Сакаш да знаеш кој е мојот изговор што се однесувам вака!? Изморена сум!

Сакаш да знаеш кој е мојот изговор што се однесувам вака!? Изморена сум! Изморена сум од лаги, од лицемерие, од тоа што замислуваш дека си совршен, дека го имаш сфатено светот и дека знаеш едноставно се. Изморена сум од светот што се протега пред моите очи, пред самодеструкцијата која си ја наметнуваме, од болката што излегува од сечиј поглед. Сериозно, знаеш од кога не сум забележала некој да се смее искрено без болка во очите. Па,дури и кај децава... Изморена сум од градов, од луѓето што ме опкружуваат, од лажните пријателства, лажни ветувања. Сакам да заминам некаде далеку и да се одморам, да ги оставам мозокот и фантазијата да си работат нормално а не да постои оваа бариера што дури и сега ја чувствувам. Изморена сум од оваа грутка што ми стои на градиве и не можам да ја разберам, како целиот свет да ме задушува, како едноставно да сум си го потрошила правото да бидам среќна. Знаеш што сакам!?  Време, сакам да се наспијам како човек, да земам да прочитам една добра книга на раат за да ми ја врати вербата во човештвото а не уште повеќе да ја разниша. Сакам да не се замарам за ситници, да не размислувам дали утрешниот ден ќе донесе нешто ново што ќе ја разбие монотонијава. Изморена сум да слушам лаги како да не знам дека не ја говорат вистината, изморена сум од сето тоа преправање, од солзиве кои се на врвот на клепкиве, но некако ги задржувам. Изморена сум од губење, од тоа примање удари од животот небаре сме боксерски вреќи а не човечки сушстества. Мразам што луѓето се менуваат како што се врти политиката, што човек не може да биде оној вистинскиот затоа што нема да се совпадне со мислењето на мнозинството и нормите што ги поставило ова оштество. Изморена сум од празнинава која зјае во градиве, од болкава која се собира и секојдневно го крши срцето, од солзите на недолжните, од самиот свет кој е бескрупулозен и суров и само гледа да те уништи. Изморена сум од времево, сакам сонце, сакам плажа, сакам насмевки, сакам време. Сакам да се отпуштам и да заборавам на сите проблеми. Да заборавам за еден момент на обврските и нормите што ме чекаат да ми ја треснат вистината во лице. Сакам едно топло кафе, една добра книга и една насмевка. Светов да престане да глуми лудило, а болкава да се претвори во радост. Затоа што изморена сум од тебе и од сите како тебе кои всушност не знаат ништо.
Ете, тоа е мојот изговор зошто се однесувам вака. Кој е твојот?