Во животот многу малку нешта ми пречеа. На пример, ми пречеше кога во весник ќе прочитав за некој бомбашки напад во кои загинале невини лица, ми пречеа војните и непотребните жртви,фактот што многу деца немаат доволно храна или пијат загадена вода,некои деца се присилени да го напуштат училиштето или уште полошо да се венчаат за некого што не го сакаат и никогаш не го сретнале...
И сето ова, го презирав, ме правеше мала и немоќна и го одразуваше вистинскиот свет. Не ми пречеа некои обични работи,доджот кога немав чадор и ги носев новите балетанки, таксистот да ми земеше повеќе пари од потребното или да ми избегаше автобус пред очи.Не ми пречеа ниту сите девојки што се вртеа околу Стефан, ниту фактот што тој имаше афери со половина од нив. Нашата врска никогаш не беше карактеризирана како нешто сериозно,па веројатно и затоа не се грижев многу за тоа. Па,дури и кога ја раскинав врската не почувствував ништо,беше уште еден ден од многуте кои едноставно ги бележев со моето чудно сфаќање на светот.
Па,којзнае можеби еден ден ќе завреам на мисија во Сирија и ќе се борам за она во кое верувам. И самите тие мисли раѓаа надеж кај мене, тоа преставуваше вистинска љубов. Не си дозволував да ми пречат такви мали ситници,едноставно беше подобро да се мисли на поголемите планови.
Но,кога го запознав Даниел се промени се,иако од почетокот изгледаше како нормален почеток. Сепак,кој би помислил дека прв пат во животот ми беше грижа што ќе облечам на нашиот прв состанок,дали ќе му се допаднам и што ќе мисли за мене. И пред да се разбудам и да ја сфатам опасноста зад таа блескава холивудска насмевка и небесно сините очи,бев на втор состанок,па на трет...
За прв пат ми пречеше нешто друго што не се светските проблеми.Ми пречеше тоа што ми е грижа што мисли за мене,што ме убедува со една насмевка и срцево потпаѓа на неговото влијание.Па,дури и светов доби некоја чудна розова боја покрај него,како претходно ништо вистински да не постоело.Ми пречеше што го чекав неговиот повик нетрпеливо кога ќе ми кажеше дека ќе се јави или ќе си го фатев сопствениот одраз во огледалото додека разговарам со него и си играм со косата.Не сакавда го гледам во близина на други девојки,ми пречеше иако не можев да објаснам зошто. Му најдов многу мани,но очигледно посилни беа оние јаките страни затоа што обожавав да бидам покрај него и онака без срам додека се шетаме да ме држи за рака и да ме бакнува.
Мислам,светот тонеше во депресија,сиромаштија и војна а јас си создавав љубовна прикзна. И што е најсмешно,тоа ама баш ич не ми пречеше. Само ќе ги обвиев рацете околу неговиот врат и ќе потонев во тој чуден свет на среќата.
Но,мислам дека најмногу ми пречеше тоа што меѓу неколку испушени цигари,во димот кој испаруваше од неговата уста се формираа зборови кои не очекував да ги слушнам - Те сакам. И беше целосно искрен,го прочитав тоа од неговите очи толку јасно што се исплашив. За миг ми се причини дека ги чувствував и пеперутките во стомакот.Не ми пречеше што ми кажа дека ме сака, напротив летав во облаци затоа што тој ја донесе убавината на светот во таа нејасна форма што ја викаат љубов. Ми сметаше мојата реакција, тоа што не ми кажав како се чувствувам јас, туку едно скапано Фала, како да ми понудил јаболко а не да ми соопшти нешто толку важно.И не се налути,ниту очите ја променија таа нијанса на љубов која се криеше помеѓу тие два океана кои ми станаа немир.Ме однесе дома,ме бакна , ми се насмевна на оној познат начин а јас само посакав да изчезнам.
Каков е тој одговор Фала по ѓаволите!?
Како да сум бесчувствителна кучка.ледена кралица чие срце не го растреперува ни еден љубовен исповед.Во тој момент се мразев себе, моите идеали па дури и тој глупав израз на девојкана која зјапаше во мене од огледалото. Единствено,можев да се презирам себеси и да удирам во ѕидот со тупаници не чувствувајќи ја болката.
И мислам тој ден се измени се. Или беше некој нов почеток. По некој ден му кажав на Даниел дека и јас го сакам и за прв пат се чувствував целосно во неговата прегратка со срцево кое трепереше и се смееше со мене. Во тие моменти , кога ќе ме бакнеше и ќе запреше светот за мене ,научив дека промените доаѓаат од срцето. и некогаш првиот чекор е да ги оставиш своите стравови и да се препуштиш на среќата. Затоа што Даниел ме научи дека среќните луѓе го менуваат светот. А тука некаде сум и јас...
No comments:
Post a Comment