Дождот немирно си играше со нејзиниот прозорец,малите капки немирно се лепеа за него и течеа како нечистите води на Вардар. Можеше нејасно да ги види и контурите на дрвото во близина и златножолтите лисја кој танцуваа со сите капки во некоја досадна мелодија. Не ја ни слушаше класичната музика која требаше да ја отпушти,но наместо тоа и предизвикуваше главоболка. Ги чувствуваше солзите кои се слеваа низ образите исто како дождот надвор и горчината која и тежеше во грлото. Ги гризеше немарно усните кој до пред некој момент беа внимателно вцрвенети и сјајни. За момент посакуваше да може да го врати времето назад неколку часови, да биде повторно во неговите прагратки и да не мисли колку може светот да се промени заради една фотографија.
Седеше на црната фотелја што ја купија заедно еден од оние сончеви денови. Поточно,се во станот ја потсетуваше на него,најразлични украси купени од Мадрид,од Венеција,од Рим... Нивните фотографии,сликани пред Колосеумот,сликани со Рафаел Надал,двајцата облечени во дресови од нивниот омилен фудбалски тим... Толку спомени во станот,што наеднаш и стана загушлив. Го откопча првото копче од кошулата,несвесна што да стори.Мразеше што косата и е ваква несредена,што најверојатно изгледа како да излегла од некој урагн,кога девојката од сликата изгледаше толку млада,убава,насмеана...
А како да не биде кога беше во негова прегратка и тој се смееше со неа? Збунето ги избриша солзите,не забележувајќи ја темната трага на нејзината рака и гледаше во нив двајцата најверојатно излезени во некоја дискотека.
Имаше илјадници прашања што и се вртеа низ главата и секое едно од нив беше како отров кој се ширеше низ нејзиното тело. Зошто и го направил ова?Зошто ја изневерил со некоја,па колку и девојката да беше убава? Кога се случило тоа? Зошто ова толку ја болеше и се чинеше дека полека и го крши срцето на мали делчиња и и оневозможува да зема воздух?
Го отвори прозорецот и збунето гледаше во градот која се простираше пред неа,во едно мрачно издание,со тие оловносиви облаци кои вчера изгледаа како да се направени од памук, во тоа виножито од чадори,во дождот кој немарно и паѓаше на бушавата коса но таа не забележуваше. Во сите тие луѓе го бараше него,ја бараше неа... Се прашуваше што работи, дали е повисока од неа,дали можеби повеќе ја сака од неа,дали и таа повремено му припрема ручек!? Долго издиша,збунето стискајќи ја плочката која беше поткршена не забележувајќи ги капките крв кои се мешаа со дождот. Посакуваше да може да заборави, да не и текнеше да му го однесе омиленото сако на хемиско чистење за утрешната презентација на која требаше да одат заедно и да не испаднеше сликата. Посакуваше никогаш да не го запознаеше,да не паднеше на неговите шармантни зборови и уште пошармантната насмевка,тие сини очи кои беа како најчистото море на светот и предизвикуваа ужасна бура од емоции кога ќе го погледнеше. Требаше да остане онаа девојка-мраз која не умееше да сака, да не знае за болка и овој студ кој се чинеше и се беше всадил во коските. Сакаше солзите да се претопат со долги притоки дожд кој немирно паѓаа на земјата и да заминат со нив...
Но,единствено што доби беше едно крцкање на вратата што ја фати неподготвена. Целата се стресе од неговиот бакнеж на нејзиниот врат и бесно се сврти да се соочи со него.
Забележа дека изразот на лицето му се менува и дека од насмевка прераснува во шок. Но,ни тоа не беше одблиску исто како што таа се чувствуваше утрово. И ја зеде фотографијата од рацете кои не ги чувствуваше како свои и забележа дека пребледува.
-Не е тоа што мислиш...
-Токму тоа што мислам е!- Бесно му удри една шлаканица и ударот оддекна во собата. Не планираше да го повиши тонот,но исто така не планираше утрово кога се разбуди да најде фотографија која ќе и го скрши светот во кој живееше и го сакаше. Зунето гледаше во мажот кој мислеше дека совршено го познава,но сега сфати дека за него не знае ништо.
Забележа и дека очите му беа потемни од обично,не бесни туку тажни.Зошто по ѓаволите тој би бил тажен кога и го сруши животот? Како може да му верува после ова?
-Слушај,не ми значи таа ништо.Јас тебе те сакам.Само тебе.Знам дека сум кретен и се плашам од љубовта,но... Не сакам да те изгубам...-Очите му се насолзија и сфати што губи.Сакаше секое утро да се буди покрај неа,да ја гледа таа нејзина насмевка,да ја средува нејзината разлетана коса.Ја сакаше неа,бесна и тажна,среќна и љубезна.
-Ме изгуби веќе.-Му одговори тажно,не гледајќи воопшто во него. Ги чекаше тие зборови те сакам долго време,но сега веќе немаа никаков ефект.
Излезе од станот,притоа облекувајќи го црниот капут и го зеде црвениот чадор не обрнувајќи внимание на неговите зборови. Кога ја фати за рака,се наежи. Само збунето одмавна со главата и излезе надвор.
Ги чувствуваше капките дожд кои за миг се помешаа со нејзините солзи и го отвори чадорот. Чекорите и беа долги и брзи,не обрнуваше внимание на луѓето што ја опкружуваа,само одеше напред иако не знаеше точно каде.Сакаше да заборави на ова чувство на загуба која ја мачеше.
Тој збунето гледаше во вратата,чувствувајќи како нешто во градите се претвора во болка. Го допре кутивчето со прстенот што му лежеше во капутот и сфати дека се мрази самиот себе.Не му требаа такви глупости,му требаше само таа.Ги затвори очите и посака да биде капка дожд што ќе падне на нејзиното лице...
No comments:
Post a Comment