Крајот...

Малку се зборовиве што ми лежат на срцево. Малку се и солзиве кои се насобрале во очиве да ме потсетат на реалноста. Малку е се што постои околу мене а не можам да го дофатам. Мал е животов, мала сум и јас. Еден човек од многуте, едно зрнце песок на километарска плажа, една капка дожд која ноќва онака немарно ти го милува лицето. Искрено, малку е се особено зборовиве кои немаат смисла. А зошто би имале, кога ова сме ние, марионетки на сопствените чувства и мисли!? Избледени бои, размачкани кармини, капка лош парфем кој испарува, една чаша вино која се крши во рацеве и се соединува со крвта. За на крај да се чувствуваш себеси како странец во сопственото тело, како... Како животот да е оддалечен од тебе милион години како небото и ѕвездите. Ти останува само да ги затвориш очите и да се загубиш на немирот кој лежи во градиве и те прогонува. Да почувствуваш како крајот те влече кон својата бездна, а животот се обидува да те разбуди од сопствениот кошмар. Еден чекор те дели помеѓу крајот и почетокот. И една чудна смеа се губи во твоето бунило и те остава како заробеник во решетките на општеството кое се смее на твојот неуспех. Сакаш да бидеш гасеница како некогаш, да можеш повторно да ја доживееш својата метаморфоза. Но, сега си таа пеперутка која останала без своите крилја и не може да го започне најважниот лет. А тој кловн со извештачена насмевка кој те зјапа упорно, стануваш самиот ти...