Во едно време...

Понекогаш ќе ме престигне некој спомен за него кој сум мислела дека е заборавен. Онака случајно или неслучајно ќе ми прелетаат некои слики од него, некои моменти кои мозокот ги успорува онака како за инает. Ќе се отвори некоја стара рана, но повеќе не боли на оној начин, само ќе предизвика некоја чудна носталгична насмевка. Тогаш погледот ќе ми се сретне со сопствениот одраз од огледалото само што таму сум навистина среќна и насмеана во неговата прегратка. Знаеш, ќе ми текне на сите оние денови кога ќе се обидев да го отрезнам затоа што испил повеќе. Секогаш ќе реагираше на различен начин, некој пат ќе трескаше глупости и ќе се бунеше, друг пат ќе ми испееше некоја романтична песна, трет пат ќе заспиеше на моето рамо разочаран од светот. Или ќе ми текне колку сакаше да игра кошарка кога ќе поминам покрај она познато игралиште каде што тој глумеше најголем фраер во мaало додека ќе правеше најразлични финти со неговиот баскет. Понекогаш кога ќе го слушнам неговиот глас, едноставно не знам како да реагирам. Во тој момент ми се чини дека е покрај мене и можам да го гушнам и да потонам во неговата прегратка уживајќи во неговиот омилен Str8. Така, на моменти го барам него во странците во градот, но и некоја илузија дека сум го видела или слушнала неговиот мотор трае кратко.
Знаеш, ми недостасува се кај него, сјајните очи, моментите кога ќе испушеше неколку цигари онака како од шега затоа што беше нервозен, тоа што беше на моменти како мало дете изгубено по патеките од животот.
И само така, ќе се насмеам и сетам што значи да си заљубен. Срцето да ти чука на оној познат начин и насмевката да е искрена а не некоја извештачена фаца што ти станала навика. И ми недостасува тоа некој миг, иако сега повеќе не верувам во љубовта...