Нејзиното отсуство

И неа веќе ја нема. Замина, изчезна , како сакате наречете го тоа. Вистината е дека повеќе не знам каде е . што прави , дали сеуште ја има таа заслепувачка насмевка на лицето што и ноќта ми ја претвора во ден . А јас еве сум , со чаша наполнета до врв со некое евтино виски , со солзи во очите и некоја збунетост која се раѓа во градиве и се шета онака немирно до моето срце. И не знам зошто се чувствувам вака одвратно како да ми се распаднал целиот свет. Другар ми вика дека сум ја сакал, но што всушност е љубовта !? Ова ужасно чувство на немоќ и тага кои доминираат во мене , како да се натпреваруваат кој ќе победи. Па ,ако ова е љубов тогаш подобро човек да не биде заљубен. Да ти кажам искрено , ми недостасува. Не знам зошто сега , но сакам да ја видам уште еднаш , да ја помилувам нејзината долга свилена коса, да се загубам во тие очи кои секогаш блескаа со тој неспоредлив пламен. Ми недостасуваат дури и кавгите, начинот на кој ќе гледаше бесно во мене сакајќи да ме убеди во право , кога ќе рецитираше некои книги кои никогаш не сум ги слушнал  и ќе дискутираше за Пакистан, Ирак, Туркменистан како да е роден политичар и што треба да се стори. 

Но, искрено јас сум виновен што замина. Чудно е знаеш, како го цениш присуството тогаш кога ќе се соочиш со отсуството. Никогаш не и кажав дека ми значи , цел живот за мене беше забава. Мислев дека се шегува кога ќе ми кажеше дека нема да биде вечно тука , покрај мене да си игра некои детски игри кои таа не може цел живот да ги разбира. Сега кога ја нема,сфаќам дека била искрена. И сфаќам колку ми недостасува. Знаете,човек не знае колку има се додека не го изгуби. Или можеби намерно се преправа дека не забележува. 

Што е најтрагично и да ја видам ,повторно да биде моја повторно би продолжил со истите игри и не би и признал дека ми недостасувала и како што вели другар ми дека ја сакам. Знам дека треба, но инаетот и гордоста се посилни од мене. Затоа ќе ја пуштам да си оди, да биде среќна кога знам дека покрај мене никогаш нема да го добие тоа што го заслужува. Можеби треба да сфатам дека не ја заслужувам. Но,тоа нека биде друг ден. Ја допивам чашата виски и наздравувам на воздухот кој ме опкружува. За неа, за отсуството кое ме боли и за оваа чудна болка која велат дека е скршено срце. Да биде среќна и да ме заборави. А јас знам дека ќе ја паметам секогаш. И во оние пијани моменти секогаш ќе сакам да и признаам дека ... па ете ја сакам.