Влегувам во кафичот самоуверено како и секогаш, со поглед снимајќи ги луѓето што се внатре и самиот амбиент. Насмевката ми е повторно нацртана на лицето, го барам мојот другар кој којзнае каде се збутал. Забележувам дека ми мавта и сигурно се приближувам кон него, свесен дека неколку девојки се кикокат кога поминувам покрај нив. Им подарувам една од оние мои шармерски насмевки и се поздравувам со Игор кој пие капучино.
-Здраво, другар.- Се спуштам на столчето и ја соблекувам кожната јакна. Сепак, нашол добро место.
-Како по обичај касниш. -Игор ми одвраќа сериозно. Погледнува во мене, како да сака да ми каже дека не можам да живеам така несериозно. Да, да истите лекции што ги слушам целиот мој живот. Ништо се нема променето.
-Е добро де брат. Не каснам многу. -Слегнувам ноншалантно со рамениците. Го вадам Ајфонот и паричникот од џебот и ги оставам на белата маса. Пријатен кафич, амбиент на ниво како секогаш. Во позадина ја слушам Juliet и некоја насмевка несвесно ми бега на лицето. Ете што може да ти направи една девојка.
-Не бе брат. Само четириесет минути. А јас ќе си дремам тука како некоја будала, кога сите девојки гледаат во мене прашувајќи се која ме откачила. - Ми подарува една ладна насмевка. Не можам да не се насмеам, а Игор ми враќа со среден прст.
-Добро, се извинувам. Но,капучино? Што ти е со изборот? -Поткревам веѓа и чекам реакција. Игор ми е најдобар пријател, слободно можам да го наречам и свој брат.
-Еееј, мали дај не се закачај гледај си за тебе. И да си знаеш на детоксикација сум. Од петокот со тебе на журката, мислам дека цел свет се врти.
-Но, знаеш дека земјата се движи.
-Оди по ѓаволите. -Ми се насмевнува задоволно. Ја повикува келнерката и погледот ми се замрачува.
Се спуштам пониско на столот надевајќи се дека нема да ме забележи, но тоа е невозможна битка затоа што токму таа доаѓа да ја земе порачката.
-Даниел. -Гледа остро во мене. Искрено, згодна е, со белата кошула која е едно копче преотворена, долгите нозе и таа руса коса.
-Каролина.- Одвраќам со некоја чудна насмевка. Што ми требаше да ја сретнам!?
-Гледам дека си добар. Да не го изгуби бројот па не ти текна да ми се јавиш? - Ги прекрстува рацете а бујното деколте ми го одзема дополнително здивот. Со раката преминувам низ косата и гледам во неа.
-Телефонот... Ми се расипа. -Го земам Ајфонот, како некое средство за бранење. Вистина е дека не сакав да и се јавам. Беше тоа една вечер (една прекрасна вечер, да си се поправам) , но толку.
-Хм... Како и да е.- Превртува со очите, свесна дека лажам. -Што да ти донесам?
-Едно Нескафе би било добро. - Го забележувам Игор кој одвај се воздржува да не се прсне од смеење и му давам еден строг поглед.
-Веднаш. -Ми одговара Каролина, гледа во мене со тој заводлив поглед. И одвраќам со некоја насмевка и кога заминува конечно доаѓам до здив.
-Да не си прозборел. -Му се заканувам на Игор кој веќе задоволно се смее.
-Не,нема. -Мавта со рацете во обид да дојде до здив.
-Човече, не стапнувам во кафичов веќе. -Отсутно мавтам со главата. Ете, еден ден ти се враќа тоа што си мислел на времето дека си Казанова.
-Тогаш мислиш ќе ти остане некој кафич? -Игор ми се смее додека го пие капучиното.
-Па и ти,па и ти. -И јас се приклучувам во смеењето.
Каролина брзо доаѓа и го носи кафето притоа навалувајќи се малку повеќе од пристојното до мене. Погледот ми бега повторно кон деколте кое е упатено за мене и тие заносни зелени очи.
-Фала.- Кимнувам збунето, чувствувајќи ја кнедлата во грлото.
-Повели и друг пат. -Ми намигнува и ми подава ливче хартија. -И гледај да не го загубиш.
Отсутно кимнувам со главата и гледам во неа додека не се изгуби позади шанкот. Дали сум само јас или атмосферата во клубот штотуку се вжешти?
-Братче, ти си ми идол. -Игор ми подава рака.
-Кој идол, те молам. -Збунето одмавнувам со главата, но сепак се ракувам. -Знаеш...
-Што? -Гледа збунето во мене. Во позадина ја слушам Monster од Imagine dragons и повторно се јавува таа насмевка на лицето. Што е со мене, да не ме фатил некој вирус?
-Ова и е омилена песна. -Зборовите излегуваат од мене, пред да сфатам дека сум ги изговорил на глас.
-Молам? -Игор со смеење гледа во мене пришто речиси се засркнува со капучиното. -На кого тоа?
-Знаеш, на девојката што ти кажував од факултет.Писателката...
-И што со неа?
-Ништо, брат. Ми се допаѓа. И ова и е омилена песна.- Слегнувам демек ноншалантно со рамениците, обидувајќи се да изглумам дека ми е онака сеедно.
-Чекај, чекај. Да се вратиме на муабетов пак. Онаа убавата девојка што ме запозна со неа пред две недели? Со долгана коса? -Игор гледа заинтригирано во мене, а јас сакам да пропаднам во земја и да се проколнам себеси затоа што ја споменав.
-Е таа бе брат.
-Е добро, што со неа? -Игор гледа заинтригирано во мене, очигледно на планира да остапи се додека не му кажам се. Воздивнувам и гледам отсутно во неа. Што ми треба да се втерувам во вакви проблеми.
-Ништо. Ти кажав за песната.
-А за свиѓањето?
-Па, убава си е. Што да и правам сега? -Слегнувам со рамениците, демек тоа е се. Сериозно? Да не се свртел денов против мене?
-Знам дека е убава,но не ми менувај тема. Што имаш со неа? Ајде, сега пред мене извади го валканиот веш.
-Што ти е со изразиве, од која книга ги ископа?
-Сигурно не од нејзината.
-Сигурно. -Одговарам и одмавнувам со главата.-Брат me заеба Арсенал вчера. 6-3 изгубија. Дваесет и пет илјади ќе фатев.
-Па, ти на нив си нашол да уплатиш. И не ми менувај тема, не те бива за тоа. Кажи ми подобро што со девојката. Има нешто со неа?
-Сеуште ништо.
-А значи планираш да има!?
-Не знам.
-Што не ја покани на кафе?
-На кафе? Те молам, ќе ме отера кај што не треба. Учи биофизика. За магнетни полиња, спроводници и не знам уште што.
-Хахахахаха. -Игор задоволно се смее. -Па,учи и ти со неа.
-Мораш да ме заебаваш или не си жив.- Одмавнувам со главата демек со неверување.
-За тоа сум ти тука, брат. Ајде, кажувај. Зошто не одиш до кај неа? Или девојката те сопира?
-Мислиш ми е гајле за девојката? Немој да не ја почнуваме таа тема.
-Зошто не му раскинеш на девојчето? Се надева за џабе.
-Затоа што кој ќе ја слуша мајка ми. Знаеш каква е, па уште испрашување ми фали за тоа што ми е на мене и кај ми лета паметот. -Превртувам со очите.
-Е добро де. Мајка ти ќе ти го диктира животот. Не си мамин син.
-Ај,ај сега па и ти. А пред мајка ми -Да, тетка Весна. Во право сте. Како маченце предеш пред неа.
-Те расипала нешто девојката.
-Оди по ѓаволите. -Му покажувам среден прст и се смеам. -Иако, имаш право. Ќе одам кај неа. Сакам да ја видам.
-Демек оддамна ја немаш видено. Од вчера.
-Е добро, мора да се прослави нејзиниот роденден како што треба. -Ја облекувам кожната јакна. и го ставам мобилниот во џебот од фармерките.
-Еј, еј. Јас како ќе се враќам дома? Ти си ми превоз, забораваш? - Игор гледа во мене, со таа скриена насмевка.
-Дај не го дрви сега. Еве ти пари, изнајми ако сакаш автомобил. -Му оставам пари и си заминувам пред да му текне уште нешто или да се заебава со мене за некои теми или поконкретно за оваа со девојката за која не сакам баш да разговарам. Ја палам црвената Шкода и се погледнувам во ретровизорот пред да се вклучам во сообраќајот. Добро е. Ја имам нејзината адреса, ми ја даде другарка и. Знам дека е сама во станот, ми кажа само таму може да учи. Се смеам на себеси, затоа што на кој би му текнало дека еден ден и јас ќе трчам по некоја девојка и таа ќе буди вакви чудни насмевки кај мене. Сонцето свети, иако е прилично ладно, на само ми дава оптимизам додека пуштам радио Антена 5 и ги глушам Рудиментал и Емили Санде. Добра песничка. Се обидувам да се отпуштам, затоа што оддеднаш ми станува жешко и ги отворам прозорецот. Пронаоѓам слободно место за паркирање и се качувам по скалите набрзина затоа што ме мрзи да го чекам лифтот за до трети кат. Ѕвонам на вратата, надевајќи се дека не заминала некаде на прошетка.
-Еееј. -И се насмевнувам задоволно, додека таа гледа збунето во мене.
-Еј. -Изненадено ја поткрева веѓата, а јас само мислам колку искрено сакам да ги вкусам нејзините усни и тој врат.
-Нема да ме поканиш?
-Влези. -Ми одговара сеуште збунето.
Ја соблекувам јакната и патиките и ги оставам во претосбјето. Влегувам во дневната која е полна со маркери во жолта боја, разлетани страници со формули и подвлечени скрипти. Ги забележувам и очилата кои лежат на масичката. Зарем таа носи очила?
-Сакаш да се напиеш нешто? -Го слушам нејзиниот глас од кујната додека јас заинтригирано ја испитувам дневната.
-Може пиво. -Одвраќам несигурно. - Убав е станот. -Констатирам задоволно. Можеби треба и јас да си купам, иако мајка ми којзнае како би реагирала. Најди си работа, па прави после што сакаш со парите.
-Повели.- Ми подава ладно пиво кое совршено се слева низ грлото кое ми станало суво. -И фала.
-Нема за што. -И намигнувам и забележувам дека поцрвенува. -Како оди биофизика?
-Тешко. Ултравиолетови зраци,траснмутации и не знам уште колку равенки. -Превртува незадоволно со очите. -Повели седни. -Ми покажува кон белата софа и ја послушувам. Седнувам со неа и збунето се смешкам Како би реагирала кога би дознала дека имам девојка? Не, прашањето не е на место. Како би реагирала кога би се наведнал и би ја бакнал. Ја слушам отсутно додека ми раскажува за некои биофизички закони кои реално и не ме интересираат нешто многу, но додека таа ги кажува не изгледаат како science fiction. Се доближувам до неа, погледите ни се среќаваат и забележувам дека го држи здивот додека гледа заитригирано во мене. Ја бакнувам, уживам во мекоста на нејзините усни и парфемот кој ме опива и ме потсеќа на колачиња. Не е добро тоа, затоа што обожавам колачиња и вака лесно го губам умот.
-Даниел...
-Псст. -Се губам во нејзините бакнежи, во начинот на кој ми се предава, во мекоста на нејзината кожа додека нежно ја откопчувам нејзината кошула а таа не се спротиставува. Со секој бакнеж ми се чини го губам умот и паѓам по неа, иако го мразам тоа. Но, некако посилно е од мене.
Го бакнувам нејзиниот врат, заборавам на се и сешто, уживам во начинот на кој ми возвраќа безусловно. И тогаш телефонот ѕвони и ја расипува таа идила. Го исклучувам повикот и се обидувам да се концентрирам на неа која гледа збунето во мене. Продолжувам да ја бакнувам, но телефонот повторно ѕвони. Превртувам незадоволно со очите.
-Мислам дека треба да се јавиш. -Ми одговара сериозно и се оддалечува од мене. По ѓаволите.
Бесно гледам во бројот на мобилниот, мојата девојка.
-Ало?-Одговарам незадоволно. Како да и објаснам дека не сакам да ми врти и да ме остави на мира.
-Ало,душо. Погоди што носам моментално.
-Не знам.- Незаинтересирано одвраќам.
-Погоди.
-Имам работа.- Превртувам со очите.
-Хм... Маче, а да дојдеш кај мене.
-Добро доаѓам.
Бесно затворам, не сакам да го слушнам нејзиниот одговор. Се поздравувам набрзина и излегувам од станот, чувствувајќи се на најниско можно ниво. По ѓаволите! Возам брзо со автомобилот, не грижејќи се за свирежите, за пцуењата од пешаците и светот што ме опкружува. Ете, тоа е кога си играш. Решавам дека е време да вратам некои работи во контрола.
Михаела е пред вратата и ме чека со насмевка. Добро, згодна е, знам дека можеби сите ми завидуваат што е со мене, но не ја сакам. Не ми е интересна и ние сме различни светови.
-Михаела, готово е меѓу нас.
Половина час ја слушам како ми се дере и конечно прифаќа дека нема ништо повеќе меѓу нас. Се враќам дома со автомобилот, претпоставувам дека мама сега ќе ми држи лекции за добро однесување и за тоа како е можно да има таков кретен од син. Е добро де, јас вака сакам да го живеам животот. Низ мислите ми минува денешниот ден и таа прекрасна девојка која веројатно сега ми е лута и повторно учи биофизика. Нема да се чудам и повторно да не ми проговори. Уживам во сончевите зраци кои ја милуваат кожата барем малку и ме потсетуваат на топлината во нејзините очи. Мама ми отвора дома, затоа што клучот го имам заборавено и е во добро расположение. Чудно...
-Здраво сине. -Ме бакнува во образ и искрено очекувам да ми каже дека имаме гости.
-Здраво мамо.-Одговарам намуртено, очекувајќи го викањето затоа што дома нема никој друг.
-Добро е што и раскина на Михаела. Не можев да ја смислам девојката.
Изненадено кревам веѓа и ми се чини светот ме удира во лице и ја губам свеста. Збунето се смеам, чувствувајќи дека не знам ништо за жените. Е добро де, сериозно нека напише некој некоја книга за тоа како размислуваат жените и зошто кажуваат едно кога мислат друго. Најди му крај на светов те молам.
Подоцна си лежам во креветот и незадоволно слушам музика кога ми стига порака на мобилниот од Игор за некој си текст што таа го напишала. Срцето ми се стега, прашувајќи се за што е. Се смешкам додека читам и некое чудно чувство на надеж се раѓа во градиве. Се обидувам да го блокирам, но насмевката ми е залепена на лицето. Којзнае, можеби и Казанова може да стане дечко за една девојка. Ги затворам очите и мислам на неа. Исцрпен сум, ми се чини дека денов трае повеќе од вообичаено. Нејзиниот лик ми испловува пред очите и знам се што треба да знам. Месечевата светлина не е ништо во споредба со неа. И сега го сакам целиот универзум и сета светлина, иако таа ќе ми каже нешто од нејзин физички аспект што го учи. Се смеам на себеси, губејќи се во боите кои играат на прозорецот од мојата соба. Тоа е игра на светлина бе будало. Е добро де. Не мора да знам се. Го земам мобилниот и дремам на Фејсбук надевајќи се дека ќе ја најдам уклучена. Но, не е веројатно повторно учи. Го препочитувам текстот и се смеам на зборовите. Ќе ја биде малава. Уште да ме погледне мене и доста е. Слушам долу како мама и тато се смеат со гостите и се губам веднаш во музиката што ја пуштам во слушалките. Насмевката повторно ми игра на лицето и повеќе реално не знам дали сум јас истиот или некој друг лик. Е добро де, мозоку запри да работиш еднаш. Ги затворам очите и конечно се препуштам на мирот. Добра ноќ...
No comments:
Post a Comment