Несигурно влезе во издавачката куќа каде што требаше да се одржи големата презентација на книгата „Животот не е сон“. Доста слушаше за книгата на телевизија, книгата ја нарекоа една од најдобрите на деценијата, а младата писателка ( Па ,добро веројатно со нејзините дваесет иседум години можеби би можеле да ја наречат млада... ) една од надежите напишаниот збор. Им се насмевна несигурно на луѓето кои срдечно го поздравуваа како да го познаваат цел живот. Понекогаш , навистина мразеше што е познат ,не можеше да се навикне на славата. Да, обожаваше да игра кошарка и беше навистина добар во тоа,но кога мораше да се соочи со славата му одеше тешко. Со раката помина низ светло кафената коса, надевајќи се дека за момент ќе може да изчезне незабележан во толпата . За миг се праша дали донесе правилна одлука што дојде тука . Не ја познаваше авторката, но самото име Леа го потсетуваше на една девојка што требаше да биде загубена во лавиринот на неговите тајни и спомени на кои не сакаше да се навраќа. Се насмевна збунето додека со погледот ја бараше Симона во салата која речиси беше полна со луѓе кои меѓусебно разговараа и занесено ја чекаа „непознатата“ писателка. Добро , веројатно беше добра штом имаше олку голема заинтересираност. Се поздрави со неколку свои пријатели , со некои луѓе што не ги познаваше чувствувајќи дека повторно плови на немирните води на славата. И најпосле каде е Симона!? Се обиде да се врати во сегашноста ,но нешто не му даваше мир. Не се чувствуваше пријатно тука, чекајќи ја девојката која во последен час му кажа да тргне без неа затоа што шефот ја задржал на работа. Најпосле и онака беше нејзина идеја да дојдат овде, на промоција на книга за која никогаш не слушнал.Се сети како лежеше во креветот , одбивајќи да стане и да се покори на времето кога Симона влезе со неговата пошта (која патем и онака цел живот мразеше да ја чита ) носејќи едно розево парче на хартија кое беше официјалната покана за промоција на книгата. Го молеше да дојдат како некое мало девојче. Не знаеше зошто таа имаше толку голема желба да оди на некоја глупава промоција , но секако дека таа успеа да го убеди. Прекрасно поминати моменти во креветот...
Се насмевна збунето , враќајќи се во сегашноста, во полната сала. Од страните стоеја изданијата на книгата. Црна корица со црвено испишани букви и некој странец опкружен со темнина. Чувствува дека тој е странецот, дека по некоја чудна забуна на животот повторно се навратил на оние моменти од средното училиште . Дека повторно ќе ја сретне девојката што ја сакаше повеќе од се ... Девојката што ја загуби . Нервозно подголтна, сфаќајќи дека ништо не е исто. Никогаш не може да биде толку едноставно и толку прекрасно како што беше. И тој не можеше повторно да ги направи истите грешки како некогаш...
Збунето се сврте кога ги почувствува рацете на Симонаоколу својата половина. Го носеше нејзиниот омилен прстен ,оној со жолтото камче што и го подари кога беа на одмор во Венеција. Кога се чувствуваше толку виновен што помисли дека ја гледа Леа...
-Дојде ? – Ја погледна со насмевка. Изгледаше прекрасно ,во елегантниот црн фустан со златни прерамки во кои и онака долгите нозе иизгледаа уште подолги. Ја прегрна , уживајќи во нејзиниот D&G парфем кој постојано го користеше.
-Еве ме. Одвај успеав да се извлечам. Знаеш дека господинот Попов е навистина строг шеф. Се обидов да му објаснам дека денес треба да заминам само половина час порано ,но тој инсистираше дека немам такви права. Па , те молам како немам права.Зарем не сум и јас вработена како и сите други !? Но,ете успеав да го убедам откако се согласив да ми одбие 100 денари од платата. Како тоа да е многу важно ... – Се намурти спојувајќи ги веѓите .
-Мило ми е што успеа да се извлечеш . –Одговори Бојан додека се обидуваше да се справи со сите овие информации. Добро ,како некој може да држи ваков реферат. И тоа безначаен ...
-Да,супер. И како е овде? Има важни личности ? –Се обѕрна наоколу, сакајќи да се снајде во просторот. Мораше да и признае дека беше прилично добрa во тоа.Како да уживаше во вниманието што останатите и го посветуваа.
-Па,знаеш.Како секоја промоција .
-Не е ова како секоја промоција драги.Ќе дојде ипремиерот . Знаеш колку е важно ова?
-Очигледно не ...- Промрморе повеќе за себе, иако му беше драго што немаше да биде во центарот на вниманието.-Ја познаваш писателката?
-Хм,не . Мислев дека вие се познавате штом си добил покана. Но,верувам дека е некоја важна личност.Критиките за нејзината книга се совршени.
-Добро,ќе видиме ...-Зеде шампањско од келнерот што поминуваше и едната чаша и ја подаде на Симона. Му се насмевна онака заводливо. Пивна од шампанското и уживаше во совршените меури што му се слеваа низ грлото. Не знаеше што чувствува кон Емилија . Сега внимателно ја набљудуваше ,долгите нозе, нежните раце , совршените гради , сините очи , русата коса средена до перфекција ... Да,беше совршенa но сепак не беше тоа што го сакаше . Не беше ТАА. Не беше неговата Леа. Се согласуваа , заедничкиот живот во неговиот стан им одеше добро , беа слободни и уживаа во долгите и често бесони ноќи ,појадоците во кревет, туширањата секое утро со неа... Но , не ја сакаше !? Дури и по сите овие десет години ,ја немаше заборавено првата љубов . Сите следни девојки ги споредуваше со неа. А кога ќе се сетeше како ја загуби повторно се чувствуваше како последен глупак на светот кој ништо не направил од животот. Да,стана познат кошаркар, но што му носеше тоа? Имаше пари , безбројни патувања , илјадници девојки ,но го немаше мирот што му беше потребен. Не можеше ниту да ја врати неа. Добро,дефинитивно беше погрешна одлука што дојдоа овде. Името на писателката гопотстуваше на едни времиња кои требаа да бидат загубени на некое далечно и недостапно место. Леа Смит. Не знаеше која беше таа , не знаеше ни самиот што бара овде . Да ,дозволи да биде понесен од еден момент (добро ,еден совршено прекрасен и неверојатен момент! ) ,но сега не беше доволно тоа . И се насмевна на Симона,кога ја почувствува нејзината рака во својата. Добро, Бојан време е да се вратиш во нормала. Очигледно го имаше пропуштено почетниот говор на премиерот кој стоеше гордо на сцената. Навистина ли пропушти толку додека се враќаше на своите и онака невозможни фантазии!?
Ја подигна чашата заедно со останатите додека „непознатата “ писателка влегуваше од златната врата позади сцената. Самошто... Го загуби здивот за миг додека гледаше во писателката која излезе на сцената. Тоа беше таа. Неговата Леа... Но ,како !? Ги протри очите обидувајќи да се увери самиот себе дали е ова вистина . Таа беше тука ,на неколку чекори однего ,поубава од кога и да е .И навистина постоеше . Беше променета, но тоа беше истата девојка која ја сакаше сите овие години.Затоа што да , конечно си призна себеси дека беше вљубен во неа .Сите одушевено и аплаудираа , и тој се приклучи . Беше блед, чувствуваше дека ја загубил смислата за сето ова што се случува околу него ,но беше толку ... Неверојатно .Подголтна уште еднаш , впивајќи ја со погледот. Гледаше еден дух од своето минато . Девојката што мислеше дека е мртва и никогаш повеќе нема да ја види стоеше пред него...
No comments:
Post a Comment