Се сеќаваш?

Се сеќаваш, зарем не? Се сеќаваш на првото здраво и последното збогум? Се сеќаваш ли на првата насмевка и последната!? Се сеќаваш како ме гледаше оној прв пат, чувствував како светот се поместува од својата вообичаена точка а срцето ми беше исполнето со топлина? А се сеќаваш ли на погледите оној последен пат, оној пат кога ни самите не знаевме дека ќе биде последен, но некако се чувствуваше уште тогаш!?  Како загубени, со солзи во очите и таа празнина која никако не можеше да се опише, како ѕвездите да ни беа на дофат, а кога можевме да посегнеме по нив повеќе не бевме заинтересирани за нив... Се сеќаваш на ова сопствено самоуништување што си го приредивме, неспособни да се вратиме на почетокот на среќата... А сега седам овде, некаде и никаде и знам дека не се сеќаваш. Си заборавил затоа што секогаш го одбираш полесниот пат...

Знаеш, заборавив... Поточно никогаш не научив дека понекогаш едноставно после ставена точка приказната завршува. Се надевав дека можеби, не е таму крајот, како би било крај кога не завршува среќно. Си мислев дека веројатно животот згрешил, тука требало да се стават три точки. Му верував на срцето, го запирав разумот и трчав по среќата како мало дете кое трча по балонот кој лета некаде подалеку од мене. Верував дека јас можев да го стигнам и дофатам, дека среќата беше тука за оние кои се бореа за неа. Знаеш, ќе го прегазев и достоинството, верувајќи дека вреди. А не вредеше...

Едноставно, можеби животот бил во право кога си ја ставил таа точка која значеше крај. Можеби едноставно, јас не припаѓав никогаш во таа приказна.

Но, еден ден се будиш. Не е важно повеќе ни кога, времето избледува пред очиве и станува само необјаснива одредица до која човек не може да стигне. Останува само таа вистина од животот на која цело време си и зјапал во очи а не си сфатил дека била пред тебе. Можеби, не е ниту важно да ја пронајдеш таа единствена вистина. Некогаш мислеше дека е. Некогаш само сакаше да лежиш во нечија прегратка, да си игра со твојата коса и да ти раскажува за сопствениот ден. Некогаш само сакаше да погледнеш некого кој секогаш бил покрај тебе, да се насмееш и да знаеш дека ќе имаш некој кој ќе биде покрај тебе во најтешките денови. Некој кој ќе те прегрне, ќе те бакне во челото и ќе ти покаже дека можеби светот и не е толку суров. Но, знаеш подоцна тој ќе биде оној што ќе го сруши твојот свет и ќе те остави со цигарата во рака, со расплакано лице и уништена маскара, со чаша пиво и неуредна облека. Ќе гледаш во ѕвездите и ќе се прашуваш каде завршува таа болка која истовремено те уништува и те тера да влезеш во некои носи темни предели во кои ја бараш сопствената мудрост. Можеби, ќе се обидеш да се увериш, можеби едноставно се' ќе се промени. Можеби, тој ќе се промени и се' ќе се врати како што било. А сепак и сама знаеш дека нема да биде...

Чекориш по тој трнлив пат во потрага на изгубената мудрост и животна радост. Неколку пати се вртиш назад, надевајќи се дека можеби некој ќе те прегрне околу половината, ќе те повлече кон себе и ќе ти покаже дека значиш, дека си вредна некому. Ќе ти треба долго време додека научиш дека не ти е потребен никој да ти покаже колку си вредна, освен самата ти. Нема да има никој, освен таа тишина. Ќе стигнеш на она место кое во мислите си го нарекла ваше, ќе ја осетиш само темнината и тие спомени штом ќе ги затвориш очите. Повеќе ги нема тие двајца среќни кои веруваа дека можеби можат да го променат светот, сега се на различна страна која знаеш дека никогаш нема да се спои. Би немало ниту смисла...

Во право биле, едноставно еден ден станувате само странци со најубави сеќавања кои истовремено те прават среќен и те уништуваат. Можеби... Се останува на тоа можеби, но знаеш и деновите што минуваат го бришат секое можеби и ја рушат надежта...

Се сеќаваш ли? На оние странци кои едно време си беа се!? Оние кои се држеа за рака и се гледаа како светот да почнува во очите на оној другиот?  Оние кои се смееја без разлика што другите ќе помислат за нив? Оние кои си ги кажуваа тајните и си ги бришеа солзите... Оние кои се сакаа повеќе од сите, а никој не знаеше. Оние кои разговараа за иднината и се смееја за можностите. Оние кои го гледаа светот во едно поинакво ниво. Се сеќаваш на онаа на која ќе и се јавеше кога ќе ти беше тешко и на која можеше да и кажеш се? Сеуште е тука и покрај се, го чека тој повик... Најверојатно си заборавил... Се однесуваш како да си заборавил барем. Знаеш, дури и по сето ова не можам да научам да ставам крај. Можеби затоа што сеуште верувам дека постои тоа наше МОЖЕБИ... Затоа што не сакам да станеме странци кои по долго време ќе се сретнат и ќе се разминат без зборови. Можеби затоа што ја сакам нашата иднина. Се сеќаваш? 

Спомени со лице на туѓинец

На крај се' се сведува на почетокот. На крај само седиш во затемнета просторија, со солзи во очите и со искривена линија на лицето, додека спомените светкаат во темнината. Душата само ја бара таа мала утеха што ја носеше почетокот, иако и самата се прашуваш од каде точно почнуваше почетокот. Испушташ тешка воздишка, прашувајќи се што корист имаш од вистината? Се обидуваш бесно да ја оттурнеш болкава од смаленото тело, но никако да попушти, ти се чини се зашила за тебе. А некаде во близина на овој град, се наоѓа една личност со лице на туѓинец кој некогаш ти ги будел најубавите спомени и ти ја дарувал најискрената насмевка...

Само што сега те оставил да се бориш да дишеш додека ги голташ врелите солзи и ги стегаш рацете во тупаници. Во куферот некаде изгубен во испревртениот стан се наоѓаат сите тие изгаснати ѕвезди кои сега станале прашина. Таму се тие спомени кои истовремено се и најголема утеха и лага. Можеби, никогаш не било вистина, само мој колаж од слики што мозоков ги искреирал во некоја борба со времето кое се губи како прашина во вениве. Стигнува болката до срцето и таму се вгнездува, небаре изгубена од секој поглед - а секогаш толку блиску до тебе иако не признаваш. А сепак, можеби и болката е тоа што е доказ дека понатаму живееш, додека осаменото небо те набљудува во таа сопствена темнина. Се плашам да ги уклучам светиклите, небаре ќе се соочам со фактот дека останала само таа празнина, ниту мирис на парфем, ниту некое заборавено догорче од цигара, ниту некоја желба загубена во тие чудни илузии...

Чудно е како се вкрстуваат патиштата на луѓето. Иронично како наеднаш се разидуваат, оставајќи зад себе само палета на бои кои претходно не си бил свесен дека ти биле постојано во присуство. Знаеш, еден човек како да станува мастило кое ти се впива во кожата после трајна тетожава и никако не можеш да ја остраниш. Така душата ти останува испразнета, со тој белег од нечие име кое се вкоренило и станало дел од тебе иако не си бил никогаш свесен за тоа. И можеби, некаде во темнината ќе те дочека некоја светлина од некој ваш спомен. Или ќе продолжите да се гледате како странци во некој ќош, неспособни да се вратите во онаа позната прегратка од која кожата ти се наежува, се чувствуваш како цел живот да си го барал тоа место. А потоа уморно, го замолуваш да си оди затоа што љубовта повеќе станува уништување наместо среќа...

А среќата си ги спакувала куферите од овде и не обрнува внимание на тие молби да остане. Ја оттурнува раката што си ја подал за да се извлечеш од дното и те враќа на самиот почеток. Со едно лице на кловн кој со времето метаморфозирал во нешто одвратно што се вкоренува во нервоните и ја менува засекогаш нивната структура. Знаеш, нема назад. Но, искрено се прашуваш и кое назад го очекуваш...

А сите приказни го имаа оној совршен крај...

Го отворив прозорецот и седнав на работ на масата што  пред некое време ја критикував заради својата несоодветна положба и чувството за практичност што самата си го имав наметнато. Збунето се изгубив во мсечевата светлина, гладно борејќи се за ладниот воздух кој очајно ми требаше. Ја откопчав кошулата, за момент воопшто не чувствувајќи го ладното. Го измазнив црното здолниште и со солзи во очите ги фрлив штиклите што несомнено совршено ги издолжуваа моите нозе вечерва. Требаше да изгледам на најпреставително можно ниво и го изведов тоа. 

Само никој не ми кажа дека после тоа следува оваа празнина и осаменост.

Седнав на подот, еден момент подолго загледувајќи се во совршено црните нокти. Ми фалеше вино. Со раката преминав преку очите, бришејќи ги немарно солзите и уништувајќи ја шминката и таа мала гордост што ми беше останата. Еве сум, сама и изгубена. Што по ѓаволите сега да правам со гордоста!?

Станав од подот, чувствувајќи блага вртоглавица, како светот одеднаш да беше исполнет со светлина и тоа чудно несовршенство што повторно ја будеше оваа чудна болка во градиве. 

Вино... Ми треба вино!

Зашеметено влегов во кујната, го запалив светлото и длабоко издишав. Неговите цигари сеуште беа на работната маса, сеуште немав храброст дури ниту по цела недела да ги фрлам во кантата. Токму онаа навика што најмногу ја мразев кај него, сега предизвикуваше слабост кај мене. Ја гризнав немарно устата, ги зграпчив цигарите и го земав првото шише вино што го најдов во шпајзот. Лаптопот сеуште неотворен стоеше на работната маса.  Денес требаше да биде еден од оние денови во кои едноставно би требало да се чувствувам како светот да е мој, да бидам опиена од моќта и од шампанското кое сеуште го чувствував како се слева низ грлото, од луѓето кои разговараа со мене како да сум значајна личност, од импресиите кои не треба да ме остават на мира по објавувањето на моето првенче. Но, наместо тоа го барав него меѓу луѓето, го очекував тоа мое омилено лице да се појави од некаде  да ми честита. Го очекував и моето клише, мојот среќен крај или почеток, ја очекував таа цврста прегратка како ми го одзема здивот и тој негов бакнеж да ме запре додека се обидам да се спротиставам. А наместо тоа, го добив само ова мое разочарување...

Ја запалив цигарата, низ солзи гледајќи во жарчињата и во таа сопствена несоодветност и желба да припаѓам некаде. Желба, дека можеби некогаш човек може да биде среќен без да чувствува дека еден мал дел од срцето е поткршен. Или да ти носи толку многу спомени во една ваква осамена ноќ кога и самата месечева светлина е толку збунувачка... Кога ја нема таа единствена личност да се сложат сите парчиња и да се врати таа чудна насмевка на лицето која знаеш дека повеќе нема да ја глумиш. Се закашлувам неколку пати од цигарата и на крај одлучно ја гасам. Можеби... Чудно е како на крајот, сите несовршености се сведуваат на тоа можеби како нешто ќе се промени... Или како повторно се вртиме во кругови, надевајќи дека среќата ќе ја најдеме на истото место. 

Го земам мобилниот и веднаш ја забележувам неговата порака: 

Изгледаше совршено. И ти и промоцијата. Ти посакувам поголеми успеси. Знаеш, никогаш не би го пропуштил ова. Без разлика колку работите понекогаш ја губат смислата. Доле сум пред зградата, не знам дали да се качам. Чекам на тебе...

Набрзина ја закопчувам кошулата и немарно го бришам лицето и солзите. Ги облекувам папучите и не се погледнувам во огледалото. Го здогледувам потрпен на бандерата,со дневна брада, облечен во омилените фармерки и јакната, со цигара во рака и таа збунетост што толку многу ме потсетува на него. Погледите ни се сретнуваат и потонувам во неговата прегратка. Повторно чувствувам дека го губам здивот и немам зборови, но овојпат ништо не недостасува.

-Ти си луда. Како излегуваш вака... 

Само се насмевнувам и го бакнувам. Можеби и улогите може да се променат во тоа мое клише. Можеби и несовршеностите се она што една приказна ја прават совршена. Можеби и градот никогаш не изгледал поубаво во моите очи, иако чувствувам вртоглавица од алкохолот што денес го имам испиено. А сепак сум совршено свесна дека овде сакам да бидам. Покрај него...

И знаеш, можеби најубавите моменти се оние за кои никој не знае. Оние за кои дури и ти се сомневаш дека се вистинити, затоа што ја враќаат насмевката на лицето откако долго време не била таму. Или едноставно, кога светот почнува да избледува можеби е знак дека треба да ги засукаш ракавите и да почнеш да сликаш. Без разлика колку си лош. Без разлика дали можеби некој ќе ти се смее. Затоа што знаеш, реалноста што сам ќе ја создадеш е подобра од целата илузија што светот ти ја нуди.

My favorite hello

Remember our first hello?
The sunshine was lost in your hair,
the moment when our eyes met
there was nothing special about it
but sometimes I feel like I lost myself there.

You would say, they are eyes just like millions of others,
and yet my heart only trembled from your look,
my hands only searched for yours when I was lost in the darkness,
you were the first person I would think of
every morning and every day since I met you.

I know I never told you I loved you,
I've never told you - you were the wound I would complain about,
that emptiness inside me that was giving me nightmares...

I never told you that I loved it when you were holding my hand,
without special reason,
when you would lay on my knees and smile
like I was your angel to guide you through darkness.

I would only tell you some common stuff,
like- I want you to be always happy,
or I would wish you good night and good morning,
and would hope you would call me when you are drunk,
I would share my favorite song, hoping it will be yours favorite too.

Maybe, I would believe happy endings existed,
maybe you would hear the song from the chords of my little heart,
maybe one day...
Maybe our eyes would meet again in a crowded room,
but we will be all alone,
you will take my hand in yours
and we will travel on the moonlight shine.

Maybe I would be your favorite hello,
oh maybe, maybe, maybe...
Do you listen this despair from my heart?
Take my hand, let's go,
let's create the emptiness for us - two,
like you were mine and I was your,
One soul splitted in two bodies...

Местото на кое припаѓам

Знаеш, цел живот бараме место на кое припаѓаме. Место на кое се чувствуваме сигурно, место каде сме среќни... Некаде каде што ќе можеш да бидеш ти секогаш ти, со распуштена и лошо исчешлана коса, без шминка ниту тој неудобен градник што одвај чекаш да го симнеш кога си некаде излезена, да седнеш со чаша чај или какао на фотелјата со книга во рака, некогаш без посебна причина да се напиеш црвено вино... Цел живот ја бараме таа слобода, но да ти кажам искрено ретко кој ја пронаоѓа. Можеби сме задоволни од тоа наше удобно место во кое сме се нашле и престануваме да бараме. Се убедуваме дека сме среќни тука каде што сме, можеби не вистински среќи, но барем ни е удобно, зошто би ја изгубиле удобноста минувајќи во таа потрага која можеби никаде нема да не доведе... 

Изморено ги отворив очите, забележувајќи го Арагорн покрај мене како задоволно си лежи на своето омилено место во светот, џвакаји ја како по обичај папучата која колку и пати да ја скриев секогаш ќе ја пронајдеше. Се смеам, свесна дека можеби по неколку месеци конечно излегувам од таа сопствена криза што самата си ја приредив. Конечно не се будам ноќе сонувајќи нешто ужасно и не плачам затоа што иднината во тој момент ми изгледа безнадежна. Првото нешто што го правам наутро не е повеќе да погледнам колку е часот, ниту ги бројам минутите. Се чувствувам послободно, не посегнувам до празното место од креветот до мене и не чувствувам како срцето за момент ми се стега. Не ги затворам повеќе очите и не те замислувам тебе покрај мене, не те замислувам облечен во сивите пижами, како секое утро те набљудувам затоа што се будам порано од тебе, ги гледам пегите на лицето добиени од сончање, го следам рамномерното подигање на градниот кош, не замислувам како ми се насмевнуваш свесен дека те набљудувам и ме бакнуваш. Другарка ми, која е дипломиран психолог, ми кажа дека премногу се врзувам за такви детали. Во право е. Понекогаш ќе седнам да читам книга и ќе ми текне на некој момент кој треба да биде изгубен во редицата на спомени. Ќе ми текне како задоволно се радувавме затоа што Германија ја победи Аргентина на Светско, се сеќавам дека во тој момент чувствував дека се' во животот можеби конечно е на свое место. Знаеш, си замислував дека можеби ќе изградам свој дом, место на кое конечно ќе припаѓам. 

Го погалив Арагорн, му се насмевнав тажно додека ја остави папучата и ми ја лижеше раката. 

-Ајде, убав мој. Да те нахраниме. - Го гушнав нежно, задоволна што е тука покрај мене. 

Како по обичај ме следеше до кујната, мавтајќи го опашот изразувајќи ја среќата за храната што знаеше дека ќе ја добие. Го гледав седната на столот, со штотуку направеното кафе како ужива во својата порција. Во последно време доста ослабев, не го препознавав својот одраз во огледало. Почнав со некои нездрави навики, јадење еднаш до два пати дневно надвор, пушење по една до две кутии дневно и запоставување на социјалниот живот. Чудно е како го оставив целиот свој живот и она мое мислење дека нема да бидам една од оние разочарани и скршени само затоа што некој дечко ги оставил. Ги склопив очите, обидувајќи се да и избегам на празнината што никогаш не ме напушташе. Чудно е како оддеднаш се' станува поразлично и не се сеќаваш повеќе на личноста која си била. Како одеднаш да го губиш идентитетот, стануваш автоматски, разговараш автоматски. Се криеш од светот, исплашена дека можеби ќе те осудат заради тоа што си ранлива, што лузните се сеуште свежи. Или можеби едноставно се плашиш од моментот кога спомените ќе дојдат а нема да можеш да им избегаш. Не сакам да бидам една од оние девојки што се распаѓаат повеќе. 

Се пресосблекувам од пижамите, следена постојано од Арагорн. Во некои мали ситници како оваа безусловна љубов на мојот лабрадор сфаќам дека едноставно трагаме по погрешни работи. Ги облекувам тренерките, овојпат внимавајќи на изгледот. Последниве три месеци, го облекував она што прво ќе го најдев, книгата беше ставена на пауза, кога и да седнев ќе размислував за нас, ќе размислував кои грешки сум ги направила, ќе размислував за оние времиња кога ќе му пратев да го прочита поглавјето и да го искритикува знаејќи дека секогаш ќе добијам искреност. Ми фали само да го набљудувам како нервозно пцуе затоа што го убиле во некоја од омилените игри, а тој да не приметува дека сум тука. Ми фали да му го закопча фустанот и да почувствувам трпки во телото од неговиот допир, да се изгубам во неговиот поглед, несвесна за останатиот свет. Ја чешлам косата, проклето свесна дека се враќам на самиот почеток. Барем ги нема солзите и онаа стара театралност, ги нема цигарите веќе две недели и почнувам да се враќам на стариот режим на исхрана. Подголтнувам и тешко издишувам. Конечно изгледам барем малку како старата јас, не онаа патетична верзија од себе која ја презирам. Го погалувам Арагорн кој се враќа на мојата папуча и се смеам. Ме следи задоволно до вратата, ги земам клучевите од наткасната во ходникот и ја отворам вратата. Пред себе го забележувам него, за момент времето ми се чини запира и ја чувствувам само сопствената вртоглавица.

Сепак, Арагорн ме враќа во сегашноста моткајќи се околу нозете. Го смирувам галејќи го и се навраќам на него. Сум заборавила колку е длабок неговиот поглед, како целата темнина и светлина да се наоѓа таму. Изгледа лошо и збунето, иако во споредба со она што бев...

-Што сакаш ти? - Ги скрстувам рацете и гледам во него остро, очајно обидувајќи се да ја задржам својата присебност. Гласот не ми трепери и си честитам заради тоа.

-Ова... Повеќе пати навраќав наваму, а никогаш не се осмелив да се качам. Само се надевав дека моеби ќе те сретнам некаде, но никогаш те немаше...

-Не ми одговори на прашањето. Што сакаш од мене? Ти стави крај, се сеќаваш? Ти беше тој што ги игнорираше моите повици...

-Знам. По ѓаволите, свесен сум. Може да влезам? Ајде, само на пет минути. Знаеш дека Веска може секој момент да излезе и да ни направи сцена.

Се потргам несигурно од вратата, збунета од него и од сопствената попустливост. Или можеби кога сакаш искрено, ја оставаш гордоста настрана!?

-И?

-И свесен сум дека сум кретен. Свесен сум дека не те заслужувам. И не го кажувам ова затоа што тоа сакаш да го слушнеш. 

-Не е дека ми е баш желбата.

-Ова... Направив многу грешки. Ме знаеш мене, неспособен да ги искажам чувствата, ниту да си ги признаам себеси. Цел живот бегав од љубовта, а ова со тебе... Ми се чинеше премногу реално. И сакав да избегам од тоа. Сакав да избегам од тоа да бидам еден од оние што ги критикував, оние чиј цел свет се менува затоа што се заљубуваат.

-Избега... Јас никогаш не те држев до мене.

-Знам. Не ми отежнувај. Но, сакам да бидам овде. Со тебе и Арагорн. Го сакам тоа клише. Знаеш... Се плашев дека не сум доволно добар за тебе. Се плашев од тоа дека еден ден ќе се освестиш и ќе се запрашаш што си видела во мене. А ти секогаш беше покрај мене. Секогаш присутна... Не сакав да те изгубам подоцна, се плашев дека ќе боли повеќе. Но, размислувам постојатно за тебе. Размислувам за нас. Ќе легнам вечер и нема да можам да заспијам. Ќе размислувам колку беше убава оној ден кога се запознавме... Ќе ми текне како сабајле ја чешлаше косата и се шеташе наоколу низ станот во моја кошула. Ми недостасува твојата насмевка, тие мали брчки околу очите кога се смееш искрено. Ќе ми фалеше да го земам твоето лице и да те бакнам. Ми фалеше ти. Само ти... 

-Ова... 

-Сфатив нешто. Мислев дека местото на кое човек припаѓа е дом, некој стан, некоја напуштена автобуска станица можеби. Сега сфатив дека тоа се луѓето. А ти си таа на која и припаѓам. Твојата прегратка е тоа место, со шише пиво и карајќи се дали Реал или Барселона се подобри. Смеејќи се и карајќи се. И убави и лоши моменти. И не, не сум некој поет кој често ќе ти пишува стихови, нема да ја величам твојата убавина, иако сметам дека си прекрасна. Кога најмалку се трудиш да бидеш. Не сум човек што повторно ќе ти го каже ова, знаеш дека ретко ќе ти кажувам дека те сакам. Но, те сакам. 

-И јас те сакам...

Кимнувам со главата, чувствувајќи ги солзите по лицето.

-Извини што нема цвеќиња.

-Абе ајде. Ако имаше, ќе те прашам што си направил со мојот дечко.

-Паметна ти! 

Ме бакнува пред да одговорам нешто. Цврсто ме припива до себе и тука се чувствувам сигурно.Арагон ни се мота околу нозете,но и тоа ми изгледа совршено. Можеби е во право. Местото на кое припаѓаме се прегратките на луѓето. Можеби едноставно е толку едноставно и сложено истовремено...

Да и кажам: Моја си! Моја и само моја...

Еден ден, се' што сакаш ќе се промени. Се' во кое си верувал ќе го смени вртоглаво својот правец и ќе останеш сам на таа раскрсница. 

Еден ден ќе седнеш на каучот со пиво во раката уморен од напорниот ден. Ќе пуштиш некоја програма, иако нема да ти го привлече вниманието, ќе се растегнеш уморно, обидувајќи се да се убедиш себеси дека е добра идејата да се напиеш еден Далерон. Ќе ги затвориш немоќно очите, чувствувајќи како животот ти бега од колосек. А се што ќе ти се појави пред очите ќе биде нејзиното лице. Исплашено ќе ги отвориш очите, чувствувајќи како оддеднаш срцето ти чука забрзано. Можеби едноставно, ќе се убедиш, дека си премногу уморен од се'. Ќе си легнеш на каучот, ќе се загледаш во некоја досадна програма за писателите од деветнаесетиот век. И повторно онака, несакајќи ќе ти пролета мисла дека на неа би и се допаднала програмата. Дека би било интересно таа да е покрај тебе и да дискутирате за тоа.

Не!

Ќе ја смениш програмата, бесен на себеси. За момент ќе се запрашаш зошто се навраќаш постојано на неа. И иако го знаеш одговорот и сам, сепак нема да си признаеш. Не сакаш да бидеш уште еден од оние чиј живот се менува затоа што запознале некоја девојка. А мозокот како за инат ќе ти испрати некој спомен од неа, како задоволно те гледа и се смее, се смее на оној начин на кој веруваш дека и самиот снег би се стопил доколку му се насмее. И косата несредена како секогаш и паѓа директно во очи а ти сакаш да ја вратиш на своето место. Ја растресуваш главата, губејќи ја таа слика. Нека и седи несредена како секогаш!

А знаеш дека нема да те остави споменот за неа. Ќе те следи уште, додека си седиш во соба и се прашуваш како си поминала вчера. Како би изгледала во оној црвен фустан припиен за телото, со црвен кармин. Или пак облечена во она најобично издание, кога сакаш да ја сликаш а таа се жали дека не е ништо посебно. Како да и кажеш дека тогаш ти е најубава?

Сакаш да ја видиш, а сакаш да е подалеку од тебе. Да ја чуваш подалеку од срцето кое решило дека е способно и само да тргне на пат без да те праша што мислиш ти. Ќе се запрашаш дали можеби мисли на тебе, а потоа бесно ќе го отвориш прозорецот и ќе се загледаш во белината.

А некоја чудна желба повторно ќе се јави од никаде. Ќе ја посакаш тука, покрај себе. Ќе сакаш за прв пат да се бркаш по снегот и да правиш снежни топки. Ќе го засакш снегот доколку таа е покрај тебе. Го знаеш тоа...

И повторно ќе надвладеат спомените, свесен дека нема да можеш да избегаш од нив. Ќе сакаш таа да е покрај тебе, да се напиете чај или кафе и да ти дискутира зошто повеќе го сака Достоевски од Иго. Или ќе се запрашаш дали ќе и се допаднат слатките од мајка ти и дали можеби некое би и било омилено.

Ќе легнеш во креветот, ќе зјапаш во плафонот повторно следејќи те тоа чудно чувство што ти ги стега градите. Да, убаво би било доколку би била сега со тебе и би лежела во прегратка. Убаво би било да те насмее со некоја глупава шега која нема да ти биде претерано смешна а ќе се смееш повеќе од било кога. Сакаш да ја држиш за рака и да ги гледаш ситните брчки додека се смее и ти раскажува како и поминал денот. Сакаш да и го тргнеш тој прамен кој ќе и падне во очи и да те погледне на оној чуден начин што ти буди оган во стомакот. Сакаш да ја бакнеш, да и кажеш Моја си! Моја и само моја. Па, иако не е до тебе. Иако можеби е со друг.

Сакаш да сонуваш за иднината. Би сакал да имаш ќерка, да биде мала копија од неа, со мало носе и бушава коса. Сакаш да си замислиш дека трча во твојата прегратка уште недоволно сигурна на своите нозе, ти ја земаш во прегратки и слушаш како малото девојче ти раскажува како и поминал денот. Сакаш да ја бакнеш неа, додека децата ви прават чудни звуци демек се гадат, да и се пожалиш дека шефот е идиот и не ти дава покачување со едно старо објаснување.

Сакаш да биде твоја. Само твоја, дури и кога не е. Сакаш да гледате заедно филм, да ги гледаш нејзините глупави серии или некој фудбалски натпревар. Сакаш да го осетиш нејзиното тело припиено до твоето, да ја потпре главата на твоите гради додека ја гледаш небаре е магија. Ја сакаш неа. Ќе ти текне, ова е тој момент кој цел живот си го барал. Таа е вистинската...

Ќе сфатиш дека секој ден со неа е различен. И сакаш кога она те нервира иако ти ги кине живците. Сакаш да ја замолчиш со бакнеж, сакаш да го гледаш тој оган во очите додека се обидува да те убеди во нешто. Сакаш да запалиш оган на некое осамено место, да ја прегрнеш и да ја бакнеш во чело. Ги сакаш ѕвездите, да и ги подариш на неа, да ја слушаш како измислува приказни за тоа што има горе. Сакаш да заминеш на патување со неа кое ќе трае цел живот затоа што знаеш дека нема да биде никогаш досадно. Знаеш дека кога ќе се пресечеш додека се бричиш и бесно ќе опцуеш, ќе те натера да се намачкаш со алкохол и ќе те бакне за побрзо да ти помине. И знаеш дека ќе се насмееш. Затоа што ја сакаш. Затоа што знаеш, таа е вистинската...

И само длабоко ќе воздивнеш, со телефонот во раце и со таа широка насмевка на лицето. Знаеш дека сите другари вечно ќе те заебаваат затоа што си станал папучар и си се заљубил, но дека повеќе не е важно. Затоа што знаеш дека сите ќе ја сакаат неа. Затоа што е забавна, насмеана, прекрасна. И само твоја...

Каде што спие љубовта

Не ти кажав никогаш што чувствувам. Не затоа што немав чувства или не сфаќав дека ги имам. Секогаш кога ќе те погледнев покрај себе, секогаш знаев точно што чувствувам. Не знам да кажам точно дали се плашев од чувствата, од тоа дека доколку ти кажам никогаш повеќе не би ме гледал во исто светло. Или можеби не сакав да ме гледаш расплакана или онака во несредена и лоша емоционална состојба во која со болка ги гризам усните додека не ги раскрварам за да не се откријам. 

Се обидов да глумам пред себе дека не ми значиш толку. Но, знаеш тоа е исто како да се обидував да се убедам себеси дека небото е црвено иако јасно го гледав во таа совршена сина варијанта. Чудно е како и по олку време ми треба само да ги затворам очите и повторно да ја почувствував таа љубов како ме влече кон тебе небаре сум во самиот вртлог. 

Не си признавав долго дека умеам повторно да сакам. Се плашев од себеси, се плашев да се погледнам во огледало и да забележам дека очите повторно ми сјајат и го немаат тоа сивило што ме одалечуваше од сите. Се плашев од вистината што повеќе не ја познавав или можеби дека сум заборавила да сакам и би те повредила.

Свесно и го забранив местото на среќата во животот затоа што мислев дека повеќе нема среќа за мене. Се плашев да си дозволам да бидам среќна затоа што не знаев што ме очекува утредента. Не сакав да застанам на половина пат и повторно да морам да се враќам назад собирајќи ги остатоците од душата и молејќи се да ги најдам сите парчиња во некоја добра состојба. Беше во право оној ден кога ми кажа дека имам премногу фобии од светот. Се сеќаваш, оној ден кога цврсто ми ја стегна раката и ме погледна како да сакаше да ми кажеш дека секогаш ќе бидеш тука покрај мене. А го сакав тоа. Сакав да те гледам секој ден покрај мене, иако не на истиот начин. Сакав да ми бидеш тоа Сонце што ме грее дури и во дождливите денови. Сакав да си ја поматам свеста за постоењето и повторно да научев да сакам. Се плашев дека нема да ти бидам доволна, бев она стакло кое ги одбиваше сончевите зраци и се плашеше да осети топлина.

Не ти кажав многу работи. Не ти кажав дека си најубавото нешто што ми се случило во животот, дури и во оние моменти кога чувствував дека срцето полека се распукува во градиве. Не ти кажав дека светот е најубав во оние нијаси во кои ти ќе го обоеше. Или дека сакав да се изгубам во страста во очите твои кога се прашував што е тоа што ја буди. 

Не знаев дека љубовта е како розата, убава и полна со трња, но дека бев спремна да се изгребам и да крвавам за да ја држам розата во раце. Или дека не можам да очекувам да дојде среќата а да седам на место и да се плашам да ризикувам. Наместо тоа ги собирав парчињата стакло од сопствениот одраз што го искршив и не се осмелував да те погледнам во очи. Се плашев од срцево кое чукаше забрзано во твоја близина, се плашев од исклишираните приказни што си ги создавав...

Полесно беше да те одалечам од себе, наместо да ризикувам. Верував дека беше побезбедно. Заборавив дека срцето не заборава, без разлика со колку пепел ќе се обидеш да го задушиш пламенот. Остануваат тие искри кои еден ден се будат и те гушат.  Останува неискжаната приказна и чувства што можеби некогаш сум ги прочитала во книга. Останува она што срцето го посакува и твоето име кое останува тој немир што ниту годините не го носат со себе.

Повремено ќе наминам на сите места на кои сме биле заедно. Понекогаш ми се чини дека не гледам двајцата и се чудам како сум можела да си ја забранам среќата, кога сум била таа насмеана девојка на која светот ништо не и можел. И тогаш само ќе ги затворам очите во обид да се изборам со горчливите солзи и безнадежноста. Понекогаш сонувам дека ќе те сретнам по некоја улица сосема случајно. Дека можеби нема лутина кон мене и дека би надвладеале убавите спомени. Но, веќе во другиот момент повторно се плашам да и погледнам на вистината во очи. 

Беше во право кога велеше дека за да добиеш нешто, мораш да дадеш многу. Или цел живот да се прашуваш што ако...Или кога ќе ми кажеше дека секогаш во животот ќе згрешиш, свесно или несвесно. Многу пати ќе бидеш повреден. Но, доколку имаш личност која ќе те чува во темнината и ќе биде твоја светлина, имаш повеќе од што можеш да биде свесен. Не секоја приказна мора да биде совршена за да ги исполни сите пукнатини што постојат во твојата душа. Можеби еден ден ќе сфатиш зошто сакаш некого и зошто и покрај тоа што си се плашела си тргнала на тој навидум непознат пат, можеби еден ден ќе се разбудиш во празна постела и ќе сфатиш дека си го прокоцкал животот затоа што си барал многу. И токму заради тие ситници ќе сфатиш дека не си погрешил. Дека повеќе не се плашиш од зајдисонцето затоа што имаш со кого да ја поминеш ноќта...