Далеку,а сепак толку блиску

И со солзи во очите ќе се сетеше на нивната приказна. Ќе погледнеше низ прозорецор додека ветрот немирно дуваше,ќе ги затвореше очите и за миг и се чинеше можеше да го почувствува дождот на својата кожа како некогаш. Есента и стана омилено време, го сакаше фактот што тогаш започна таа нејзина омилена приказна која сеуште ја носеше во срцето. Само ќе ги затвореше очите и ќе го видеше неговото лице, ќе го почувствуваше мирисот на есента, неговата колонска вода,дождот и печените костени... 

Знаеше дека нема да потрае многу, беше свесна за тоа уште првиот пат кога ги почувствува неговите усни врз своите,го имаа тој сладок и горчлив вкус воедно,додека водата се цедеше од нивната облека. И тогаш ќе погледнеше во неговите темни очи и ќе се сетеше зошто го сака.

Тие беа различни приказни,но токму тоа беше причината што некогаш функционираа толку добро.Можеби и причината зошто денес не се повеќе заедно. Таа беше мраз,тој беше оган,страствен и единствен,го гледаше животот во некое поинакво светло. Таа сакаше да чита добри бестселери,да се отпушти вечер со добра книга и црвено вино покрај  каминот. Неговата идеја за добра забава беше луди журки,алкохол и испушени цигари,девојки до бескрај се додека не ја запозна неа. Таа го натера да ги засака книгите како идеја,да научи да го сака дождот и да ужива во капките дожд кој ја будат спокојноста кај него. Ги засака и старите филмови, магијата на сликите што ги посетуваа на изложбите,магијата што ја чувствуваше гледајќи во нејзините очи,додека ја држеше за рака и сакаше романтични идили. Таа ги засака моторите,научи да ужива во долгите прошетки со неговиот мотор,да гледа фудбалски натпревари и да се радува кога ќе победат и пцуе кога губат,да потоне во неговиот парфем што таа му го купи.

Сакаа и двајцата да одат на патувања,да уживаат во добра музика (некој спој на рап и поп), да гледаат во синото небо и да сонуваат за безначајни нешта. Сакаше како звучеше неговиот глас на мобилен кога ќе и кажеше дека ја сака, секако уште подобро беше во живо, сакаше да ја гледа на оној посебен начин како да започнува и завршува светот со неа, фактот што ја научи дека светот има повеќе позитивни отколку негативни работи, да се поткрева за да го бакне кога не носеше штикли. Ееех,кога ќе се сетеше на оние денови кога ќе се шминкаше и дотеруваше за него, да ја бакнува на тој единствен начин...

Ги сакаше тие денови, тоа што тој успеваше лесно да измамува насмевка на нејзиното лице кои сега кога го немаше стануваа солзи. Ја сакаше љубовта, го сакаше него како првиот ден,ги сакаше сите спомени кои мислеше дека ќе ги прати во заборавот. 

И во денови како овој само ќе зјапаше низ прозорецот,во темното небо,во капките дожд кој немирно си играа со улиците и ги правеа толку пожелни за шетање со чадор и некој под рака. Незадоволно ги избриша солзите и по вдишуваше мирисот на есента и љубовта. 

Еве ги сега,толку далеку еден од друг. Знаеше дека и тој е за никаде како неа,но гордоста стоеше помеѓу нив како непремостлив мост. И повторно само ги затвори очите и се врати на сите спомени што ги правеа нив посебни. За на крајот да сфати дека беа толку далеку,а сепак го чувствуваше толку блиску до себе...