Без него

Со погледот го барам него.Мислам,знам дека е детско и наивно и дека тој нема што да прави по мојата улица,но сепак се надевав. Сакав да мислам дека сум му толку значајна да ме види барем уште еднаш.Ниту Ленинова не е повеќе иста без него.Ги сакам сите тие спомени што некако ги загубивме.Не ме прашувај ниту како се случи тоа,ниту самата повеќе не сум свесна.Се надевам дека ќе го видам него кога некаде во близина ќе слушнам брмчење на мотор. Секогаш се вртам и се надевам дека ќе го видам него во близина,при што срцето пропушта неколку отчукувања.Но,него никогаш го нема. И ја сакам неговата насмевка,ги сакам сите тие негови мали глупости,сите мали кавги кои ми се чинат толку слатки и неодоливи. Но,те молам ова е животот,не некоја романтична бајка во која се може да се случи. Ја местам косата и длабоко воздивнувам,чувствувајќи дека уште еднаш ми се крши срцето а уште неколку парчиња. Можеби некои луѓе едноставно немаат среќа во љубовта. Слегнувам со рамениците и продолжувам. Сепак,надежта дека ќе го видам е сеуште во мене. И онака што е надежта ако не составен дел од љубовта. Чекорам по Ленинова,со насмеаните луѓе,со вљубените погледи и насмевки. Ленинова која повеќе не е иста без него...