Осамена ноќ...

Се чувствуваш беспомошно, додека седиш покрај својот прозорец и гледаш некаде далеку. Во раката држиш шише пиво и полека го принесуваш до својата усна,но претходно ти бега една воздишка. Мразиш што повторно се навраќаш на минатото,но посилно е од тебе. Од звучниците ечи твојата омилена песна „Лошо ти стои“ и се губиш во стиховите иако немаат голема поврзаност со тебе , освен тоа што и ти си сакала и си била повредена. Дали е веќе тоа толку важно? Дали може љубовта да создаде една толкава рана што дури ни флашава пиво не може да помогне да заздрави? Ако е така,нека оди се по ѓаволите! Длабоко воздивнуваш,го чувствуваш ветрот кој полека ти ја мрси косата,мирисот на есен и дождот. Ги затвораш очите и повторно си на некое друго место. По ѓаволите,се чувствуваш како да халуцинираш деновиве и да не си повеќе онаа старата. Не си го препознаваш ни својот одраз во огледалото,како таму да е некој далечен странец кој не го познаваш. И таму во близина го забележуваш него,потпрен на оградата и пуши нервозно цигара,држејќи го мобилниот во рака,како да се мисли дали да заѕвони некому. Можеби на тебе,но сега гледајќи во него,ја чувствуваш само празнината. Се прашуваш дали тоа значи дека веќе згаснала љубовта , затоа што повеќе ја нема надежта!? Или можеби си само поднапиена. Не е и онака важно,телефонот не ти ѕвони,тој продолжува да зјапа во некоја непозната точка,а тебе ти бега една насмевка на лицето. Не знаеш дали си во ред или едноставно ги го преболела. Го затвораш прозорецот и скокаш врз креветот. Можеби и имал право тој,можеби е време за почеток. Ги затвораш очите и се губиш во следната песна „Тајно моја“. Само што знаеш дека никој не е способен да направи нешто толку романтично за тебе...Но,денес искрено и не ти пречи толку тој факт. Уште една насмевка се губи во тишината, шишето стои покрај креветот. А ноќта станува толку долга...