Збогум...

Сфатив конечно. Можеби ми требаше долго време, но сега знам. Ти и јас не сме создадени еден за друг, јасно е тоа. Би сакала да биде поинаку, да можам да кажам дека како во романтичните филмови и покрај се ќе завршиме заедно, дека спротивностите се привлекуваат, но верувај време е да се вратиме во реалноста. Ти си само една трага од лош парфем на кошулава кој брзо се губи, една солза која се слева на лицето и се меша со дождот. И верувај некогаш тоа беше се што сакав. Сеуште е... Но, доаѓа време кога човек се менува, созрева како сакаш наречи го тоа. Ние... Ние не сме еден за друг, не затоа што сме различни, не затоа што не чувствуваме ништо еден за друг туку се држиме до таа болка која не повредува и полека уништува. Ја гасиме љубовта со оваа болка која безмилосно ги стега градиве. Верувај, сакам да биде поинаку, да можам и небото да го обојам во некоја розова нијанса која ќе влее насмевка на твоето лице, но реалноста не треба да чепка, затоа што само можеш да се изгориш. Затоа велам збогум пред да биде доцна. Пред да нема да можам никогаш да заминам од тебе. Без разлика што срцево ќе се скрши на илјада парчиња а солзиве ќе бидат знак на слабост.