Сакам да го вратам времето назад, да ги повратам сите оние зборови изговорени во стадиум на бес. Сакам да им кажам на сите колку ми значат, за прв пат да проодам под сјајното сонце без никаква маска на лицето и со целосна и отворена искреност. Не сакам повеќе да се кријам , сакам јас повторно да бидам јас.
Но,ме нема. Ова не е реалноста , загубена сум во чудно искреиран сон. Сепак,знам дека не е сон. Го чувствувам тоа во срцево кое трепери, на мојата наежена кожа, во стравот што ми ги шири зениците , чувството на страв кое ме парализира и ми забранува да чекорам напред. Само што напред не постои.
Шокот се шири низ моето тело, речиси можам да почувствувам како крвта ми пулсира во вените . Чувствувам вртоглавица додека гледам во далечината пред себе која реално знаев дека не постои. Се наоѓам во бела просторија, но не од оние типично обоени затворени простории ,туку некаде надвор , во некоја шума, само што нема ниту дрвја, ниту сино небо. Ги затворам очите за миг, очекувајќи да се разбудам и длабоко воздивнувам. Но, кога внимателно го отворам десното око,сфаќам дека само се залажувам сама себе. Се наоѓам на некое непознато место, со чист хаос во мислите кој се обидувам да ги средам.
Последното нешто на што се сеќавам е расправијата со Андреј ,а потоа... Едноставно,следи некоја дупка во помнењето и на крај пронаоѓањето на себеси заглавена во оваа лошо смислена сцена. Хахах. Не знам кој го прави ова, но кој и да е дефинитивно има лоша смисла за шега. Се обидувам да се сетам на нешто од она што мајка ми го објаснуваше што го правеле на часовите на јога, но попусто . Ми се чини дека имам некоја ужасна дупка во помнењето што веројатно тешко дека ќе се излекува. Единствено позитивно што го пронаоѓам во целата оваа ситуација е што барем знам дека се викам Даниела, нагаленo Дани и сум женско. Но, тешко дека тоа може да даде некаква утеха во целата оваа ситуација.
Во тој миг забележувам нешто друго помеѓу целата светлина.Ги гледам луѓето околу мене, деца, возрасни луѓе,во најразлични форми и расположенија. Некои задоволно разговараат како да се познаваат цел живот, ниту малку зачудени од местото во кое се наоѓаат,како ова да им е секојдневние. Дури го забележувам тоа расположение,како сите да се најдобри пријатели, насмеани лица и навидум среќна околина во која живеат. Но, кога ќе погледнам подобро ги гледам и тие загубените како мене кои не знаат каде се наоѓаат , ниту што се случува. Како оддеднаш да се телепортирани на ова чудно место каде што не постои ништо и никој посебно. Кога не би се познавала себеси , би помислила дека ова се само халуцинации, но сето ова е толку реално. Чудно е, како да сум овде,а сепак дел од мене не се чувствува дека припаѓам овде. Срцето ми чука забрзно , додека се обидувам да направам еден чекор до едно девојче на моја возраст која задоволно го гали своето куче и изгледа среќна што е овде. Но,пред да стигнам до неа таа изчезнува,како да била само дело на некој магионичар. Или , можеби е вистина тоа за халуцинацииите!?
Но,ме нема. Ова не е реалноста , загубена сум во чудно искреиран сон. Сепак,знам дека не е сон. Го чувствувам тоа во срцево кое трепери, на мојата наежена кожа, во стравот што ми ги шири зениците , чувството на страв кое ме парализира и ми забранува да чекорам напред. Само што напред не постои.
Шокот се шири низ моето тело, речиси можам да почувствувам како крвта ми пулсира во вените . Чувствувам вртоглавица додека гледам во далечината пред себе која реално знаев дека не постои. Се наоѓам во бела просторија, но не од оние типично обоени затворени простории ,туку некаде надвор , во некоја шума, само што нема ниту дрвја, ниту сино небо. Ги затворам очите за миг, очекувајќи да се разбудам и длабоко воздивнувам. Но, кога внимателно го отворам десното око,сфаќам дека само се залажувам сама себе. Се наоѓам на некое непознато место, со чист хаос во мислите кој се обидувам да ги средам.
Последното нешто на што се сеќавам е расправијата со Андреј ,а потоа... Едноставно,следи некоја дупка во помнењето и на крај пронаоѓањето на себеси заглавена во оваа лошо смислена сцена. Хахах. Не знам кој го прави ова, но кој и да е дефинитивно има лоша смисла за шега. Се обидувам да се сетам на нешто од она што мајка ми го објаснуваше што го правеле на часовите на јога, но попусто . Ми се чини дека имам некоја ужасна дупка во помнењето што веројатно тешко дека ќе се излекува. Единствено позитивно што го пронаоѓам во целата оваа ситуација е што барем знам дека се викам Даниела, нагаленo Дани и сум женско. Но, тешко дека тоа може да даде некаква утеха во целата оваа ситуација.
Во тој миг забележувам нешто друго помеѓу целата светлина.Ги гледам луѓето околу мене, деца, возрасни луѓе,во најразлични форми и расположенија. Некои задоволно разговараат како да се познаваат цел живот, ниту малку зачудени од местото во кое се наоѓаат,како ова да им е секојдневние. Дури го забележувам тоа расположение,како сите да се најдобри пријатели, насмеани лица и навидум среќна околина во која живеат. Но, кога ќе погледнам подобро ги гледам и тие загубените како мене кои не знаат каде се наоѓаат , ниту што се случува. Како оддеднаш да се телепортирани на ова чудно место каде што не постои ништо и никој посебно. Кога не би се познавала себеси , би помислила дека ова се само халуцинации, но сето ова е толку реално. Чудно е, како да сум овде,а сепак дел од мене не се чувствува дека припаѓам овде. Срцето ми чука забрзно , додека се обидувам да направам еден чекор до едно девојче на моја возраст која задоволно го гали своето куче и изгледа среќна што е овде. Но,пред да стигнам до неа таа изчезнува,како да била само дело на некој магионичар. Или , можеби е вистина тоа за халуцинацииите!?
Во тој момент како да се враќа некој дел загубен од мене. Зениците ми се прошируваат,почнувам потешко да дишам и пред очите повторно се одвива онаа сцена која до пред некој момент беше блокирана. Повторно ја преживувам несреќата, автомобил кој го вози пијан возач и не гледа ништо пред себе,само тој кој вози со некоја 120-та брзина во своето ново БМВ. Оддеднаш запирам сред улица, сретнувајќи го својот исплашен израз на лицето во неспретноста и изнанеденоста на возачот додека се обидува да закочи затоа што му е црвено. Но,знам дека е доцна да се запре. Нешто ми го кажува тоа, како некој шепот од друга страна непозната за мене. За момент летам,го чувствувам воздухот како ми ги потхранува сите мои скриени желби. А тогаш го чувствувам само падот и едно последна воздишка која испарува од моето тело и се соединува со воздухот околу мене. И потоа празнина...
Паѓам на подот , затоа што не знам како да го наречам белото пространство што ме опкружува. Чувствувам како срцето забрзно ми чука, како очите ми се полнат со солзи. Ова ли е рајот !? Гледам околу себе,чувствувајќи се толку празно и поразено,без сите мои желби и чувства. Како ова да сум јас, а сепак не сум јас,како да сум ја загубила душата попат иако пореално би било да сум го загубила телото. Ги гледам луѓето околу мене, весело расприкажани и уживајќи во некоја весела дискусија, некои од нив моментално изчезнуваат. Ги затворам очите и се предавам на очајот. Низ лицето ми течат солзи, усните ми се суви и се чувствувам исцрпено. Главата ме боли и тогаш го рацете пронаоѓам парче хартија,внимателно свиткано.
Полека го отворам, чувствувајќи ги последните зраци надеж кои се раѓаат во мене. Но,останувам со подзината уста кога на листот гледам само стрелка која покажува кон десната страна. Се вртам натаму и се соединувам со светлината која надеднаш ме опкружува. Се обидувам да се помрднам,но не можам/ Ги затворам очите и се препуштам на непознатите звуци,некоја игра на бои и некоја непозната песна која ме следи. Кога се осмелувам да ги отворам очите полека, речиси не можам да се помрднам. Ме боли целото тело,прикачена сум на најразлични апарати и тешко дишам. После моменталниот шок сфаќам дека сум во болница. Немам сила да мислам, но ја чувствувам радоста која го исполнува моето тело затоа што сум на некое познато тело. Жива сум...
Никогаш овој факт не ме радувај како сега. Се плашам да ги затворам очите затоа што не сакам да се вратам на она страшно место. Следниот момент сум опкружена со доктори кои ми поставуаат најразлични прашања и се обидувам да ги следам. Чувствувам болки кои полека ме отрпнуваат, но исто така знам колку животот е убав. Една насмевка ми се појавува на лицето , иако знам дека изгледам најверојатно ужасно, се чувствувам како најсреќната личност на светот. Полека ја стегам десната рака во која повеќе не е тоа чудно ливче кое ме врати назад. Овде сум,во реалноста , во мојот прекрасен живот и покрај сите негови недостатоци. И болницата никогаш не ми изгледала пореална и поубава. А во моментот тоа и како е голема утеха за мене...
No comments:
Post a Comment