Седам на дрвената клупа која е веќе одамна скршена и никогаш не им текнало да ја заменат,но мислам подобро е вака. Ги затворам очите во обид да се сконцентрирам на зборовите кои ги научив напамет, но кога ги отворам повторно се сконцентрирам на една далечна точка и со мислите пловам некаде далеку.Повторно мислам на неа, чувствувам како во очите ми навираат солзи како непишано правило,иако не знам дали е тоа од таа празнина што ја чувствувам во градите,од листот хартија кој лежи свиткан во мојот ранец или од загаденоста на воздухот... Да не лажам,знам совршено што ми е. И се чувствувам како ништо да нема смисла повеќе. Како светот да ги загуби сите бои за само неколку секунди. Барем онаа скормна палета на по што ми остана од денот кога ја изгубив неа. Длабоко воздивнувам,чувствувајќи го студениот ветар како ми ги штипе образите,губејќи се во некои времиња кои носат барем малку топлина во телово.Ја гризам немарно устата, знак дека сум нервозен. По ѓаволите! Ги тријам рацете и станувам додека гледам во неа како се приближува кон мене,сериозна како што ја немам видено долго време. Сакам да и викам Насмеј се ,но немам ниту сила ниту храброст. Денешните вести ми се чини ја одземаа и последната нишка која ме држеше со реалноста и надежта дека светот може да биде повеќе од едно затапено место со помешани вредности.

И срцето повторно прескокнува неколку биења,иако не сум веднаш свесен. Го има истото дејство врз мене како секогаш. Сакам само да се фрлам во нејзина прегратка, да го почувствувам нејзиното тело до моето,да потонам со таа мешавина на парфем и шампон што ја прави неа единствена и да и кажам дека ја сакам. Да се отгрнам од демек оваа добро одглумена рамнодушност и да ги пуштам солзите кои ги чувам во мене долго време. Но,едно ладно Здраво излегува од мојата уста пред да сфатам.

-Здраво...-Ме гледа ладно и со скрстени раце. Нервозно ги крши прстите и мисли дека не забележувам,но ја познавам подобро од самиот себе. - Што сакаш Стефан?

-Јас...- Длабоко подголтнувам и го заборавам целиот мој спремен говор. Зошто е толку лесно да се загубам во тој поглед па дури и сега,иако е остр и преполн со обвинување и болка? И се мразам што сум кретен што не знае да се однесува кон неа како што заслужува. - Не знам. - Слегнувам со рамениците како тоа што сум ја викнал да е наједоставното нешто на светот.

-Што ти е на тебе? -Гледа бесно во мене и нервозно ја гризе усната. -Не,поточно што ми е на мене. Дојдов штом ми пиша затоа што мислев дека имаш нешто важно да ми кажам. Сериозно,не знам како можев да заборавам кој си ти и да мислам дека еднаш во животот ќе се смениш.

-Имаш право. Не требаше да ти пишам...

-Не,не требаше. И јас не требаше воопшто да ја отворам. Треба да го избришам твојот број и да заборавам на тебе.

-Зошто не го направиш тоа?- Гледам збунето во неа,чувствувајќи како во мене се руши целиот свет. Како да и кажам дека ја сакам кога знам дека немам повеќе што да и понудам!?Кога во мислите ми се меша оној извод кој го кријам во ташната и кој кажува дека имам рак...!?

-Затоа што... Затоа што и покрај тоа што си олкав  глупак... Те сакам. - Воздивнува длабоко,ги затвора очите и кога ги отвора гледа во мене очекувајќи некаква реакција. Се обидувам да бидам ладен,иако крвта ми врие. По ѓаволите со животот! Вилицата ми трепери,но знам дека таа не забележува. 

- Не треба да ме сакаш.

-Знам. Мислиш не знам? Мислиш не ми е тоа врежано во главата? Јас... Јас се чувствувам загубено без тебе. Срцево ми е скршено,плачам кај ќе стигнам,се ме потсеќа на тебе. Не знам повеќе што ми е. Те мразам што ме правиш да се чувствувам вака, што не можам да се сконцентрирам на еден проклет колоквиум,што едноставно ништо не е исто. Го сакам мојот пријател, те сакам тебе. По ѓаволите,не гледај само така во мене како да сум полудела... - Низ лицето и течат солзи пред таа да сфати и да ги избрише. Сакам да станам да ги избришам,да ја гушнам,но... Повторно стои животот како гавран над главава и ме предупредува дека нема иднина за мене. Не можам да и кажам што чувствувам за неа,кога не знам дали ќе има утре за мене. Вака ќе се научи да живее без мене, дека светот може да биде суров.

-Не знам што да ти кажам.-Гласот ми е ладен и ја мразам таа демек хируршка ладнокрвност која ја чувствувам во него.

-Зошто ме викна овде? Што сакаш?- Длабоко воздивнува и ги брише солзите. За миг ми се чини заборава на претходните зборови и гледа во мене како да сака да и кажам... Да и кажам дека ја сакам. И ја сакам,го сакам тоа повеќе од се,но срцево е уморна и нема храброст за повеќе борба.

-Ништо. Не е повеќе важно.- Гледам во патиките,немам сила да ја погледнам во очи.

-Чао тогаш.Нема време да губам со твои сцени на не знам што...- Со неверување мавта со главата и гледа огорчено во мене. И ја обвинувам,го има цело право на светот да ме мрази. И самиот се мразам себеси.

Гледам како заминува со бавни чекори,знам дека плаче,лесно можам да препознаам.

-Чекај!- Гласот е побрз од мозокот повторно.

Збунето се врти и гледа збунето во мене,бришејќи ги набрзина солзите.

-Кажи?- Се враќа неколку чекори назад и гледам надеж во нејзините очи.

-Сакав да ти ја дадам сликава...- И подавам слика од нас на матурата. Планирав да и ја дадам пред некој ден,но по сето тоа што испадна...

-Оди по ѓаволите!- Ја кине сликата пред мене и бесно ме гледа. И со парчињата кои паѓаат на земјата,се руши и целата илузија што сум ја имал некогаш. Ја сакам,јасно е како ден. И затоа морам да ја пуштам да си оди.

Ги вадам цигарите од џебот и ги фрлам во кантата за ѓубре. Сега кога е далеку не морам да глумам силен фраер. Ги пуштам солзите да се слеваат низ образите,со сета болка и љубов која ја пече душава и ми оневозможува да дишам. Некој болен крик се јавува од грлото и чувствувам како ме боли главата и целото тело.

Го мразам животот,ги мразам сите приказни,мразам што нема да бидам тука долго време. Мразам што нема да и кажам дека ја сакам. Но,подобро е вака да бидеме на дистанца,да биде среќна без мене. Затоа што сакам да се смее,сакам да игра,да ужива. Сакам да биде онаа старата и кога мене ќе ме нема. Па колку и од самата помисла да ми го кине срцето,сакам да најде некој што ќе ја сака искрено. Ги затворам очите,вдишувам длабоко и се обидувам да се соземам. Седнувам на клупата и ја држам главата во дланките. Изморен сум од се... И меѓу гледањето на темните облаци и чувствата кои сакам да изчезнат,сфаќам се што сум требало да знам некогаш.Работи кои веќе нема да ми бидат од корист. Едно сум сигурен, подобро е вака. Само не знам за кого...

Но,мислам што знам јас!?

Ќе застанам на жешкиот асфалт со главата свртена кон сонцето,онака за инает додека ги носам новите наочари и ќе се обидам да ги скријам солзите кои ги чувствувам на врвот на трепките. Па и да ме види некој,за прв пат нема да ми биде гајле. Ќе ги раширам рацете онака изморено кон небото, чувствувајќи се поразено во тој момент. И искрено ќе ми биде гајле. Не знам од каде точно потекнува рамнодушноста,како да сум некој нов измислен лик излезен од страниците на Алберт Ками, можеби сме биле другари со Мерсо. Само за момент чувствувам како поминува животот и сите попатни станици на кои не сакам да застанам. 
Ги затворам очите и едноставно се губам во оваа стаклена кутија наречена живот која толку лесно може да се искрши со еден удар. Заборавам на сите проблеми и се чувствувам претопена со светлината која допира чинам од некоја друга димензија. Посакувам во тој момент да се вратам во детството,да не знам толку многу работи кои не знам дали те уништуваат и прават слаб или едноставно ти го перат мозокот а ти свесно се прилекуваш кон нив. Сакам да ја имам таа детска наивност дека ништо нема да се промени и дека светот може да биде таа розова бајка во која доброто секогаш го победува злото. 
Да ти кажам сакам многу работи, некои кои сум ги имала и сега се дел од едно минато, некои кои можеби и никогаш нема да дојдат. И се чудам искрено како ја собира сета таа тага,нервоза,болка во ова скршено срце. Колку може да биде големо едно срце за да претпре толку многу? 
Се менуваат годишните времиња и ги чувствувам капките дожд како го милуваат моето изморено лице кое гледа бледо во далечните,во некоја непозната точка. Го чувствувам мирисот на есента, мирисот на костени и ајвар, на дожд, есенски романтики и лисјата кои моментално се смачкани под моите патики.
И моментално посакувам да ги нема спомениве, да не лажам дека не ми недостасуваш и не чувствувам ништо повеќе туку те мразам. Велат мала е границата помеѓу љубовта и омразата но свесна сум дека не е омраза. Сакам да се сконцентрирам на поважни работи,но мозокот упорно бара некои детали што не треба да ги памети,начинот на кој неговата насмевка едноставно ги бришеше сите проблеми,како очите сјаеја на тој поинаков начин...
Не,не и не!!! 
Тоа е минато,време е за сегашноста,за дождов кој се лие низ моите образи и кој го чувствувам како освежување. Сакам вино во ракава, камин и некоја добра фудбалска утакмица затоа што немам време да гледам како човек. Сакам време да напишам некој добар текст или да прочитам книга, време да можам да налакирам нокти и да изгледам некој филм... Сакам да не постојат разочарувања и скршени срца, да не постојат негативни работи и разделби кои само го кршат и ова онака скршено срце. Сакам да ги спакувам куферите и да заминам некаде далеку каде што сонцето грее на оној вистински начин. Сакам солзите да престанат да течат низ образите и да се мешаат со капкиве дожд. Сакам да ги затворам очите и да изчезнат сите проблеми и недоумици.
Но,еј можеби најпосле и многу сакам. Можеби ова е судбината,кармата какво име сакате дадете му на животот. Можеби разочарувањата и разделбите се составен дел од срцево и од оваа болка која не испарува како дождот од улиците кога ќе изгрее сонцето. Но,мислам што знам јас!?

Загубената фотографија

Една загубена фотографија буди толку многу сеќавања. Не знам ни од каде се појави,онака затурена долго време,полна со прашина и две насмеани лица кога некогаш си значеле се. Една фотографија и илјадници чувства на неа. Се препознавам себеси во таа девојка која гледа занесено во оној непоправливо згоден дечко. И солзите бликнуваат на слабото светло во собата и ја уништуваат совршената шминка. Кој би помислил дека по неколку години ќе ја најдам сликата и ќе се вратам во тие денови кога мислев дека светот е наш. Кога верував дека првата љубов трае вечно.Ја гушкам фотографијата помеѓу неколку солзи и една изгубена насмевка.Јас повеќе не сум таа девојка,а тој веројатно повеќе не е тој дечко. Реалноста не удри во лице,барем мене сигурно... Го слушам гласот на маж ми кој ме вика доле и смеењето на нашите деца. А оваа фотографија е само еден спомен од моето минато...

Бесмислени денови

Постоеа многу приказни кои никогаш не заслужуваа да бидат раскажани. Многу зборови не беа целосно дефинирани,многу насмевки останаа во заборавот.Животот си тече по сопствените правила и нормално ги руши оние човечките.Кармата и Судбината често се судираат и го играат својот полноќен двобој. Тишината и врисоците се губат во една недефинирана приказна, денес и вчера повеќе не постојат во престојното утро.Танцот на ѕвездите и недефинираното ЈАС на детето што игра на улицата се спојуваат во една иднина. Еден старец го јаде својот појадок гледајќи нежно во сликата на својата жена,црвениот кармин се разлева на белата постела во која претходно спиеја.Сонцето ја пече поцрнетата кожа,косата се слева со крошната на дрвјата.Полноќниот кловн и магионичарот се сретнуваат во градината на соништата.Јас патувам низ целиот свет,без сеќавања,со многу желби,со тишината која одѕонува во ноќта на солзите. И денес и утре и вчера се спојуваат во една заедничка приказна за која повеќе не знам ништо...

Без него

Со погледот го барам него.Мислам,знам дека е детско и наивно и дека тој нема што да прави по мојата улица,но сепак се надевав. Сакав да мислам дека сум му толку значајна да ме види барем уште еднаш.Ниту Ленинова не е повеќе иста без него.Ги сакам сите тие спомени што некако ги загубивме.Не ме прашувај ниту како се случи тоа,ниту самата повеќе не сум свесна.Се надевам дека ќе го видам него кога некаде во близина ќе слушнам брмчење на мотор. Секогаш се вртам и се надевам дека ќе го видам него во близина,при што срцето пропушта неколку отчукувања.Но,него никогаш го нема. И ја сакам неговата насмевка,ги сакам сите тие негови мали глупости,сите мали кавги кои ми се чинат толку слатки и неодоливи. Но,те молам ова е животот,не некоја романтична бајка во која се може да се случи. Ја местам косата и длабоко воздивнувам,чувствувајќи дека уште еднаш ми се крши срцето а уште неколку парчиња. Можеби некои луѓе едноставно немаат среќа во љубовта. Слегнувам со рамениците и продолжувам. Сепак,надежта дека ќе го видам е сеуште во мене. И онака што е надежта ако не составен дел од љубовта. Чекорам по Ленинова,со насмеаните луѓе,со вљубените погледи и насмевки. Ленинова која повеќе не е иста без него...

Осамена ноќ...

Се чувствуваш беспомошно, додека седиш покрај својот прозорец и гледаш некаде далеку. Во раката држиш шише пиво и полека го принесуваш до својата усна,но претходно ти бега една воздишка. Мразиш што повторно се навраќаш на минатото,но посилно е од тебе. Од звучниците ечи твојата омилена песна „Лошо ти стои“ и се губиш во стиховите иако немаат голема поврзаност со тебе , освен тоа што и ти си сакала и си била повредена. Дали е веќе тоа толку важно? Дали може љубовта да создаде една толкава рана што дури ни флашава пиво не може да помогне да заздрави? Ако е така,нека оди се по ѓаволите! Длабоко воздивнуваш,го чувствуваш ветрот кој полека ти ја мрси косата,мирисот на есен и дождот. Ги затвораш очите и повторно си на некое друго место. По ѓаволите,се чувствуваш како да халуцинираш деновиве и да не си повеќе онаа старата. Не си го препознаваш ни својот одраз во огледалото,како таму да е некој далечен странец кој не го познаваш. И таму во близина го забележуваш него,потпрен на оградата и пуши нервозно цигара,држејќи го мобилниот во рака,како да се мисли дали да заѕвони некому. Можеби на тебе,но сега гледајќи во него,ја чувствуваш само празнината. Се прашуваш дали тоа значи дека веќе згаснала љубовта , затоа што повеќе ја нема надежта!? Или можеби си само поднапиена. Не е и онака важно,телефонот не ти ѕвони,тој продолжува да зјапа во некоја непозната точка,а тебе ти бега една насмевка на лицето. Не знаеш дали си во ред или едноставно ги го преболела. Го затвораш прозорецот и скокаш врз креветот. Можеби и имал право тој,можеби е време за почеток. Ги затвораш очите и се губиш во следната песна „Тајно моја“. Само што знаеш дека никој не е способен да направи нешто толку романтично за тебе...Но,денес искрено и не ти пречи толку тој факт. Уште една насмевка се губи во тишината, шишето стои покрај креветот. А ноќта станува толку долга...