Празнината што ја остави љубовта...

Поминаа неколку недели од нашата последна средба. Кого лажам, чувствувам како да поминале илјада години, како повеќе да не те познавам,ниту знам како изгледаш. Знаеш, кога љубовта заминува останува само осаменоста која полека ја руши твојата самодоверба и идеалите. Повеќе не си онаа иста личност која сакала искрено , без предрасуди,која си ја оставила и гордоста само за него. Остануваш без чувства, само со голема празнина во тебе која не ти допушта да ги правиш нормалните нешта кои претходно си ги сакал. Се чувствуваш за никаде, го гледаш тоа и во сопствениот одраз во огледалото, се обидуваш да се сетиш на неговиот глас, го бараш него во сите луѓе кои поминуваат покрај тебе. Но, со тек на време ја губиш и таа надеж што останала и сфаќаш дека нема да се врати. Дека тоа навистина било крај,а не некоја лоша шега што тој ја смислил. И го мразиш и него и животот и целата лошо искреирана приказна во која ти остана со скршено срце. Сега,сакаш повторно да го видиш да му ги кажеш сите зборови што ти лежат на срце , да ја оставиш оваа празнина која ти го стега срцето и ги истиснува полека сите чувства. Со текот на времето заминува и болката и доаѓа рамнодушноста,што не си сигурна дали е добар знак.Но,продолжуваш да чекориш напред, недоверлива и изгубена. И осамена затоа што не си дозволуваш повторно да веруваш. Но,најлоша е празнината што останува во тебе кога ќе ја изгубиш својата најголема љубов онака како од шега...